Mijn vader kocht ergens rond 1973 een super 8 camera, wat wil zeggen dat van dan af een aantal van de 'sleutelmomenten' van mijn jeugd (verjaardagen, communiefeesten, vakanties...) op film vastgelegd werden. Een tijd terug slaagde mijn moeder erin om via via de super 8 filmpjes op videocassette te laten kopiëren, waarna onze goede vriend Miguel op zijn beurt de boel kopieerde naar een tiental dvd's. Afgelopen week bekeek ik de eerste dvd en zag voor het eerst nog eens die beelden van lang geleden. Een van de fragmenten betrof een dagtrip van ons gezin naar het Duitse pretpark Phantasialand. Te oordelen aan de beelden moet ik toen ongeveer acht zijn geweest. Ik herinner me vooral een theater waarin we allemaal zo'n gek 3D-brilletje moesten opzetten, waarna een goochelaar allerlei truukjes uithaalde, met dieren die schijnbaar tot in ons gezicht geslingerd werden. Het maakte een hele indruk op me. (Wat dit te maken heeft met de tvdw? Geduld!)
Een dag na de dvd met 'memories of days gone by' schoof ik de dvd van Oxygene in de lader; eind vorig jaar uitgebracht naar aanleiding van de 30ste verjaardag van deze klassieker. Jean Michel - inderdaad, zonder koppelteken - Jarre maakte er een 'new master recording' van (dwz dat hij de hele plaat opnieuw inspeelde, maar met dezelfde analoge synths en sequencers van toen) en liet tegelijk een live-uitvoering van de plaat filmen. In de Alfacam-studio's in Lint dan nog, waar ook Steracteur/Sterartiest en andere grote shows opgenomen worden. Op het live-concert kon hij de overdubs van het origineel vanzelfsprekend niet doen (de man heeft maar twee handen) dus liet hij zich omringen door vier muzikanten, die met een extra batterij vintage synths aan de slag konden. En om het geheel nog specialer te maken, liet hij alles (ook) in 3D filmen. Ahà, nu zijn we er. Ik dus, in dezelfde week waarin ik mijn eerste 3D-ervaring van 30 jaar geleden bekeek, toevallig opnieuw met zo'n brilletje voor de tv - voor een herontdekking van Oxygene.
Feit is dat Jarre samen met Kraftwerk en Vangelis het heilige triumviraat vormt bij de popularisering van synthmuziek. Terwijl Engeland en de VS het gros van de pop- en rockgeschiedenis schreven, waren het artiesten uit Frankrijk, Duitsland en Griekenland die de eerste hoofdstukken rond de synthesizer invulden. Raar. Ik heb altijd wel een boon gehad voor synths, al was ik vals tiener minder in het genre thuis dan mijn neven Dirk en Peter, die o.a. met Tomita en Tangerine Dream aankwamen. Ik hield het op (Jon &) Vangelis en keek tegelijk met interesse naar de omarming van de synths door new wave (Gary Numan, Thomas Dolby etc.).
Inmiddels zijn Jarre en co. geëvolueerd tot dino's, maar een frisse beluistering van Oxygene toont ook nu nog de kracht van het album, vol atmosferische soundscapes die afwisselend zweverig en bezwerend klinken. Ik kan me overigens best voorstellen dat synthliefhebbers als Martin Gore van Depeche Mode, Alex Callier en de mannen van Air met veel interesse de heruitgave van Oxygene zullen bekijken/beluisteren. En David Dewaele van Soulwax zal met jaloerse blik kijken als Jarre de Moog Liberation, de eerste draagbare synth, over de schouder legt.
Oxygene part IV werd als single een erg grote hit en hielp mee om van het full-album 15 miljoen exemplaren te verkopen. Maar als tvdw kies ik toch voor het minstens even sterke part II, een kleine acht minuten synth extravaganza, met dank aan Moog, ARP en Korg.
http://www.sendspace.com/file/d4nd9wLabels: Air, Depeche Mode, Gary Numan, Hooverphonic, Jean-Michel Jarre, Kraftwerk, Soulwax, Tangerine Dream, Thomas Dolby, Tomita, Vangelis
