TVDW 24/10/2010 - Roxy Music - Angel Eyes (original album version) (1979)

Wat moet het vermoeiend zijn om Bryan Ferry te heten. Zich voortdurend uitputtend om toch maar Goede Smaak te etaleren, constant paraderend wrapped up in designer clothes. Ik heb 'm nooit moeten hebben. De ergerlijke manier waarop hij op een podium staat: zijn slungelachtige, in maatpak gestoken lichaam over een microfoonstatief draperend, om met zijn kenmerkende sleepy eyed tronie wat sensueel bedoelde stembuigingen richting fotomodellen te sturen... Hij mag dan al met meer lekkere dieren het bed hebben gedeeld dan ik in mijn stoutste dromen, maar neen, Ferry is niet bepaald een rolmodel voor mij. In mijn schrift staat de man geboekstaafd als een zwakke doorslag van de betreurde Robert Palmer.

"Ja maar meester, moeten we zangers niet beoordelen op hun songs in plaats van op hun imago", zo hoor ik de overijverige randdebiel op de tweede rij (ja, jij daar) vragen. Toegegeven, Ferry heeft in zijn lange carrière wel menig aardig deuntje gebracht, al zit zijn solocarrière ook vol met bloedeloze esthetiek. De nieuwe cd "Olympia" gaat er ook aan ten onder: heel wat smaakvolle sfeertjes, heel weinig songs. Natuurlijk verdringt het Goed Volk zich om op die nieuwe plaat mee te spelen (Nile Rodgers! David Gilmour! Flea! Scissor Sisters!), maar dat is slechts window dressing. Strafste is nog dat Shameless, die wonderlijke song uit Groove Armada's "Black Light" (featuring Ferry op gastvocals) op "Olympia" herschapen is tot een flauwe, zoutloze versie. Aan deze nieuwe Ferry-plaat gaat overigens een moeizame voorgeschiedenis aan vooraf. Die heet "Alphaville", het is een van die nooit uitgebrachte spookplaten uit de rockgeschiedenis. Ferry nam het album in 1996 op samen met Dave Stewart, nu duiken een aantal tracks ervan (waaronder eerste single You Can Dance en het titelnummer) alsnog op. Recyclage van materiaal dat aanvankelijk als te zwak werd beschouwd?

Het leuke aan tegenvallend eigentijds solowerk is dat het je zin geeft om terug te grijpen naar ouder groepswerk. Niet naar "Flesh + Blood", mijn favoriete Roxy Music plaat (die al een tvdw opleverde in januari 2006), wel naar het daaraan voorafgaande album "Manifesto", waarop de originele versie van Angel Eyes prijkt. Een typische hap trashy euro-rock, die mijlenver afligt van de veel bekendere glossy disco-versie die enkele maanden later werd uitgebracht en uitgroeide tot een van Roxy's grootste hits. Ik hou van beide versies, dat ze zo uit elkaar liggen is een fascinerend staaltje van arrangement en productie.

TVDW 17/10/2010 - The Coral - 1000 Years (2010)

Oververdiende tvdw, dit. The Coral had ik tot op heden afgedaan als zo'n typisch single-groepje. Niet zonder reden: op de twee cd's die ik van deze Britten in huis heb, zijn de singles zowat de enige hoogtepunten. "Pass it on" bijvoorbeeld, of "Don't think you're the first": inmiddels alweer door de mist van de eeuwigheid verzwolgen, maar best aardige popsongs. Ook nieuwe single "1000 years" is van dat: toen ik 'm eind augustus op Classic21 hoorde voorbijkomen, spitste ik meteen de oren. Aangename verrassing is ook bijhorende full-cd Butterfly House van a tot z erg genietbaar blijkt. The Coral heeft zich dit keer volledig ondergedompeld in de sixties, het album lijkt wel een perfecte kruising tussen CSN&Y, The Byrds en early Kinks. Een heerlijke stijloefening.

TVDW 10/10/2010 - 10 cc - Feel the benefit (1977)

Some guy on the net thinks I suck and he should know
He's got his own blog

Ouch. Voorzover ik al ten prooi zou vallen aan hoogheidswaanzin en denk dat deze blog iets zou voorstellen in het licht van de eeuwigheid en de constellatie van de sterren , dan zijn Ben Folds & Nick Hornby wel daar om me op mijn plaats te zetten. Feit is wel dat ik met deze post toch mooi aan tvdw nummer driehonderd zit. Een verwezenlijking die net lager scoort dan de overwinningen van Eddy Merckx, de prestaties van Kim Clijsters of de stunts van John Massis, ik weet het. Maar toch.

Aanvinken, dat was het woord van de week inzake muziek. In mijn hoofd zweeft een lijstje met "Artiesten die ik nog live in concert zou willen zien", en sinds deze week heb ik de hokjes naast twee namen alvast kunnen aanvinken. The Steve Miller Band is het type Amerikaanse rockinstituut dat nog maar zelden de Grote Plas oversteekt, dus vandaar een 'must see'. Een fijn concert werd het, waarbij Miller erg sterke gitaarpartijen uit de mouw schudde en de setlist leuke verrassingen als Shu Ba Da Du Ma Ma Ma en Swingtown bevatte. Al waren er ook kanttekeningen. Zo werd Macho City, mijn all time favorite nummer van Miller, niet gespeeld, en was de groepsamenstelling aan de povere kant. De meeste baspartijen werden op keyboard gespeeld, de slaggitarist viel slechts bij enkele nummertjes in als bassist. En backing vocalist Sonny Charles hebben Zinnerboy Bart en ik een tijdje staan uitlachen. Met zijn ingestudeerde danspasjes en tandpasta smile leek wel weggelopen uit een derderangsbar in Las Vegas; Nicole & Hugo in het zwart. Nu, Sonny heeft wel de laatste lach, hoor: op zijn cv staat toch maar mooi een samenwerking met Phil Spector. Vandaar krijgt de man toch een bonus track bij deze tvdw (zie in comments).

Een tvdw die gaat naar de aangevinkte groep nummer twee, 10 cc. Mijn liefde voor de groep is grotendeels terug te brengen tot de geweldige live-dubbelaar Live and let live: avontuurlijke poprock met een hoge dosis eigenzinnigheid. Een echte revelatie voor mij was alvast de locatie, De Roma. Afgebladerde grandeur maar met honderd keer meer sfeer dan de betonnen tweelingsbunker Lotto Arena/Sportpaleis. Bij 10cc zitten tegenwoordig nog drie oudgedienden (songschrijver Graham Gouldman, gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess). Aangevuld met twee uitstekende multi-instrumentalisten zorgde de groep voor a highly enjoyable evening, met songs die live nog bijzonder indrukwekkend klonken. Tijdens I'm Mandy Fly Me en Feel the Benefit goed voor twee keer kippenvel... en dus goed voor een tvdw.

Nog een alinea Virtueel Dagboek, maar dan uit huiselijke kring? Deze week hebben zoon en ik ons geamuseerd met het maken van een cd-compilatie. Zoon moest nl. eergisteren naar het verjaardagsfeestje van zijn chérie Nora en wou haar verrassen met een verzameling van zijn favoriete liedjes. Een wel erg ràre verzameling - en eentje waarin de sporen van de muzikale opvoeding van het kereltje nog vers zijn - maar kom. Queen, The Jacksons, Mika, Peter Wolf, Journey, Sky, Milow, Clouseau, Tom Dice, B.E.P., Abba, Marco Borsato, Semisonic, Anouk, Squeeze, Kula Shaker én Polle Eduard moesten er volgens hem op. "Mijn 20 liefelingsliedjes voor mijn liefelingsmeisje" schreef hij op het zelfgemaakte hoesje. Hopelijk heeft het meisje een brede smaak.

TVDW 03/10/2010 - Vampire Weekend - Taxi Cab (2010)

Een prima voorbeeld van een sleeper, dit. Wat aarzelend startend bij een eerste luisterbeurt, helemaal aan het begin van dit jaar, maar zich intussen meer en meer opwerpend tot een 'classic': deze Ultra is een van de pareltjes van het jaar. Staccato-gitaartjes uit de postpunk, gekoppeld aan een indie-popgevoeligheid (zoals we die kennen van bij Death Cab For Cutie), en als bonus de eigenzinnige arrangementen van de groep, met veel aandacht voor percussie en strijkers. Blijkbaar is er ook alweer een label voor uitgevonden: New Weird America. Wat dan ook.
"Giving up the gun" vond ik al een van de singles van het jaar, de tvdw is een heerlijk subtiele albumtrack, haast fluisterend gezongen en opgebouwd uit een pianoriedeltje dat wel een uit een sprookjesachtig muziekdoosje lijkt te dwarrelen.