TVDW 25/12/2005 - Death Cab For Cutie - Someday You Will Be Loved (2005)

Eén van de meest boeiende gitaarrock-cd's van het jaar is Plans van Death Cab For Cutie, een groep die al jaren geboekstaaft staat als een van de lievelingen in het indie-rockcircuit. Plans is het album waarmee deze groep uit Seattle de overstap waagde, om Cole Porters "Ev'ry time we say goodbye" verkeerdelijk te parafraseren, from minor to Major. Het debuut van Warner is een schot in de roos en nog beter dan de - ook al erg knappe - voorganger Transatlanticism. DCFC klinken als een intelligente kruising tussen eels en dEUS, hun songs blinken verder uit door de prachtige, beeldrijke en poëtische teksten. Op de vorige cd presteerde Ben Gibbard het om een tekst te schrijven rond het handschoenenkastje in de auto (!), op het nieuwe Plans, dat nog groeit bij elke beluistering, staan er weer enkele erg rake observaties. Zoals:
If heaven and hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the no's on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
Of wat te denken van
The gift of memory's an awful curse / With age it just gets much worse / but I won't mind.

Nog snel even het jaar besluiten met een vrijblijvend eindejaarslijstje? Natuurlijk weer heel wat dingen gemist - dEUS, Goldfrapp en The Magic Numbers come to mind, ze zouden vermoedelijk ook mijn lijstje hebben gehaald - maar voor wat het waard is:

Brendan Benson - een dozijn popparels
David Gray - panoramisch en overweldigend
Death Cab For Cutie - indie-rock, maar dan clever en catchy
Ryan Adams - countryrock XXL, op dubbelaar Cold Roses
Gorillaz - eclectische soundtrack for now people
I Am Kloot - the quiet loud, folkrock with an edge
Roachford - smooth soulpop
Athlete - Britpop met lef, grandeur en soul
AJ Croce - singer-songwriter stuff die zich bij de besten kan meten

en nog genoten van Stevie Wonder, Steve Wynn, Hall&Oates, Robert Plant en natuurlijk Queen & Paul Rodgers. En van de home made compil-cd's die me gepresenteerd werden.
Op naar 2006!

TVDW 18/12/2005 - Betty Wright - Shoorah Shoorah (1975)

Misschien zit het in mijn genen of is het afwijking in de hersenen, en het zal zeker ook te maken hebben met het feit dat ik een onverbeterlijk nostalgicus ben, maar wat ik het allerleukst vind aan muziek beluisteren, zijn die momenten waarop plots een nummer uit lang vervlogen tijden terug opduikt. Een song waarvan ik me niet (meer) kon herinneren dat ik hem vroeger zo goed kende (en zo goed vond), en die dan out of the blue opduikt. Vaak vallen dergelijke momenten niet voor, maar het gebeurt nog, op de radio - maar veel te weinig, god wat kleuren programmasamenstellers toch vaak binnen de lijntjes - of zelfs op cd. Wat dat laatste betreft verdient Hans M aka DDay alle lof, als leverancier van obscure tracks, in één van zijn compilatiereeksen (de F.U.C.K. Holland, F.U.C.K. Germany en Soul Sistaz reeksen). Genieten van heel wat trouvailles en af en toe, als er tussen die obscure parels, een hogerbeschreven onverwachte a-ha erlebnis opduikt, is de pret natuurlijk dubbel. Bij Betty was het alleszins weer goed raak: midden jaren zeventig moet ik dit dus, hoe raar het ook klinkt, als klein ukje al hebben opgevangen (en meegezongen, in fonetisch Engels dan?). En nu, dertig jaar later (!!) duikt het plots terug op. "Shoorah Shoorah" is een heerlijk feel good uptempo soulnummer, geschreven door één van de grote songsmids uit New Orleans, Allen Toussaint, de man die ook "From A Whisper to a Scream" (zie: Elvis Costello) en "Happiness" (zie: Pointer Sisters) schreef. Frankie Miller en the Righteous Brothers hebben blijkbaar ook ooit versies uitgebracht van deze song, zo leert google. Nog wat poptrivia? Betty Wrights bekendste nummer is ongetwijfeld "Clean Up Woman", dat geschreven werd door Clarence Reid, iemand die bij master of How Bizarre Hans M ongetwijfeld beter/ook bekend is als Blowfly, de man die scabreuze coverversies maakt van soulklassiekers: "A spermy night in Georgia", "Hole Man" (in plaats van jawel Soul Man) en "My baby keeps farting in my face" (op de tonen van Raindrops keep falling on my head). Miss Wright verdiende een aardige cent toen ze Color Me Badd voor de rechter sleepte. Deze one-hit-wonders hadden op hun, euh, enige hit "I wanna Sex you up" ongevraagd een nummer van BW in de sample gegooid. En nog over onze Betty: twee jaar terug dook ze opnieuw op, als een van de coaches/producers op "The Soul Sessions", het debuut van een bleekscheet uit Groot-Brittannië van amper zestien. Juist, Joss Stone.

TVDW 11/12/2005 - Kate Bush - Nocturn (2005)

Kate Bush, de Greta Garbo van de popmuziek, is er door de jaren heen in geslaagd om een volstrekt uniek oeuvre uit te bouwen, op haar eigen tempo, zonder noemenswaardige flops en zonder enige compromissen. This woman's work is gekenmerkt door een onvergelijkbaar soort van tijdloze popmuziek, waarbij het woord 'pop' in feite al te triviaal klinkt. Slechts voor weinige artiesten geldt eenzelfde omschrijving. Peter Gabriel, Enya, Steely Dan come to mind, maar een dozijn voorbeelden geven is vermoedelijk al teveel gevraagd. 'Kate Bush'-muziek, dat zijn feëerieke, sfeervolle, poëtische, beeldrijke soundscapes, met nadrukkelijke percussie, creatieve pianolijntjes en natuurlijk centraal in de mix die engelachtige, expressieve sopraan. De pers cultiveert graag het kluizenaarsschap van Kate Bush, al was het maar om een parallel te kunnen trekken tussen de mystieke muziek en het mystieke leven van de artiest zelf. Of Kate Bush inderdaad die wereldvreemde elf is, weten we niet. Ze is mogelijk mensenschuw (ze ondernam slechts één tournee, eind jaren zeventig) en van teveel productiviteit kan je haar ook bezwaarlijk verdenken. Na drie eeuwen stilzwijgen komt ze nu eindelijk nog es met nieuw werk - al presenteert ze met het opus Aerial wel meteen een dubbelalbum. Het is een hele boterham en niet alle tracks zijn even geslaagd. Met name als Bush thema's dicht bij huis bezingt, zoals in de madrigaal ter ere van haar zoontje Bertie, wordt de boel al eens te klef. Maar de finale, de vier laatste tracks op cd 2, zijn weergaloos mooi, met pompende bassen, elegante flamencogitaren en stevige elektrische gitaren, een barok en wijds geluidspalet, een voortdenderend ritme. Die ingrediënten zitten nog het meest uitgesproken in "Nocturn", dat als bladerdeeg laagje per laagje wordt opgebouwd en afsluit met eenzelfde overweldigende kracht als in haar bekende "Cloudbursting". Een machtige draaikolk van een song. Oh ja, zullen we afsluiten met een leuk weetje? Kate Bush verjaart op dezelfde dag als Emily Brönte, de schrijfster van Wuthering Heights. Toeval bestaat niet.

TVDW 04/12/2005 - Roachford - This Generation (1994)

Wie zegt er dat artiesten slechts één TVDW-notering kunnen krijgen? In de statuten staat dat nergens vermeld en ook bij TVDW versie 1.0, die in de jaren tachtig van vorige eeuw werd gelanceerd, slaagden vele artiesten er in om meerdere TVDW's te verzamelen. Dus ook al had Andrew Roachford amper 9 weken geleden het voorrecht om een TVDW in de wacht te slepen (zie 9 oktober), hier duikt hij alweer op. Logisch en volkomen terecht, want 's mans optreden gisterenavond in de Botanique was bij momenten weergaloos sterk. De referenties die onderhuids op Roachford's platen aanwezig zijn - Marvin Gaye, Stevie Wonder, Philadelphia soul - kwamen op de planken helemaal naar boven. Bij de bisnummers, die grondig afweken van de vooropgestelde setlist, starte hij "Get Ready" op met een flard uit Sly & the Family Stone's "Everyday people" en ook op andere momenten in het concert was het volop genieten van de intereactie tussen de vijf schitterende muzikanten die zich op het podium zichtbaar stonden te amuseren. Schrijnend evenwel: er stond in de kleine Witloofbar van de Botanique hoogstens 60 man te kijken.....Na afloop maakten Hendrik (shout out to my man Dela!) en ik de bedenking dat Jamiroquai - landgenoot, generatiegenoot en ongetwijfeld evenzeer van soul doordrongen - dit concert had moeten zien. Jay K's tot in de puntjes verzorgde live-show staat mijlenver van het spontane, vaak in jams uitmondende optreden van Roachford. De manier waarop hij zijn reguliere set afsloot met "This Generation" - op plaat sowieso al een persoonlijke favoriet, omwille van dat heerlijk rollende basloopje - was indrukwekkend; de band met een eenvoudig "on the one" keer op keer stilleggend, om nadien opnieuw te demarreren. Na een kleine twee uur keek Roachford met brede grijns naar het publiek, uit elke porie van zijn lichaam druipend van het zweet.... en van de soul.