TVDW 25/12/2005 - Death Cab For Cutie - Someday You Will Be Loved (2005)

Eén van de meest boeiende gitaarrock-cd's van het jaar is Plans van Death Cab For Cutie, een groep die al jaren geboekstaaft staat als een van de lievelingen in het indie-rockcircuit. Plans is het album waarmee deze groep uit Seattle de overstap waagde, om Cole Porters "Ev'ry time we say goodbye" verkeerdelijk te parafraseren, from minor to Major. Het debuut van Warner is een schot in de roos en nog beter dan de - ook al erg knappe - voorganger Transatlanticism. DCFC klinken als een intelligente kruising tussen eels en dEUS, hun songs blinken verder uit door de prachtige, beeldrijke en poëtische teksten. Op de vorige cd presteerde Ben Gibbard het om een tekst te schrijven rond het handschoenenkastje in de auto (!), op het nieuwe Plans, dat nog groeit bij elke beluistering, staan er weer enkele erg rake observaties. Zoals:
If heaven and hell decide
That they both are satisfied
Illuminate the no's on their vacancy signs
If there's no one beside you
When your soul embarks
Then I'll follow you into the dark
Of wat te denken van
The gift of memory's an awful curse / With age it just gets much worse / but I won't mind.

Nog snel even het jaar besluiten met een vrijblijvend eindejaarslijstje? Natuurlijk weer heel wat dingen gemist - dEUS, Goldfrapp en The Magic Numbers come to mind, ze zouden vermoedelijk ook mijn lijstje hebben gehaald - maar voor wat het waard is:

Brendan Benson - een dozijn popparels
David Gray - panoramisch en overweldigend
Death Cab For Cutie - indie-rock, maar dan clever en catchy
Ryan Adams - countryrock XXL, op dubbelaar Cold Roses
Gorillaz - eclectische soundtrack for now people
I Am Kloot - the quiet loud, folkrock with an edge
Roachford - smooth soulpop
Athlete - Britpop met lef, grandeur en soul
AJ Croce - singer-songwriter stuff die zich bij de besten kan meten

en nog genoten van Stevie Wonder, Steve Wynn, Hall&Oates, Robert Plant en natuurlijk Queen & Paul Rodgers. En van de home made compil-cd's die me gepresenteerd werden.
Op naar 2006!

TVDW 23/10/2005 - Paul Weller - All on a misty morning (2005)

Een fijne denkoefening waar ik me wel eens mee bezighou: wat zou er van de te vroeg gestorven rockhelden geworden zijn, mochten ze nog leven? Wat voor albums - if any - zouden Jimi Hendrix, Marc Bolan en Jim Morrison in 2005 uitbrengen? Mocht Otis Redding nu nog leven, zou hij iets boven de 60 jaar zijn. Ik geloof graag dat hij dan een soortement comeback plaat zou maken zoals die van Solomon Burke, enkele jaren terug, in een productie van Joe Henry. En ik geloof graag dat Henry 'm dan zou vragen om het prachtige "Broken Stones" van Paul Weller te coveren. De lijvige muziekcataloog die Weller op een kleine dertig jaar tijd bij mekaar heeft geschreven, getuigt alleszins van genoeg soul om ook Otis te plezieren. Of het nu de working class punkrock van Weller ten tijde van The Jam betrof, of de gestileerde designermuziek van The Style Council, of 's mans solocarrière, waarin hij classic rock herenigde met Britpop-geschiedenis: steeds gloeide er bezieling doorheen al zijn songs. En nog het meest in dat "Broken Stones", een track uit "Stanley Road". Ik zag Weller ook al een vijftal keer live, en ook hier is zijn totale overgave indrukwekkend, zelfs ontroerend te noemen. De net verschenen nieuwe cd "As Is Now" is volgens mij hands down zijn beste sinds "Heavy Soul" uit 1997. Het is een goede samenvatting van alle stijlen die Weller aan kan, met slechts één uitschuiver: het melige "Fly little bird" is een genant stukje hippiefolk. Voor de rest: all good, met twee nummers die zelfs openlijk refereren naar de angry young men-periode van de tweede helft van de jaren zeventig: "Come on/let's go" heeft een akkoordenschema dat naast dat van "Teenage Kicks" (the Undertones) ligt, terwijl "From the Floorboards op" de hoogdringendheid van de beste Jam-songs in herinnering brengt. "Here's the Good News", een ander hoogtepunt, is een door piano gedreven speels nummer dat wat doet denken aan early Randy Newman. En TVDW "All on a misty morning" heeft dezelfde pastorale schoonheid als sommige rustige nummers van Robert Plant.

TVDW 05/06/2005 - Robert Plant & The Strange Sensation - The Enchanter (2005)

Robert Plant die na honderd-en-één omzwervingen eindelijk thuiskomt; zich verzoenend met de erg lange schaduw die Led Zeppelin werpt over zijn carrière (en de gehele rockgeschiedenis). Dat gevoel krijgen we bij 's mans sterke nieuwe cd "Mighty Rearranger". Het carrière-overzicht "Sixty Six to Timbuktu", een dubbel-cd uit 2003, bewees dat Plant lang heeft gezocht naar de juiste vorm voor z'n solowerk. Wel, de zoektocht is voorbij. Sterk is de cd niet zozeer omdat hij het langverwachte naadloze vervolg zou zijn op de laatste Led Zeppelin-platen. Het album maakt vooral een impact omdat dat verleden prima verzoend wordt met het heden. De songs zijn geen retro-trip, gelukkig verrijkt Plant ze met wat moderne elementen (een drumcomputer, subtiele beats), zonder geforceerd te klinken. De leeuwenkoning - die eeuwige blonde manen, die oerkreet in de strot - heeft daarenboven een geweldige, Zep-waardige groep rond zich verzameld. Clive Deamer mept in het heftige "Freedom Fries" de beeltenis van John Bonham zaliger in de drumvellen; jonge wolf Justin Adams vuurt in diverse songs hetzelfde kaliber loodzware bluesy rockriffs af als Jimmy Page, zonder die te kopiëren. Luister bijvoorbeeld hoe het titelnummer een origineel vervolg lijkt op de bluesstandard "Baby Please Don't Go". De geselecteerde TVDW is een perfect opgebouwde, donkere, sfeervolle, blues die na pakweg vier minuten wordt stilgelegd, nadat Plant nog één keer het refrein fluistert: She's leading the man who's beating the drum
And love is all around her on the road to the sun...... waarna de blieps & beats het overnemen en de song nog een prachtig, instrumentaal coda meegeven.

TVDW 24/04/2005 - Free - Allright Now (1970)

Het leek me logisch om nog even terug te blikken op het Queen & Paul Rodgers concert van deze week in het Antwerpse Sportpaleis, en best om dat te doen met één van de drie nummers uit Rodgers' back catalogue, die we afgelopen woensdag te horen kregen. Paul Rodgers is één van die archetypische zangers uit de classic rock, iemand die zonder schaamrood op de kaken langs landgenoten als Ian Gillan, David Coverdale, Roger Daltrey en Robert Plant kan staan. Rodgers richtte eind jaren zestig Free op, een groep die net als Cream en Led Zep bluesy hardrock bracht en uiteindelijk zes albums zou opnemen. In 1970 bracht Free het anthem "Allright Now" uit, een nummertje dat, zo wil de overlevering, in amper 10 minuten geschreven werd, in de kleedkamer na een concert. Rodgers sloeg na de split van Free in 1973 een aanbod van Deep Purple af en richtte Bad Company op, waarmee hij nog enkele absolute klassiekers als "Can't get enough of your love" en "Feel like making love" zou brengen. Ook die nummers zaten woensdag in de setlist, maar klonken vrij vlakjes. Het was toch vooral Allright Now dat een grote indruk naliet. Hulde ook voor Rodgers, die er tijdens de Queen-nummers geen Freddie Mercury Soundmix show van maakte. Ook al heeft de man een geweldige scheur van een stem, zijn bereik is natuurlijk heel wat minder dan dat van Mercury. Daarom zocht hij bij haast elke Queen-song een lichtjes andere frasering, en dat werkte prima. Vandaar: een TVDW ter bekroning.