TVDW 23/10/2005 - Paul Weller - All on a misty morning (2005)

Een fijne denkoefening waar ik me wel eens mee bezighou: wat zou er van de te vroeg gestorven rockhelden geworden zijn, mochten ze nog leven? Wat voor albums - if any - zouden Jimi Hendrix, Marc Bolan en Jim Morrison in 2005 uitbrengen? Mocht Otis Redding nu nog leven, zou hij iets boven de 60 jaar zijn. Ik geloof graag dat hij dan een soortement comeback plaat zou maken zoals die van Solomon Burke, enkele jaren terug, in een productie van Joe Henry. En ik geloof graag dat Henry 'm dan zou vragen om het prachtige "Broken Stones" van Paul Weller te coveren. De lijvige muziekcataloog die Weller op een kleine dertig jaar tijd bij mekaar heeft geschreven, getuigt alleszins van genoeg soul om ook Otis te plezieren. Of het nu de working class punkrock van Weller ten tijde van The Jam betrof, of de gestileerde designermuziek van The Style Council, of 's mans solocarrière, waarin hij classic rock herenigde met Britpop-geschiedenis: steeds gloeide er bezieling doorheen al zijn songs. En nog het meest in dat "Broken Stones", een track uit "Stanley Road". Ik zag Weller ook al een vijftal keer live, en ook hier is zijn totale overgave indrukwekkend, zelfs ontroerend te noemen. De net verschenen nieuwe cd "As Is Now" is volgens mij hands down zijn beste sinds "Heavy Soul" uit 1997. Het is een goede samenvatting van alle stijlen die Weller aan kan, met slechts één uitschuiver: het melige "Fly little bird" is een genant stukje hippiefolk. Voor de rest: all good, met twee nummers die zelfs openlijk refereren naar de angry young men-periode van de tweede helft van de jaren zeventig: "Come on/let's go" heeft een akkoordenschema dat naast dat van "Teenage Kicks" (the Undertones) ligt, terwijl "From the Floorboards op" de hoogdringendheid van de beste Jam-songs in herinnering brengt. "Here's the Good News", een ander hoogtepunt, is een door piano gedreven speels nummer dat wat doet denken aan early Randy Newman. En TVDW "All on a misty morning" heeft dezelfde pastorale schoonheid als sommige rustige nummers van Robert Plant.

TVDW 16/10/2005 - Boz Scaggs - We're all alone (1976/1999)

Vorige week de popsoul van Roachford, deze week een trapje hoger op de ladder van de soul. This is the real deal, onversneden pure soul. En dat de zanger zo blank is als een schoteltje melk of Michael Jackson heeft daar niks mee te maken. "We're all alone" is een van de allermooiste ballades die ik ken. Ik herinner me zelfs nog raar genoeg wanneer ik het voor het eerst hoorde. Ik moet amper negen of tien zijn geweest, op de Nederlandse televisie zong een jongedame dit lied in één of ander variété-show. Het was Rita Coolidge, zo zou ik later leren. En nog later, bij het ontlenen van de cd "Silk Degrees" in de plaatselijke bibliotheek, ontdekte ik dat het nummer in feite van Boz Scaggs was. "Silk Degrees" blijft wat mij betreft een mijlpaal, een memorabele, foutloze plaat waarop de mid-seventies perfect in muziek werd samengevat. De versie die het tot TVDW schopt, komt echter niet uit dat album, maar uit de nieuwe cd van Scaggs, "Fade Into Light". Nu ja, nieuw. Rabiate fans weten bij het horen van die titel meteen dat het album in feite niet zo nieuw is. Scaggs bracht het in 1999 uit, exclusief voor de Japanse markt. Gevolg: Amerikaanse en Europese fans haalden op veilingsites veel geld boven om een exemplaar te bemachtigen, en de tracks tierden welig op allerlei illegale download-sites. "Fade into Light" wordt nu ook wereldwijd verspreid, inclusief een bonus-schijfje met enkele beelden van een op stapel staande live-DVD. We krijgen hier een Scaggs ‘grand cru’ te horen, die uitgepuurde versies brengt van oudere hits (+ een cover van "Love TKO", dat het in de versie van Hall & Oates enkele maanden terug ook tot TVDW schopte). Hij wordt hierbij omringd door de allerbeste studioratten van de Amerikaanse westkust: vanzelfsprekend wat muzikanten uit de entourage van Toto, en verder o.a. Ray Parker Jr. op gitaar. Logisch dat de selectie vooral halt houdt bij "Silk Degrees" en bij de verrassende come-backplaat "Some Change" die Scaggs in ’94 uitbracht. In de nieuwe versies klinken de songs spaarzaam maar gesofistikeerd, en in de lijn van de jazz-benadering die Scaggs in 2003 op cover-cd "But Beautiful" (en op het Cactusfestival, dat jaar) bracht.

TVDW 09/10/2005 - Roachford - Tomorrow (2005)

Andrew Roachford. We zagen hem ooit, rond 1993 moet dat geweest zijn, een stomend concert geven in het inmiddels al lang ter ziele gegane concertzaaltje The Pacific in Antwerpen en we hebben altijd al een boon gehad voor de radiovriendelijke soulpop van de man. Na jaren van stilzwijgen duikt Roachford nu terug op, met de nieuwe cd Word of Mouth, dan nog wel op het Peppermint-label van Duits producer Mousse T ("I'm horny, horny horny horny" en Tom Jones' "Sexbomb", weet u nog?). Soulpop is nog steeds zijn sterk, maar na talloze beluisteringen - we zullen vermoedelijk dit jaar geen enkele cd meer draaibeurten gegeven hebben dan deze - blijkt dat hij dit keer nog meer de nadruk op "soul" heeft gelegd, en minder op "pop". Het blijft natuurlijk gladde, lekker in het oor liggende muziek, zoals bijvoorbeeld ook Soulsister destijds bracht of zoals we die ook terugvonden op de laatste twee cd's van Hall & Oates. Wie echter goed luistert vindt tal van details terug in de erg verzorgde productie. Dat, in combinatie met Roachfords fantastische, erg natuurlijk klinkende zanglijnen - elke zinssnede druipt van de soul - zorgt voor een erg erg fijne plaat. Luister naar de haast onverholen verwijzing naar Marvin Gaye in de eerste strofe van "Together", naar de thematische parallel met Stevie Wonders "Living for the city" in "Work it out", naar de knipoog naar de klassieke TSOP-productie in single "River of love" en naar de manier waarop een slepende ballad als "Everything" telkens wordt stilgelegd, een stop-and-go truukje dat die oude soulartiesten dat in onze verbeelding ook wel eens bovenhaalden tijdens live-optredens in The Apollo Theatre. Onze TVDW is wat mij betreft het prijsbeest van de plaat; een toonbeeld van een perfect opgebouwde productie. In vogelvlucht: 1. een akoestisch gitaartje en wat beats en Roachfords stem, smooth as silk. 2. in het bruggetje duikt een Jimi Hendrix-achtig gitaartje op (de Hendrix van Little Wing, niet die van Crosstown Traffic) en is er plaats voor een piano-riedel die wel een vertraagde variant lijkt van deze uit "Sympathy for the devil". 3. de baslijn wordt in het nummer geschoven, alsook de warme gloed van een gospelkoortje. 4. strijkers vinden hun weg en tillen het nummer na drieënhalve minuut, na een langgerekte roffel van aanzuigende drums (voor hetzelfde productionele truukje: zie "Sowing the Seeds of Love" van TFF), naar een hoger niveau. 5. in aanloop naar de outro worden alle schuivertjes terug naar beneden geduwd, tot enkel het koortje en wat percussie overblijft.
As good as it gets.

TVDW 02/10/2005 - Tommy Bolin - Savannah Woman (1975)

Eén van mijn favoriete tijdverdrijven is het bezoeken van tweedehandszaken als Troc, de kringloopwinkels of de Koopjeskrant-winkel. Meestal om voor een appel en een ei wat boeken scheef te slaan, of wat leuk speelgoed. Muzikaal valt er zelden iets te rapen in deze winkels, tenzij je op zoek bent naar - flink beduimelde - vinylexemplaren. Qua cd's is de oogst meestal mager, al blijf ik toch wel érg content dat ik een paar jaren terug de moeilijk vindbare cd's "SKY I" en "SKY III" voor een prijsje meegraaide in één van deze winkels. Enkele weken terug was het terug bingo: ik stootte op een cd van Tommy Bolin. Het bleek te gaan, zo leerde websearch later, om 's mans solodebuut "Teaser" uit 1975. En het bleek een goeie gok om de cd mee te nemen. Niet enkel staan er fantastische muzikanten te pronken op het album (Jeff Porcaro, nog voor hij Toto oprichtte, en Narada Michael Walden op drums, en verder o.a. David Sanborn, Phil Collins, David Foster en Jan Hammer) maar ook omdat Bolin er een onwaarschijnlijke diversiteit aan de dag legt. Hij brengt jazzrock, reggae, een ballad die kan wedijveren met wat Elton John in die tijd deed, en wat lichtvoetige gitaarriedeltjes à la JJ Cale. Een verrassing voor mij, die de naam van Tommy Bolin enkel associeerde met Deep Purple (Bolin verving Blackmore op het DP-album Come Taste The Band). Websearch leerde me echter dat Bolin veel meer pijlen op zijn boog had, dan enkel het rammen op gitaar. Zo speelde hij mee bij The James Gang (ter vervanging van Joe Walsh, toen die naar de Eagles vertrok) en, nog veel belangrijker en verrassender, had hij een groot aandeel in het absolute jazzrock-meesterwerk "Spectrum" van Billy Cobham. Dat Bolin ondanks dat alles geen grote naam werd en eerder een cultstatus verwierf, heeft alles te maken met zijn noodlottige leven: in december 1976 stierf hij aan een overdosis. Hoedanook: 1,5 euro voor een trouvaille als dit, this can't go wrong!