TVDW 16/10/2005 - Boz Scaggs - We're all alone (1976/1999)

Vorige week de popsoul van Roachford, deze week een trapje hoger op de ladder van de soul. This is the real deal, onversneden pure soul. En dat de zanger zo blank is als een schoteltje melk of Michael Jackson heeft daar niks mee te maken. "We're all alone" is een van de allermooiste ballades die ik ken. Ik herinner me zelfs nog raar genoeg wanneer ik het voor het eerst hoorde. Ik moet amper negen of tien zijn geweest, op de Nederlandse televisie zong een jongedame dit lied in één of ander variété-show. Het was Rita Coolidge, zo zou ik later leren. En nog later, bij het ontlenen van de cd "Silk Degrees" in de plaatselijke bibliotheek, ontdekte ik dat het nummer in feite van Boz Scaggs was. "Silk Degrees" blijft wat mij betreft een mijlpaal, een memorabele, foutloze plaat waarop de mid-seventies perfect in muziek werd samengevat. De versie die het tot TVDW schopt, komt echter niet uit dat album, maar uit de nieuwe cd van Scaggs, "Fade Into Light". Nu ja, nieuw. Rabiate fans weten bij het horen van die titel meteen dat het album in feite niet zo nieuw is. Scaggs bracht het in 1999 uit, exclusief voor de Japanse markt. Gevolg: Amerikaanse en Europese fans haalden op veilingsites veel geld boven om een exemplaar te bemachtigen, en de tracks tierden welig op allerlei illegale download-sites. "Fade into Light" wordt nu ook wereldwijd verspreid, inclusief een bonus-schijfje met enkele beelden van een op stapel staande live-DVD. We krijgen hier een Scaggs ‘grand cru’ te horen, die uitgepuurde versies brengt van oudere hits (+ een cover van "Love TKO", dat het in de versie van Hall & Oates enkele maanden terug ook tot TVDW schopte). Hij wordt hierbij omringd door de allerbeste studioratten van de Amerikaanse westkust: vanzelfsprekend wat muzikanten uit de entourage van Toto, en verder o.a. Ray Parker Jr. op gitaar. Logisch dat de selectie vooral halt houdt bij "Silk Degrees" en bij de verrassende come-backplaat "Some Change" die Scaggs in ’94 uitbracht. In de nieuwe versies klinken de songs spaarzaam maar gesofistikeerd, en in de lijn van de jazz-benadering die Scaggs in 2003 op cover-cd "But Beautiful" (en op het Cactusfestival, dat jaar) bracht.