Monday, August 30, 2010

TVDW 29/08/2010 - Mezzoforte - The Venue (1984)



Afdeling fusion en jazz-funk. Het is muziek waar ik weinig zieltjes mee kan winnen in mijn vriendenkring en die op de credibiliteitsmeter amper hoger scoort dan death metal en schlagers. Dergelijke instrumentale muziek gedijt het best in bloedeloze lounge en cocktail bars, waar het in designer kledij getooid volkje zich aan 300 km/u stierlijk zit te vervelen, amuse-gueule in de hand. Als man van onwrikbare principes zijn het plaatsen waar ik me per definitie nooit begeef. Tenzij de drank gratis is en de vrouwen gewillig.

De bron van mijn liefde voor Mezzoforte (en wie weet ook de kiem van mijn liefde voor jazz-funk à la Medeski, Martin & Wood of John Scofields Überjam) is de achterbank van een Alfa Romeo, in de eerste helft van de jaren tachtig. Wie mee was op de Mission To Mars van Don Peit, kent dit verhaal. Voor de anderen: in die tijd planden mijn ouders vaak een zomertrip richting Noorwegen. En wat moet een pril tienerjongetje ocharme al doen om tijdens de lange rit richting overzetplaats Hirsthals de tijd te verdrijven? Naar muziek luisteren op de achterbank. In het pre-ipod en pre-discman-tijdperk betekende dat: even voor het vertrek grasduinen in de cassette-o-theek en er net dié BASF-tapes uithalen die verteerbaar genoeg zijn voor vader en moeder. Ergo bleven de cassettes van Kiss en Iron Maiden thuis, ten voordele van die van The League Unlimited Orchestra, The Alan Parsons Project, Jon & Vangelis en Mezzoforte.

Afgelopen week herontdekte ik met plezier Observations, een van die platen van Mezzoforte die destijds als compagnon de route fungeerde in vaders Alfa. De groepsnaam en de strakke jazz-funk doen anders vermoeden, maar Mezzoforte was afkomstig uit het barre IJsland en telt groepsleden die luisteren naar namen als Eythor en Gulli. Peu importe, als muzikanten staan ze stevig hun mannetje, een reputatie die hen onder meer tot op gereputeerde jazzfestivals als Montreux bracht. Tvdw "The Venue" is exemplarisch: een smakelijke, hapklare brok fusion.

Nog een extra zetje richting jazz-funk kwam van mijn neef Frank. Hij stuurde me het resultaat van wat nijver huis-tuin-en-keuken remixwerk: een bewerking van Rodney Franklins klassieker "The Groove". In de versie van Frank, who goes by the name of DJ Coop, is het een heerlijke laidback versie geworden. In afwachting van het moment waarop de remix op een hippe verzamelaar staat te blinken en de hele wereld hem via itunes kan kopen, geef ik als bonus nog even het origineel van Franklin.

Labels: , , , , , , ,

Friday, August 20, 2010

TVDW 22/08/2010 - Squeeze - It's Over (1993)



Hoe een in het sukkelstraatje verzeilde carrière nieuw leven inblazen? Mogelijkheid één: je neemt je hits terug op, in een uitgebeende versie. Suzanne Vega deed het dit jaar met 'Close Up Volume 1'. Vond er maar niks aan. Als ik het schitterende Small Blue Thing wil horen, haal ik dat debuut van weleer wel terug boven, thankyouverymuch. Mogelijkheid twee: nodig een batterij in pinguinpakjes gestoken strijkers uit en go symphonic. Sting deed het dit jaar met - wat een gekunstelde titel - 'Symphonicity'. Vond er maar niks aan. Als ik het schitterende Every little thing she does is magic wil horen, enzovoort.

Squeeze verraste me met mogelijkheid drie: ze namen hun hits dit jaar opnieuw op. Punt. Niks geen extra beats, strijkers, unplugged toestanden of special guests. De leden van Squeeze sleutelden met meticuleuze precisie aan nieuwe, maar haast identieke versies van hun oude songs. Vandaar ook de titel van die nieuwe compilatie: 'Spot the Difference'. Bijzonder redundante oefening, een beetje het muzikale equivalent van wat in de filmwereld Gus Van Sants 'Psycho' was. Maar het werkt wel.

Vanuit Squeeze zijn heel wat lijntjes te trekken naar 'Goed Volk'. Paul Carrack, Jools Holland, Aimee Mann, Costello en Costello-drummer Pete Thomas: ze leverden allemaal hand- en spandiensten aan (of maakten deel uit van) de groep. De kern van Squeeze bestaat echter uit Glenn Tilbrook en Chris Difford, een songschrijversduo dat net als het duo Finn-broers bij Crowded House een carrière lang zoekt naar de song-die-de-Beatles-vergaten-te-schrijven. 'Spot the Difference' toont aan dat ze regelmatig in de buurt kwamen. Pulling Muscles (from a shell), Up the Junction, Hourglass en het overbekende Tempted: het zijn ambachtelijke juweeltjes, zowel in tekst als muziek. Laat It's over, mijn favoriete nummer van Squeeze, nu net niet op dat nieuwe album staan. Reden om 'Some Fantastic Place', de euh fantastische plaat uit 1993 waarop de song prijkt, nog eens uit de kast te halen. Samen met de tvdw-nominatie .

It's Over heeft echt àlles van een perfecte popsong. Die met de deur in huis vallende intro (wie denkt dat ik enkel kick op ellenlange door Trevor Horn gesuperviseerde intro's, heeft het fout). Die twee korte breaks verderop die, als kleine fijne hartaanvalletjes, de song doen opleven. Die brug, waarin de song een u-turn neemt terwijl Wijze Raad ("have confidence, have faith") weerklinkt. Die mooie oneliners. "I can wash her from my hair", niet meteen een tekstflard die we snel bij Lady Gaga terugvinden.

In de comments vind je niet enkel een link naar de tvdw, maar als bonus ook eentje naar "True Colours", de Squeeze-song die het dichtst aanleunt bij het werk van die andere Beatles-epigonen, Crowded House.

Labels: , , , , , ,

Sunday, August 15, 2010

TVDW 15/08/2010 - The Heavy - Short change hero (2009)




Jay Leno, David Letterman, Conan O'Brien: ik heb het niet zo voor die Amerikaanse talk show hosts. Het stoort me dat hun quasi-achteloos verspreide grapjes allemaal op voorhand neergepend zijn door een batterij comedy writers; dat de zogenaamde ontboezemingen en speciale acts van de uitgenodigde wereldsterren ook allemaal op voorhand doorgesproken werden; dat het met andere woorden één doorgestoken kaart is. Komt er een filmster, schrijver of zanger in de zetel zitten, slijmt de 'host' van dienst meteen dat resp. de film, het boek of de cd in kwestie awesome is; er worden handjes geschud en schouderklopjes gegeven alsof gastheer en genodigde al levenslange vrienden zijn, enzovoort. Eigenlijk zijn hun shows nauwelijks meer dan een rondje Bekende Mensen Kijken. Qua banaal tijdverlies de Amerikaanse evenknie van De Laatste Show. Bij Letterman wil ik hier nog enig voorbehoud maken, want de man lijkt wel een oprechte liefde voor pop en rock aan de dag te leggen. Zo staat hij bekend als grote fan van Warren Zevon, die geregeld in de show mocht opdraven en waarrond Letterman eind 2002 zelfs een volledige show bouwde, toen bleek dat Zevon terminaal ziek was.

Soit, toen ik enkele weken terug in Denemarken was, graaide ik een muziekmagazine mee waarin ook een stukje stond over The Heavy. Nu is mijn Deens even goed als het Engels van Eddy Wally, maar ik kon er toch uit afleiden dat David Letterman (nu zijn we er) een enorme fan was van de groep. Geïntrigeerd pikte ik "The House that dirt built" op, hun cd van vorig jaar. In een dik half uur raasde een collectie vunzige rhythm & blues, ongefilterde garage rock, stoffige southern rock en ongepolijste soul voorbij, waarna ik dacht: waauw, nog een keer. En nog een keer. Het album (gek genoeg uitgebracht op Coldcut's Ninja Tune label) stuitert van het ene referentiepunt naar het andere: Led Zeppelin, Pearl Jam, the JB's, Willie Dixon, Screamin' Jay Hawkins, Wilson Pickett, Dr. Feelgood en The Clash. Of, om naar de met mooie falset gezongen tvdw te verwijzen: Gnarls Barkley in een spaghettiwestern.

Labels: , , , , , , , , , , ,

Sunday, August 08, 2010

TVDW 08/08/2010 - Propaganda - A Dream Within A Dream (alternate version) (1985)



Weinig of geen sprake van film op deze blog. Gek, want film was in mijn leven ruim tien jaar lang makkelijk de evenknie van muziek. Dat was echter in het pre-kinder-tijdperk. Sindsdien zijn de bioscoopbezoeken per jaar te tellen op de hand van een in een houtzagerij werkend manspersoon. De afgelopen - niet toevallig kinderloze - week was de uitzondering, en het oog viel op Inception. Man, man, wat een film. WAT EEN FILM! Dat verhaal! Die acteurs, met de Canadese Ellen Page voorop - waauw, al even straf als in Hard Candy! Die op viér niveaus spelende finale, waarbij de muziek van Hans Zimmer als pure Wagner majestueus door de boxen pompt! Die tien seconden van het magische eindshot! Machtig, krachtig materiaal. En nota bene driehonderd keer beter dan Nolans vorige, The Dark Knight, die me volledig koud liet.

Laat Inception nu net thematisch mooi aansluiten bij "A Dream Within A Dream", het openingsnummer van het enige album dat ik vorige week beluisterde. "A Secret Wish" van Propaganda, net uit in een 25th Anniversary Edition met heel wat extra's, is eighties stuff in haar meest typische vorm. Niet toevallig stonden Trevor Horn en Steve Lipson achter het roer. De twee producers zouden in november 1985 de wereld verbazen met het sonisch avontuur genaamd "Slave to the Rhythm". Maar de kiem, die kon je vier maanden eerder al horen, in "A dream within a dream". Propaganda kwam uit Düsseldorf, met een frontvrouw wiens Engels bij momenten even exotisch klonk als dat van een Pruisisch onderofficier in de Britse sitcom 'Allo 'Allo. Zeg het vooral niet tegen de Duitsers, maar volgens mij waren de bandleden slechts een excuus voor Horn en Lipson om alles uit de kast (en uit hun Fairlight synths) te halen. De Teutoonse connectie werd handig uitgespeeld door af en toe een Duits woordje in de lyrics te smokkelen, of door leentje buur te spelen bij de Duitse expressionistische filmklassieker Dr. Mabuse van Fritz Lang. Horn en Lipson bladerden tijdens de studiotijd ook driftig in adressenboekjes : Derek Forbes (Simple Minds) kwam baspartijen inspelen, David Sylvian (Japan en zichzelf) speelde op verzoek enkele gitaarriedeltjes, Glenn Glegory (Heaven 17) verzorgde wat backing vocals.

Een kwart eeuw later staat "A Secret Wish" geboekstaafd als een iconisch album van de jaren tachtig... Wat natuurlijk niet wil zeggen dat alle songs de tand des tijds hebben doorstaan. Ja, het klinkt allemaal erg eighties, maar vaak ook wat té eighties. Het is iets waar dat andere speeltje op het ZTT-label, The Art of Noise, nog veel meer onder te lijden heeft: véél effectjes, maar nauwelijks songs. "A dream within a dream" is wat mij betreft de uitzondering. Een prachtig uitgesponnen opus, dromerig en bezwerend tegelijk. Met twee opmerkelijke gasten, trouwens: Stuart Copeland (The Police) zorgt voor de geweldige drum fills, Steve Howe (Yes) soleert de gitaarpartij bij elkaar. Oh ja, en de tekst is een gedicht van Edgar Allen Poe.

Take this kiss upon the brow
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

Labels: , , , , , , , , , ,

Monday, August 02, 2010

TVDW 01/08/2010 - Maylee Todd - Summer Sounds (2010)



Als prille tiener amuseerde ik me er ook wel eens mee, in onze lokale bibliotheek: puur op basis van de hoes een plaat ontlenen. Ik deed hetzelfde toen ik de hoes van 'Choose your own adventure' zag van de mij volledig onbekende Maylee Todd. De jongedame staat er afgebeeld met Indiaanse war paint op de huid, een witte hoorn op het voorhoofd en gehuld in een pluchen pakje, inclusief lange harige staart. Afwijkend genoeg om de nieuwsgierigheid te prikkelen en het album een kans te geven. Todd blijkt een jonge artieste uit Toronto, die zowel harp als allerlei obscure snaarinstrumenten bespeelt. Haar plaat straalt een grote Jeugdigheid, om niet te zeggen kinderlijke onschuld, uit en doet qua experimenteerdrift en avontuurlijkheid denken aan zowel Zap Mama als Erykah Badu. Indie-funk noemt ze het zelf, al bevat haar in amper 35 minuten voorbijsnellend debuut ook soul, doo-wop, kinderrijmpjes en - zoals in de tvdw - zomerse bossa. Erg ontwapenend, erg de moeite.

Labels: , ,