Weinig of geen sprake van film op deze blog. Gek, want film was in mijn leven ruim tien jaar lang makkelijk de evenknie van muziek. Dat was echter in het pre-kinder-tijdperk. Sindsdien zijn de bioscoopbezoeken per jaar te tellen op de hand van een in een houtzagerij werkend manspersoon. De afgelopen - niet toevallig kinderloze - week was de uitzondering, en het oog viel op Inception. Man, man, wat een film. WAT EEN FILM! Dat verhaal! Die acteurs, met de Canadese Ellen Page voorop - waauw, al even straf als in Hard Candy! Die op viér niveaus spelende finale, waarbij de muziek van Hans Zimmer als pure Wagner majestueus door de boxen pompt! Die tien seconden van het magische eindshot! Machtig, krachtig materiaal. En nota bene driehonderd keer beter dan Nolans vorige, The Dark Knight, die me volledig koud liet.
Laat Inception nu net thematisch mooi aansluiten bij "A Dream Within A Dream", het openingsnummer van het enige album dat ik vorige week beluisterde. "A Secret Wish" van Propaganda, net uit in een 25th Anniversary Edition met heel wat extra's, is eighties stuff in haar meest typische vorm. Niet toevallig stonden Trevor Horn en Steve Lipson achter het roer. De twee producers zouden in november 1985 de wereld verbazen met het sonisch avontuur genaamd "Slave to the Rhythm". Maar de kiem, die kon je vier maanden eerder al horen, in "A dream within a dream". Propaganda kwam uit Düsseldorf, met een frontvrouw wiens Engels bij momenten even exotisch klonk als dat van een Pruisisch onderofficier in de Britse sitcom 'Allo 'Allo. Zeg het vooral niet tegen de Duitsers, maar volgens mij waren de bandleden slechts een excuus voor Horn en Lipson om alles uit de kast (en uit hun Fairlight synths) te halen. De Teutoonse connectie werd handig uitgespeeld door af en toe een Duits woordje in de lyrics te smokkelen, of door leentje buur te spelen bij de Duitse expressionistische filmklassieker Dr. Mabuse van Fritz Lang. Horn en Lipson bladerden tijdens de studiotijd ook driftig in adressenboekjes : Derek Forbes (Simple Minds) kwam baspartijen inspelen, David Sylvian (Japan en zichzelf) speelde op verzoek enkele gitaarriedeltjes, Glenn Glegory (Heaven 17) verzorgde wat backing vocals.
Een kwart eeuw later staat "A Secret Wish" geboekstaafd als een iconisch album van de jaren tachtig... Wat natuurlijk niet wil zeggen dat alle songs de tand des tijds hebben doorstaan. Ja, het klinkt allemaal erg eighties, maar vaak ook wat té eighties. Het is iets waar dat andere speeltje op het ZTT-label, The Art of Noise, nog veel meer onder te lijden heeft: véél effectjes, maar nauwelijks songs. "A dream within a dream" is wat mij betreft de uitzondering. Een prachtig uitgesponnen opus, dromerig en bezwerend tegelijk. Met twee opmerkelijke gasten, trouwens: Stuart Copeland (The Police) zorgt voor de geweldige drum fills, Steve Howe (Yes) soleert de gitaarpartij bij elkaar. Oh ja, en de tekst is een gedicht van Edgar Allen Poe.
Take this kiss upon the brow
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.
I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?
Labels: David Sylvian, Grace Jones, Hans Zimmer, Heaven 17, Japan, Police, Propaganda, Simple Minds, Steve Howe, Stewart Copeland, Yes
