TVDW 29/08/2010 - Mezzoforte - The Venue (1984)

Afdeling fusion en jazz-funk. Het is muziek waar ik weinig zieltjes mee kan winnen in mijn vriendenkring en die op de credibiliteitsmeter amper hoger scoort dan death metal en schlagers. Dergelijke instrumentale muziek gedijt het best in bloedeloze lounge en cocktail bars, waar het in designer kledij getooid volkje zich aan 300 km/u stierlijk zit te vervelen, amuse-gueule in de hand. Als man van onwrikbare principes zijn het plaatsen waar ik me per definitie nooit begeef. Tenzij de drank gratis is en de vrouwen gewillig.

De bron van mijn liefde voor Mezzoforte (en wie weet ook de kiem van mijn liefde voor jazz-funk à la Medeski, Martin & Wood of John Scofields Überjam) is de achterbank van een Alfa Romeo, in de eerste helft van de jaren tachtig. Wie mee was op de Mission To Mars van Don Peit, kent dit verhaal. Voor de anderen: in die tijd planden mijn ouders vaak een zomertrip richting Noorwegen. En wat moet een pril tienerjongetje ocharme al doen om tijdens de lange rit richting overzetplaats Hirsthals de tijd te verdrijven? Naar muziek luisteren op de achterbank. In het pre-ipod en pre-discman-tijdperk betekende dat: even voor het vertrek grasduinen in de cassette-o-theek en er net dié BASF-tapes uithalen die verteerbaar genoeg zijn voor vader en moeder. Ergo bleven de cassettes van Kiss en Iron Maiden thuis, ten voordele van die van The League Unlimited Orchestra, The Alan Parsons Project, Jon & Vangelis en Mezzoforte.

Afgelopen week herontdekte ik met plezier Observations, een van die platen van Mezzoforte die destijds als compagnon de route fungeerde in vaders Alfa. De groepsnaam en de strakke jazz-funk doen anders vermoeden, maar Mezzoforte was afkomstig uit het barre IJsland en telt groepsleden die luisteren naar namen als Eythor en Gulli. Peu importe, als muzikanten staan ze stevig hun mannetje, een reputatie die hen onder meer tot op gereputeerde jazzfestivals als Montreux bracht. Tvdw "The Venue" is exemplarisch: een smakelijke, hapklare brok fusion.

Nog een extra zetje richting jazz-funk kwam van mijn neef Frank. Hij stuurde me het resultaat van wat nijver huis-tuin-en-keuken remixwerk: een bewerking van Rodney Franklins klassieker "The Groove". In de versie van Frank, who goes by the name of DJ Coop, is het een heerlijke laidback versie geworden. In afwachting van het moment waarop de remix op een hippe verzamelaar staat te blinken en de hele wereld hem via itunes kan kopen, geef ik als bonus nog even het origineel van Franklin.