Saturday, August 26, 2006

TVDW 27/08/2006 - Axelle Red - I had a dream (2006)


Het gebeurt niet vaak dat we een TVDW selecteren die we nog niet zelf in huis hebben, maar nergens in de statuten staat vermeld dat het niet zou mogen. De nieuwe single van Axelle Red wist me zo aangenaam te verrassen, dat een TVDW niet meer dan logisch was. Beste bewijs: ik hoorde hem eerst op de radio zonder te weten welke artiest het was, en ik dacht meteen in de richting van hip dance volk genre Moloko, of Kylie Minogue onder de hoede van een of andere trendy producer. Maar neen, het bleek onze eigen Axelle Red, in een nieuwe, spectaculaire koerswijziging. Grote dame, sowieso. Terwijl iedereen de mond vol heeft over de nieuwe Belgische rockgroep die voor vijf man en een paardenkop gaat optreden op het South By Southwest festival in Amerika, of gaat touren in het Oostblok, mag Axelle Red toch met meer recht en rede aanspraak maken op de titel 'wereldster'. Op de website lees ik dat Daan meewerkte aan de nieuwe cd, samen met haar inmiddels vertrouwde zwarte soulmuzikanten from the Deep South. Hij komt uit op 11/9. Ik ben benieuwd, als de heerlijke groove met de etherisch zweverige vocals van de single enige indicatie is, kan het een fantastische plaat worden. Oh ja, en Axelle is amper een goede vier maanden jonger dan mij, en haar moeder woont in mijn geboortedorp Heusden. Dat schept een band.

Labels: , , ,

TVDW 20/08/2006 - Phoenix - Lost and Found (2006)


"Franse slungels met halflange, onverzorgde haren. Maar draai hun plaat en je hoort glasheldere, loepzuivere popsongs." Het was de eerste zin uit de inleiding van het artikel dat ik in september 2000 schreef, naar aanleiding van "United", het debuut van Phoenix (en wat mij betreft het beste album van dat jaar). Met "If I ever feel better" en "Too young" herbergde de cd gepolijste maar soulvolle poppareltjes, al vond de muziekliefhebber op dat debuut net zozeer melancholische ballads (zie "Honeymoon") als een wacko kruising tussen drumcomputers, vocoders, progrock en country (zie de hilarische slotsong "Funky Squaredance"). Tijdens het interview bleek wat voor een perfectionisten en muziekkenners het wel waren; zo vertelden ze me dat ze het synth-geluid op single "Too young" modelleerden naar "When you were mine" van Prince. Een andere keer vonden ze een origineel geluid door een microfoontje uit een helm van een gevechtspiloot te plakken op een tom tom. Freaks dus, maar van het prettig gestoorde soort. Das Pop en Soulwax waren meteen gewonnen voor Phoenix; eerstgenoemden spiegelden zich bij de productie van hun plaat aan het voorbeeld van "United", terwijl de Dewaele Brothers opdoken bij het allereerste concert van Phoenix (7 november 2000, in de Rotonde van de Botanique). Phoenix is Frans, heeft links met Daft Punk, Cassius en Air, maar qua muziek staan ze toch ver af van die zogenaamde 'french touch', al was het maar omdat zanger Thomas Mars met verbluffend goede Engelse teksten (en dito dictie) aan komt draven. We zagen Phoenix na die memorabele eerste keer in de Botanique nog op Pukkelpop en op Les Nuits Botaniques, en vermoedelijk komt er nog een vierde keer - in het najaar staan ze immers in de AB. Live spettert het altijd wel, inclusief af en toe een verrassende cover ("Surrender" van Cheap Trick of "Forever in my life" van Prince). Phoenix is, na "United" en het iets meer mainstream "Alphabetical" inmiddels aan cd nummer drie, "It's Never Been like that". Het duurde nu toch wel even voor we ons gewonnen gaven, en met name de instrumental "North" blijven we een knoert van een onding vinden. Soit, elders lijkt de groep wel inspiratie te hebben gevonden in het akoestische, snelle gitaarspel van Johnny Marr ten tijde van the Smiths (think "This Charming Man" of "The Headmaster's Ritual").

Labels: , , , , , , , ,

Thursday, August 17, 2006

TVDW 13/08/2006 - The Pretenders - Mystery Achievement (1980)



De afgelopen week werd er weer eentje van milde regressie, vermits ik op internet gretig nostalgische lekkernij wist te downloaden van - hou je vast - Imagination, Flash & the Pan, Talk Talk, Level 42, Kim Wilde, The Korgis, New Musik, John Foxx, Hall & Oates, Yazoo en zelfs Howard Jones. Maar veruit het meeste aandacht kreeg het titelloze debuut van Pretenders, uitgebracht in januari 1980. Wat een herontdekking! Ooit had ik de lp nog, maar ik moet ze zijn kwijt gespeeld. Strakke rock (met dank aan producer Chris Thomas - zie ook Sex Pistols, maar ook "Listen Like Thieves" en "Kick" van INXS) die perfect een evenwicht vond tussen wat er in de postpunkdagen zowel in Engeland (London Calling) als in de VS (de hele CBGB's beweging rond de jonge Talking Heads en Blondie) gebeurde. The Pretenders waren een logisch kruispunt tussen de twee, vermits Hyde uit Amerika kwam (uit Ohio meerbepaald) en de andere drie muzikanten uit Engeland. Drie, waarvan er twee trouwens in de daaropvolgende jaren zouden o-d'en. Wat aan het debuut van de Pretenders zo weergaloos knap is, zijn allereerst natuurlijk de songs. Enkel met de te nadrukkelijke retro-rock van "Stop your sobbing" (een song die Ray Davies beter had gehouden voor mijn part) en "Kid" heb ik wat problemen, voor de rest is het genieten van de compromisloze in your face songs, en net zozeer van de twee erg geslaagde uitzonderingen: de cool-as-fuck reggae "Private Life" (dat Grace Jones nog in hetzelfde jaar, 1980, zou coveren op "Warm Leatherette") en de langgerekte ballad "Lovers of Today", een voorbode op de mooie ballades die Hynde later nog zou brengen ("Hymn to her", "2000 miles"). Wat boven de songs nog het meest kenmerkend is voor The Pretenders, met name dan op dit debuut, is attitude. Een moeilijk te vertalen term die vooral in rock & pop nogal ondefinieerbaar blijft, maar feit is dat Hynde er tonnen van heeft. Ik las overigens onlangs toevallig dat hét moment waarop attitude in de popmuziek sloop, de eerste keer was toen Link Wray, de Amerikaanse gitarist die vorig jaar stierf, voor het eerst zijn instrumental "Rumble" speelde. In 1958 was dat, in Fredericksburg dan nog - home van my yankee friend the D.O.G. Chris. "That night an attitude was born", schreef een Amerikaans journalist bij het heengaan van Link Wray, en hij had het over de nacht dat voor het eerst een zogenaamd power chord werd gespeeld, in wat de song "Rumble" zou worden. Terug naar de attitude van Hynde, waarvan ook de slotsong van de debuutplaat helemaal doordrongen is. "Mystery Achievement" start met een geweldige baslijn - enkel geëvenaard door "My City Was Gone", dat op het derde album van The Pretenders zou komen). Verder is de song gezegend met een geweldige break, en het gebalde slot is net zozeer fantastisch spul. Ik heb er trouwens mijn eerste reeks TVDW's nog eens op nagekeken, degene die ik in 1981 startte (en waarbij ik 406 weken lang iedere week een 'Topper' benoemde). What was I thinking, denk ik wel eens als ik nu zie welke TVDW's ik in die jaren durfde te nomineren. Maar toch, dat debuut van The Pretenders vind ik ook al snel terug in de lijst. "The Wait", nog zo'n weergaloze song, duikt op als 25ste TVDW en werd begin 1982 genomineerd. Tot slot nog even zeggen dat ik op een haar na Hynde ooit mocht interviewen. In 1999 brachten de Pretenders de behoorlijke cd "Viva El Amor" uit en mocht ik naar Londen voor een redelijk exclusieve showcase, in een hip klein concertzaaltje. Last minute blies Hynde echter de bijhorende interviews af. Ach ja.

Labels: , , , , , ,

Monday, August 07, 2006

TVDW 06/08/2006 - Van Hunt - If I take you home (2006)


Belofte maakt schuld. Ik heb gisteren meegedaan aan de Dodentocht voor fietsers en nam mezelf voor om, just for fun, de iPod op shuffle mode te zetten tijdens de laatste dertig kilometer en de artiest die aan de finish opdook, met een TVDW te bedenken. Onderweg plukte de iPod onder meer Nena, Scritti Politti, Paul Simon, Malcolm McLaren en Paul McCartney uit de collectie, maar net voor het overschrijden van de eindmeet - spannend! - wrong Van Hunt zich in de shuffle. Op Pinkstermaandag van vorig jaar zag ik de man een erg aardige showcase weggeven in de Rotonde van de Botanique, maar de grote Europese doorbraak wist hij toen niet te forceren (ondanks lofbetuigingen van o.a. U2 en Joss Stone). Zijn debuutplaat, waaraan o.a. Wendy & Lisa en enkele Chili Peppers meewerkten, was een heerlijke 'zwarte' plaat, een arsenaal aan referenties naar grote artiesten uit de soul, R&B en funk, maar toch met een homogene 'vibe'. Een erg naar seventies ruikende plaat ook. "Ik vrees dat de platen die me het meest inspireerden, niet uit het laatste decennium komen, neen", zei Van Hunt me toen hierover. "Welke zou ik kunnen noemen? There's a riot going on van Sly & the Family Stone, Everybody knows this is nowhere van Neil Young en iets van Muddy Waters uit zijn Chess-periode." Inmiddels is cd nummer twee uit, "On the Jungle Floor", die wat grilliger is en meer diversiteit uitstraalt. Opvallend zijn onder meer de Stooges-cover "No sense of crime", een passionele ballad samen met Nikka Costa, en het sleazy, funky openingsnummer "If I take you home", waarin Van Hunt een meisjeskoor "Will you respect me in the morning?" en "Will you write my name in a song" laat kirren, om telkens sarcastisch met "yeah, yeah" te antwoorden. Genoeg voor een TVDW!

http://www.sendspace.com/file/gjy9o9

Labels: , , , , , , , , , , , ,