TVDW 20/08/2006 - Phoenix - Lost and Found (2006)

"Franse slungels met halflange, onverzorgde haren. Maar draai hun plaat en je hoort glasheldere, loepzuivere popsongs." Het was de eerste zin uit de inleiding van het artikel dat ik in september 2000 schreef, naar aanleiding van "United", het debuut van Phoenix (en wat mij betreft het beste album van dat jaar). Met "If I ever feel better" en "Too young" herbergde de cd gepolijste maar soulvolle poppareltjes, al vond de muziekliefhebber op dat debuut net zozeer melancholische ballads (zie "Honeymoon") als een wacko kruising tussen drumcomputers, vocoders, progrock en country (zie de hilarische slotsong "Funky Squaredance"). Tijdens het interview bleek wat voor een perfectionisten en muziekkenners het wel waren; zo vertelden ze me dat ze het synth-geluid op single "Too young" modelleerden naar "When you were mine" van Prince. Een andere keer vonden ze een origineel geluid door een microfoontje uit een helm van een gevechtspiloot te plakken op een tom tom. Freaks dus, maar van het prettig gestoorde soort. Das Pop en Soulwax waren meteen gewonnen voor Phoenix; eerstgenoemden spiegelden zich bij de productie van hun plaat aan het voorbeeld van "United", terwijl de Dewaele Brothers opdoken bij het allereerste concert van Phoenix (7 november 2000, in de Rotonde van de Botanique). Phoenix is Frans, heeft links met Daft Punk, Cassius en Air, maar qua muziek staan ze toch ver af van die zogenaamde 'french touch', al was het maar omdat zanger Thomas Mars met verbluffend goede Engelse teksten (en dito dictie) aan komt draven. We zagen Phoenix na die memorabele eerste keer in de Botanique nog op Pukkelpop en op Les Nuits Botaniques, en vermoedelijk komt er nog een vierde keer - in het najaar staan ze immers in de AB. Live spettert het altijd wel, inclusief af en toe een verrassende cover ("Surrender" van Cheap Trick of "Forever in my life" van Prince). Phoenix is, na "United" en het iets meer mainstream "Alphabetical" inmiddels aan cd nummer drie, "It's Never Been like that". Het duurde nu toch wel even voor we ons gewonnen gaven, en met name de instrumental "North" blijven we een knoert van een onding vinden. Soit, elders lijkt de groep wel inspiratie te hebben gevonden in het akoestische, snelle gitaarspel van Johnny Marr ten tijde van the Smiths (think "This Charming Man" of "The Headmaster's Ritual").