TVDW 27/02/2011 - REO Speedwagon - Roll with the changes (1978)

It's time to throw away the whores forever. Huh? Wàt zingen die van REO Speedwagon daar, in hun mid eighties power ballad Can't Fight This Feeling? Mijn Amerikaanse vriend Chris maakte me jaren nadien duidelijk dat het in feite om oars ging, roeispanen.

Telkens Chris er in slaagt om een weekendje in België door te brengen, is dat een alibi om een goeie streep classic rock door de boxen te draaien. Meestal belanden we bij AC/DC, Moving Pictures van Rush, wat CCR. Dit keer was REO Speedwagon aan de beurt. "Hi-Infidelity", destijds de best verkochte rockplaat van 1981, heeft bij mij dezelfde mythische status als "4" van Foreigner, het album dat hier enkele weken terug ter sprake kwam. Naast Keep on loving you telt de plaat met Take it on the Run en het met op Bo Diddley beat voortjakkerende Don't Let Him Go enkele klassiekers uit AOR Country.

Skip naar afgelopen zondag, toen Chris en ik koers zetten naar Limburg en we samen - alsof we recht uit Wayne's World kwamen gelopen - luidkeels meezongen in de auto. Met dat lied waarin roeispanen werden weggegooid dat het een lieve lust was; met de rockballad Time for Me Fly én met Roll with the changes, een grootse rocksong die naar het eind toe zelfs wat van de gloed van Bob Seger's Silver Bullet Band meekrijgt. De andere kanshebbers op een tvdw - die geweldige nieuwe singles van Foo Fighters en Das Pop, of "Older" van Band of Horses - konden meteen inpakken.

TVDW 20/08/2006 - Phoenix - Lost and Found (2006)

"Franse slungels met halflange, onverzorgde haren. Maar draai hun plaat en je hoort glasheldere, loepzuivere popsongs." Het was de eerste zin uit de inleiding van het artikel dat ik in september 2000 schreef, naar aanleiding van "United", het debuut van Phoenix (en wat mij betreft het beste album van dat jaar). Met "If I ever feel better" en "Too young" herbergde de cd gepolijste maar soulvolle poppareltjes, al vond de muziekliefhebber op dat debuut net zozeer melancholische ballads (zie "Honeymoon") als een wacko kruising tussen drumcomputers, vocoders, progrock en country (zie de hilarische slotsong "Funky Squaredance"). Tijdens het interview bleek wat voor een perfectionisten en muziekkenners het wel waren; zo vertelden ze me dat ze het synth-geluid op single "Too young" modelleerden naar "When you were mine" van Prince. Een andere keer vonden ze een origineel geluid door een microfoontje uit een helm van een gevechtspiloot te plakken op een tom tom. Freaks dus, maar van het prettig gestoorde soort. Das Pop en Soulwax waren meteen gewonnen voor Phoenix; eerstgenoemden spiegelden zich bij de productie van hun plaat aan het voorbeeld van "United", terwijl de Dewaele Brothers opdoken bij het allereerste concert van Phoenix (7 november 2000, in de Rotonde van de Botanique). Phoenix is Frans, heeft links met Daft Punk, Cassius en Air, maar qua muziek staan ze toch ver af van die zogenaamde 'french touch', al was het maar omdat zanger Thomas Mars met verbluffend goede Engelse teksten (en dito dictie) aan komt draven. We zagen Phoenix na die memorabele eerste keer in de Botanique nog op Pukkelpop en op Les Nuits Botaniques, en vermoedelijk komt er nog een vierde keer - in het najaar staan ze immers in de AB. Live spettert het altijd wel, inclusief af en toe een verrassende cover ("Surrender" van Cheap Trick of "Forever in my life" van Prince). Phoenix is, na "United" en het iets meer mainstream "Alphabetical" inmiddels aan cd nummer drie, "It's Never Been like that". Het duurde nu toch wel even voor we ons gewonnen gaven, en met name de instrumental "North" blijven we een knoert van een onding vinden. Soit, elders lijkt de groep wel inspiratie te hebben gevonden in het akoestische, snelle gitaarspel van Johnny Marr ten tijde van the Smiths (think "This Charming Man" of "The Headmaster's Ritual").