TVDW 27/11/2005 - Jon & Vangelis - The Friends of Mr. Cairo (1981)

Tijd om even de kwaliteiten van het meest merkwaardige openbare radiostation van België onder de aandacht te brengen. Ik heb zes voorgeprogrammeerde zenders in de wagen en Classic 21 is het enige station naast Studio Brussel en Radio 1 waar ik regelmatig eens langs ga. Een echt anachronisme is het, wat onze Waalse vrienden hier presteren: een doorgedreven focus op 'all things rock', met een zware klemtoon op spullen die twintig, dertig jaar oud zijn. Je hoort er dingen die je nergens anders hoort. Ooit presteerden ze het, ter gelegenheid van de zoveelste verjaardag van Dark Side of the Moon, om een hele plaatkant te draaien, zonder pauze. Enkele dagen terug ben ik nog met opzet vijf minuten in mijn stilstaande wagen blijven luisteren, om toch maar te horen welke song ze nu weer draaiden (het was een onvoorstelbaar nummer van Todd Rundgren). Natuurlijk durven ze bij de programmatie al eens de absolute klassiekers van de rock boven te halen. Nog maar eens "(I Can't Get No) Satisfaction" of "Layla" of "Stairway to Heaven", dan zap ik meteen verder. Maar voor 't zelfde geld is het goed raak, en sta je geïntrigeerd te luisteren naar een trouvaille. Qua muzikale opvoeding, om dingen bij te leren en om je geheugen op te frissen, is er geen beter radiostation. Zo slaagt Classic 21 er ook soms in om me aangenaam te verrassen, zelfs te ontroeren, met een afgestofte parel van lang geleden. Vorige week kreeg ik zo plots, onvoorbereid en out of the blue, de meest epische, avontuurlijke track uit vier albums Jon & Vangelis voorgeschoteld: de 12 minuten durende titelsong van hun tweede plaat, "Friends of Mr. Cairo". Een song waarin de twee artiesten op onnavolgbare wijze de sfeer van de gangsterfilms uit het Hollywood van de jaren veertig evoceren, inclusief verwijzingen naar Mickey Spillane, Jimmy Stewart, James Cagney, Maureen O' Sullivan, Douglas Fairbanks en Clark Gable. De song start met een fictieve Bonnie-en-Clyde-achtige dialoog uit een gangsterfilm. Man: "Okay... this is the picture... Johnny’s been hurt... he's hurt bad." Vrouw: "But we can't leave him here... we can't... look he's in a pool of blood... he's going to die." Man: "We gotta leave him honey... he won't talk... I promise you that... will you Johnny." Vrouw: "I don't care whether he talks or not... I just can't leave him here like this." Man: "Listen we got 3 million... listen Spot... we got 3 million in the can here... we'll look after him... I'll send the bird to his mother... come on lets just get out of this place... we can do it." Na
een eerste uptempo gedeelte van goed 5 minuten wordt de song stilgelegd, om in het tweede deel een erg poëtische, hoofdzakelijk door Anderson gedragen wending te nemen. Helemaal achteraan komt een fictief gangsterpersonage terug aan het woord: "Listen – I have arranged Mr Spearful for all of you people to... to come here this evening – and I... I know you have been searched but what you... you don’t realise is that in the back of it the Maltese Falcon is hheeaavvyykkknn...", waarna je hoort hoe het celluloid van de filmspoel rolt - meteen het einde van het nummer. Een song die je moet horen om 'm te geloven.

TVDW 20/11/2005 - Third Eye Blind - Crystal Baller (2003)

Third Eye Blind, ook bekend als 3EB, is een groep naar mijn hart. Vooral hun debuut uit 1997 durf ik nog wel regelmatig een spin geven, als ik "in" ben voor een flinke portie gitaarrock. 3EB brengt het soort gitaarrock dat mooi het midden houdt tussen vintage testosteron USA stadionrock enerzijds en meer left wing punky type of college rock anderszijds. Amerika is tot aan de rand gevuld met gitaarrockgroepjes, maar weinig weten de zonet genoemde evenwichtsoefening tot een beter resultaat te brengen (toegegeven, Everclear komt op hun beste album "So much for the afterglow" wel in de buurt). De TVDW komt uit hun voorlopig laatste album uit 2003. Niet hun sterkste plaat, maar er staan toch weer enkele flinke lappen op, waarbij de gitaren wild om zich heen schoppen en zich een weg banen doorheen de - steeds melodieuze - rocksongs. Nog wat weetjes? Stephan Jenkins, frontman en driving force behind 3EB, produceerde nog voor het debuut van zijn groep verscheen de single Bohemian Rhapsody van de Braids (een R&B-versie van de Queen-song en een grote wereldwijde hit). Weetje 2: Jenkins had/heeft een relatie met pianomadam Vanessa Carlton. Weetje 3: onder het personeel van 3EB zit een gitarist die nog school liep bij Satriani, en een drummer die vroeger bij Counting Crows zat. Weetje 4: Jenkins is een man naar ons hart, niet in het minst omdat hij talloze charity events ondersteunt EN omdat hij geen kans onbenut laat om wapengek Charlton Heston publiekelijk aan te vallen. Veelzeggend citaat van Jenkins over Heston: "He is the most well spoken idiot I've ever seen." Respect!

TVDW 13/11/2005 - A-ha - A fine blue line (2005)

Alhoewel ik een kind van de eighties ben qua muzikale invloeden, toch heb ik de drie Noren van A-ha destijds nooit gevolgd. Ja, die hits kenden we natuurlijk allemaal (weetje: de synth-riedel uit "take on me" schudde toetsenist Magne al op zijn veertiende uit zijn mouw, en weetje 2: de song heette eerst "The Juicy Fruit Song" en daarna "Kyleliky"). Maar ik haalde nooit iets van die gasten in huis, geen singles, geen albums. Het was pas twee jaar geleden, rijkelijk laat dus, dat ik de kwaliteiten van de groep 'ontdekte', toen ik de Greatest Hits in handen kreeg. Vooral de kalmere nummers, "Stay on these roads" voorop, konden me bekoren. Nieuwe cd "Analogue" laat meer dan ooit die kalme, melancholische kant van de groep horen. Geen overproductie meer, weinig overdaad, veel aandacht voor de knappe melodieën die zanger Morten Harket in zijn stem weet te leggen. Ik zag de groep gisteren in Vorst, en noteerde dat die Morten nog steeds een magneet is voor de vrouwen - ook al waren er geen bakvissen meer in het publiek, maar rijpere vrouwen waarop de zwaartekracht hier en daar al haar genadeloze invloed heeft doen gelden. Zijn maniërismen op het podium - dat schuchtere heen- en weer zwaaien met de schouders, die op commando gelanceerde boyish grin - waren nogal doorzichtig, maar de man kan zingen. Tijdens het concert werd de breuk tussen verleden en heden - de koers die de groep nu wil varen versus die megahits van weleer - soms pijnlijk duidelijk. De oudere nummers waren vaak te bombastisch en werden ook erg routineus afgehaspeld, terwijl de vier nieuwe songs fris klonken en een sterke indruk nalieten. A-ha brengt nu redelijk sobere emo-pop, beetje in de lijn van Coldplay (Chris Martin heeft trouwens al meerdere malen gezegd fan te zijn van de groep en van "Hunting High & Low" in het bijzonder). TVDW "A fine blue line" stond gisteren niet op de setlist, maar is wat mij betreft één van de hoogtepunten van het nieuwe album.

TVDW 06/11/2005 - Herbie Hancock feat. John Mayer - Stitched Up (2005)

Herb' hoort vanzelfsprekend bij elke muziekliefhebber in de bovenste schuif te liggen. Als broekje aan de zijde van Miles Davis mogen spelen, mid jaren zeventig met "Headhunters" een van de ultieme jazzrock-klassiekers schrijven (een cd die bij Jamiroquai ongetwijfeld vaak wordt opgegooid), in de jaren tachtig verbazingwekkend grensverleggend werk leveren met "Future Shock" (incl. de single "Rockit") en tegelijk iets moois als de soundtrack voor "The Color Purple" schrijven... zijn lijst merites is eindeloos en ook nu nog blijft hij boeiende spullen uitbrengen. Soms is zijn drang naar vernieuwing sterker dan het gezonde verstand: we herinneren ons een halfslachtige flirt met drum 'n bass en andere dance-varianten op de hit-and-miss cd "Future 2 Future". Met nieuwe cd "Possibilities" daagt Herbie zichzelf uit door eenmalige samenwerkingen aan te gaan met een pleiade aan collega-muzikanten. Het idee klinkt fantastisch op papier, helaas zijn er tussen de tien tracks van de cd slechts enkele echte parels. De bijdrage van Annie Lennox is oersaai, Santana does Santana nog maar eens, en de schabouwelijke versie van "I just called to say I love you" (met een zekere Raul Midon) overleeft geen tweede beluistering. Wel dik in orde is de manier waarop Sting zijn "Sister Moon" herwerkt. En de absolute uitschieter is het openingsnummer, dat Herb' samen schreef met dat nieuwe goudhaantje van de Amerikaanse AOR-markt, John Mayer. "Exactly how you hear it, is exactly how it all went down", met die mysterieuze zin opent de cd (en de song), waarna Mayer een film noir van een verhaal beschrijft, tegen de muzikale achtergrond van een flinke funksong. De 'delivery' van Mayer is een genot om te horen, hoe hij elk woord met een overschot aan 'cool' perfect plaatst in de song. Hoe hij eerst "who's to say she's on her own" oppert, waarna de muziek stilgelegd wordt en hij de vraag laconiek zelf beantwoordt: "girls like that don't sleep alone". Ook onze Herb krijgt natuurlijk wat ruimte om een pianosolo in het lied te smokkelen, verder noteren we oude rotten als Willie Weeks op bass en de geweldige Steve Jordan (ondermeer ook als producer actief bij het memorabele Talk Is Cheap-album van Keith Richards) op drums.

TVDW 30/10/2005 - Alan Parsons Project - Games People Play (1980)

Childhood memory: als het grote vakantie was en ik met mijn ouders op één of lange autorit vertrok, selecteerde ik steevast enkele cassettes (BASF C90!) voor onderweg. Needless to say dat het "car & parents friendly" muziek moest zijn. Mijn tape van Iron Maidens "Killers" liet ik dus thuis, maar ik herinner me dat een viertal cassettes steeds "the cut" haalden: het nu door Soulwax bejubelde League Unlimited Orchestra remix-album, een album van instrumentale funkateers uit IJsland Mezzoforte, "Friends of Mr. Cairo" van Jon & Vangelis, de eerste en derde plaat van Sky en ook een Greatest Hits van The Alan Parsons Project. Toen ik onlangs een soortgelijke verzamelaar van de groep op de kop kon tikken bij een bibliotheek-uitverkoop, aarzelde ik natuurlijk niet. De biografie van Alan Parsons is genoegzaam bekend: als assistant engineer was hij aanwezig bij Abbey Road van de Beatles, later viel zijn productiewerk op voor Pilot (herinner u het leuke seventies hitje Oh oh oh it's magic), voor Al Stewart en natuurlijk voor die mijlpaal "Dark Side of the Moon". In zijn eigen muziek toonde Alan Parsons diverse gezichten: hij was duidelijk niet vies van een portie symfonische rock, met blazers, strijkers en pauken (beluister het fenomenale middenstuk in "Silence & I"), wist enkele memorabele instrumentals te schrijven ("Lucifer", "Sirius" en het ook op deze blog al bejubelde "Mammagamma" - zie de TVDW van GreensKeepers van enkele maanden terug) en kon tegelijk goed overweg met gepolijste FM Rock à la Steely Dan. De TVDW van deze week, afkomstig van het album met de fijne titel "The turn of a friendly card", hoort thuis in de laatste categorie. Alan Parsons werkte steeds, net als Mike Oldfield (waarmee hij overigens ook muzikaal veel raakpunten vertoont), samen met gastzangers. Eric Woolfson zong het merendeel van de hits in ("Eye in the Sky" en "Old and Wise"), maar op "Games people play" is de zang in handen van een voor de rest schier onbekende zanger met de intrigerende naam Lenny Zakatek. Het is een trademark APP-nummer, niet het minst omdat er een fantastisch instrumentaal stuk is ingebouwd: de song duurt in totaal 4'16", maar het instrumentaal tussenstuk neemt anderhalve minuut in beslag.