TVDW 28/12/2025 - Chris Rea - Steel River (1988 version)

 

TVDW 1094. En zo valt het doek en ruilt een van mijn muzikale helden het tijdelijke voor het eeuwige. Ook al volgde ik hem in de laatste jaren van zijn carrière nauwelijks nog, toch is Chris Rea altijd dicht bij me gebleven, van toen ik zijn muziek in 1984 ontdekte, tot nu. 

Rea's discografie is een boeiende reis. Er was het debuut "Whatever Happened to Benny Santini?" (de titel is een sneer naar een platenfirma die hem enkel wou tekenen als hij zijn naam zou veranderen in, juist ja) dat met Fool (if you think it's over) een onverwachte hit in Amerika opleverde. Er waren de drie erg matige opvolgers en dan de eerste momentjes van glorie, op "Water Sign", in feite een verzameling veredelde demo's omdat de platenfirma geen geld wou toesteken voor een deftige productie. Het leverde hem een eerste Europees radiohitje op met I Can Feel Your Heartbeat. 

Bij elk van de vijf volgende albums nam Rea telkens een stapje hoger op de ladder. Het hyperromantische "Wired To The Moon" werd gevolgd door het jazzy, breezy "On The Beach" en door het wat donkere "Shamrock Diaries" - wat mij betreft zijn twee meesterwerken. Het echt grote commerciële succes moest daarna nog komen, met de twee daaropvolgende albums, "The Road To Hell" en "Auberge". In de periode nadien, tussen 1992 en 2002, kregen we een Rea op automatische piloot, die wist hoe hij gepolijste, rimpelloze, laidback songs kon schrijven. Nog later (en na een gevecht met kanker) spitste hij zich toe op zijn eerste liefde: blues en de vroege rock 'n roll.  

Eén constante in het werk, en in het bijzonder in de teksten van Rea? Zijn hang naar nostalgie, de neiging om terug te blikken, om het verleden van vergane glorie en verdwenen liefdes te bezingen. Rea's songteksten zitten vol met de 'I remember's' en de 'memories'. De tvdw is er een goed voorbeeld van, een herinnering aan zowel de verdwenen staalindustrie van zijn geboortestreek als zijn prille eerste liefde ("dancing to Motown, making love to a Carole King record"). Hello Friend is nog z'n mooie song van hem, die volledig doordrongen is van bitterzoete nostalgie.

Ik merkte net dat ik Rea in de twintig voorbije jaren amper met één tvdw bedacht - nogmaals een bewijs dat de tvdw's niet noodzakelijk het belang van mijn favoriete artiesten weerspiegelen. Elf jaar kwam die eerste tvdw er, toen de titelsong van "Wired To The Moon" me deed mijmeren over de onschuld van mijn jongste dochter. 

Dat met Chris Rea een van mijn muzikale helden sterft - en dat me dat zoveel doet - heeft ook te maken met de jaren dat ik in de marge als popjournalist actief was. Van alle ontmoetingen met artiesten staken de twee interviewen met Rea er bovenuit. Eind jaren negentig was dat, op het moment dat hij met enige verbittering terugkeek op de jaren waarin hij zich een marionet van de platenfirma's voelde. Het waren gesprekken waarin ik - veel meer dan bij andere helden van me als Daryl Hall of Rodney Frame - echt een connectie voelde. Een zeldzame, waardevolle herinnering. 

De afgelopen jaren vroeg ik me in onbewaakte momenten, bijvoorbeeld als ik een van mijn drie favoriete albums nog eens draaide, wel eens af hoe het met Rea zou zijn. En deze week, sinds het nieuws van zijn overlijden, draai ik al zijn platen en cd's nog eens, bij wijze van eerbetoon. Als tvdw kies ik voor Steel River, het openingsnummer van Shamrock Diaries. Drie jaar later, bij het uitbrengen van "New Light Through Old Windows", zijn eerste compilatie-album, nam hij het nummer opnieuw op, in een iets snellere versie die uitmondt in jazzy gospel. Dank je voor de muziek, mijnheer Rea.