TVDW 13/11/2005 - A-ha - A fine blue line (2005)

Alhoewel ik een kind van de eighties ben qua muzikale invloeden, toch heb ik de drie Noren van A-ha destijds nooit gevolgd. Ja, die hits kenden we natuurlijk allemaal (weetje: de synth-riedel uit "take on me" schudde toetsenist Magne al op zijn veertiende uit zijn mouw, en weetje 2: de song heette eerst "The Juicy Fruit Song" en daarna "Kyleliky"). Maar ik haalde nooit iets van die gasten in huis, geen singles, geen albums. Het was pas twee jaar geleden, rijkelijk laat dus, dat ik de kwaliteiten van de groep 'ontdekte', toen ik de Greatest Hits in handen kreeg. Vooral de kalmere nummers, "Stay on these roads" voorop, konden me bekoren. Nieuwe cd "Analogue" laat meer dan ooit die kalme, melancholische kant van de groep horen. Geen overproductie meer, weinig overdaad, veel aandacht voor de knappe melodieën die zanger Morten Harket in zijn stem weet te leggen. Ik zag de groep gisteren in Vorst, en noteerde dat die Morten nog steeds een magneet is voor de vrouwen - ook al waren er geen bakvissen meer in het publiek, maar rijpere vrouwen waarop de zwaartekracht hier en daar al haar genadeloze invloed heeft doen gelden. Zijn maniërismen op het podium - dat schuchtere heen- en weer zwaaien met de schouders, die op commando gelanceerde boyish grin - waren nogal doorzichtig, maar de man kan zingen. Tijdens het concert werd de breuk tussen verleden en heden - de koers die de groep nu wil varen versus die megahits van weleer - soms pijnlijk duidelijk. De oudere nummers waren vaak te bombastisch en werden ook erg routineus afgehaspeld, terwijl de vier nieuwe songs fris klonken en een sterke indruk nalieten. A-ha brengt nu redelijk sobere emo-pop, beetje in de lijn van Coldplay (Chris Martin heeft trouwens al meerdere malen gezegd fan te zijn van de groep en van "Hunting High & Low" in het bijzonder). TVDW "A fine blue line" stond gisteren niet op de setlist, maar is wat mij betreft één van de hoogtepunten van het nieuwe album.