TVDW 30/10/2005 - Alan Parsons Project - Games People Play (1980)

Childhood memory: als het grote vakantie was en ik met mijn ouders op één of lange autorit vertrok, selecteerde ik steevast enkele cassettes (BASF C90!) voor onderweg. Needless to say dat het "car & parents friendly" muziek moest zijn. Mijn tape van Iron Maidens "Killers" liet ik dus thuis, maar ik herinner me dat een viertal cassettes steeds "the cut" haalden: het nu door Soulwax bejubelde League Unlimited Orchestra remix-album, een album van instrumentale funkateers uit IJsland Mezzoforte, "Friends of Mr. Cairo" van Jon & Vangelis, de eerste en derde plaat van Sky en ook een Greatest Hits van The Alan Parsons Project. Toen ik onlangs een soortgelijke verzamelaar van de groep op de kop kon tikken bij een bibliotheek-uitverkoop, aarzelde ik natuurlijk niet. De biografie van Alan Parsons is genoegzaam bekend: als assistant engineer was hij aanwezig bij Abbey Road van de Beatles, later viel zijn productiewerk op voor Pilot (herinner u het leuke seventies hitje Oh oh oh it's magic), voor Al Stewart en natuurlijk voor die mijlpaal "Dark Side of the Moon". In zijn eigen muziek toonde Alan Parsons diverse gezichten: hij was duidelijk niet vies van een portie symfonische rock, met blazers, strijkers en pauken (beluister het fenomenale middenstuk in "Silence & I"), wist enkele memorabele instrumentals te schrijven ("Lucifer", "Sirius" en het ook op deze blog al bejubelde "Mammagamma" - zie de TVDW van GreensKeepers van enkele maanden terug) en kon tegelijk goed overweg met gepolijste FM Rock à la Steely Dan. De TVDW van deze week, afkomstig van het album met de fijne titel "The turn of a friendly card", hoort thuis in de laatste categorie. Alan Parsons werkte steeds, net als Mike Oldfield (waarmee hij overigens ook muzikaal veel raakpunten vertoont), samen met gastzangers. Eric Woolfson zong het merendeel van de hits in ("Eye in the Sky" en "Old and Wise"), maar op "Games people play" is de zang in handen van een voor de rest schier onbekende zanger met de intrigerende naam Lenny Zakatek. Het is een trademark APP-nummer, niet het minst omdat er een fantastisch instrumentaal stuk is ingebouwd: de song duurt in totaal 4'16", maar het instrumentaal tussenstuk neemt anderhalve minuut in beslag.