Friday, May 27, 2011

TVDW 29/05/2011 - Christopher Cross - November (2011)



Laat u niet misleiden door voorbije TVDW's van Machine Head, Hoodoo Gurus of Leather Nun: ik ben een zachtgekookt ei. En qua zachtgekookte muziek kan niemand tippen aan Christopher Cross, the master of mellow music. Cross is haast letterlijk synoniem met de start van de eighties: zijn titelloze debuut werd in december 1979 uitgebracht en groeide uit tot dé plaat van 1980 (en versloeg zelfs Pink Floyd's The Wall bij de Grammys). Ik heb altijd sympathie gehad voor Cross, hij moet zowat de antipode van de rockster zijn. De man is een gezellig dikkertje en op zijn platen durft hij schaamteloos en compromisloos romantisch te zijn. Plus: zijn logo is een roze flamingo.

Om die romantische kant te illustreren: op "Another Page", Cross' tweede album, staat de song Think of Laura, over een vriendin van Cross die domweg het leven liet na een verdwaalde kogel. Een tearjerker van formaat, maar het strafste? De song is - net als de volledige plaat "Another Page" - prachtig. Als iemand zich kan rechthouden op de plakkerige vloer van versuikerde liedjes, is het Cross wel. En wat klinken ze goed, die eerste twee albums. Logisch ook, de man kon steunen op drievierde van Toto, Steely Dan en de Eagles, met verder nog grote kanonnen als Art Garfunkel en Michael McDonald in steun, en met Michael Omartian als producer (de man die we ook kennen van Donna Summers "She works hard for the money").

Na die twee eerste platen volgde ik Cross niet meer. Andere mannen met hoge stemmetjes traden meer op het voorplan: Jon Anderson, Geddy Lee, Freedy Johnston. Maar nu Cross, na twaalf jaar stilzwijgen, met nieuw werk komt, flakkerde mijn interesse terug op. Het album "Doctor Faith", met een hoes waarop een doek van Magritte staat afgebeeld, stelt me niet teleur en levert met de song November tvdw nummer 333 af.

Hey, dat is the number of the beast, gedeeld door twee! Altijd geweten dat soft rock een beetje des duivels was.

Labels: , , , , , ,

Sunday, May 22, 2011

TVDW 22/05/2011 - Teenage Fanclub - Baby Lee (2010)



De dagen dat Teenage Fanclub bejubeld werd door Kurt Cobain en Oasis mogen dan al achter ons liggen, maar dat weerhoudt de band er niet van om net nu met het beste werk te komen. De Schotse groep is na een carrière van twintig jaar synoniem met a) aartslelijke platenhoezen en b) een fijne mix van Byrds, Beach Boys en REM. Single "Baby Lee", dat is puur goud, zowel qua melodie als qua tekst.

I'm enchanted I've fallen under your spell
How can I resist when you cast them so well

Skip naar het dagboekgedeelte. "Broken Windows." "Feedback." Zegt u niets, neen? Ik geef een tip: groepsnamen. Neen? Kan ook moeilijk, want het zijn de twee namen die momenteel nog in de running zijn voor wat de eerste rockband van mijn oudste dochter moet worden. Als het ooit het repititiekot overstijgt, leest u het hier.

Labels: , , , , ,

Sunday, May 15, 2011

TVDW 15/05/2011 - The Bet - Roll On (1983)



Snel, voor de huidige hausse in vaderlandse pop en rock al te vanzelfsprekend wordt: vroeger was het wel anders. Het verhaal van de Belpop is bekend: Raymond zorgde eind jaren zeventig voor de ontvoogding, waarna de eerste wave ingezet werd door o.a. de Kreuners, The Kids, The Scabs en TC Matic. Die groepjes tourden Vlaanderen natuurlijk plat, maar ik was nog net te jong om hiervan te profiteren. Het dichtsbijzijnde concertzaaltje, Club 9 in Koersel, werd bezocht door de haantjes-de-voorste en de hippe vogels van mijn klas. Needless to say dat ik daar niét bijhoorde.

Mijn eerste tranche live-muziek van eigen bodem leverde Toy. Van hen zond Radio 2 een mini-concertje uit tijdens het programma Radio Rijswijk. Vier nummers op cassette, LIVE, en zonder de stem van de dj van dienst ertussen - de weelde!! Tweede kennismaking met live-muziek: een optreden van The Machines, in een feesttent op het marktplein, pakweg 200 meter van thuis. Ik was vanzelfsprekend te jong om te gaan. Dus hing ik de hele nacht uit het raam van mijn jongenskamer. Met uitgestrekte arm hield ik de microfoon van mijn Philips cassettedeck in de richting van de tent. De dag nadien luisterde ik met gloeiende oortjes naar mijn bootleg cassette, met versies van I See The Lies in your Eyes en Money in my wallet. Voor een buitenstaander moet het geklonken hebben als vaag gewauwel vanuit een echokamer. Ik vond het fantastisch.

Ik had in die tijd drie uitgesproken Belpop-favorieten: Scooter, Luna Twist en The Bet. Niet toevallig drie groepen die behoorlijk wat zorg besteedden aan productie en die in mijn oren toch wat 'internationaler' klonken dan pakweg Arbeid Adelt of The Bowling Balls. Zo wist The Bet op de twee albums ("Facing Fate" en "Second Arrow" - later door EMI gebundeld op één cd) qua sound een mooi evenwicht te vinden tussen wat ABC en The Police destijds brachten. En ja, er stonden zelfs deftige songs op - daarenboven niet eens in krom Engels gezongen. Ik kocht destijds het singletje Roll On. Pas op, dat wilde wat zeggen: een single kopen, dat was een Belangrijke Beslissing. Het gebeurde meer dan eens dat ik in de platenzaak vroeg om een aantal b-kantjes te mogen beluisteren. Slechts het plaatje dat ook een overtuigende flipzijde had, werd gekocht. Ik was een kritisch consumentje.

Labels: , , , , , , ,

Sunday, May 08, 2011

TVDW 08/05/2011 - Foo Fighters - These days (2011)



Op 25 augustus 1991, zo rond de middag, had ik een afspraak met de rockgeschiedenis. Kurt Cobain stond op 50 centimeter van me. Nirvana had net Pukkelpop geopend, de editie die The Pogues en The Ramones later die dag zouden afsluiten. Ik had Een Verantwoordelijkheid: ik maakte deel uit van de security ploeg en bewaakte de sluis tussen de artiesteningang en de wei. Pasjes controleren, opdringerige fans weren - dat soort dingen. Dat ik met aandacht het concert van Nirvana had gevolgd, zou grof gelogen zijn. Het was gewoon achtergrondlawaai - de wei moest nog wakker worden en de enkelingen die voor het podium stonden, gaven Nirvana hoogstens een beleefdheidsapplaus. Logisch ook, want het mythische Nevermind zou pas een maand later uitkomen.

Maar toen, even nadat Nirvana van het podium was gestapt, kwam mijn moment. Drie langharige kerels sloften uit het artiestendorp mijn richting uit. Ze toonden me beleefd hun pasje, waarna ze de wei opstapten om zich met het plebs te mengen. De sfeer was erg ontspannen, ik had ruim de tijd om vijf minuutjes met een van hen te babbelen. Praatte ik dan met Kurt Cobain? Neen, die liet ik lopen. Praatte ik dan met Dave Grohl? Neen, die liet ik lopen. Ik had een gesprekje met Krist Novolesic, de boomlange bassist die, in tegenstelling tot de andere twee, intussen al lang terug in de obscuriteit is verzeild. Ik had een afspraak met de rockgeschiedenis. Maar ik verknoeide het.

Grunge heeft me nooit veel gezegd. Ik heb bijvoorbeeld niks van Nirvana of Soundgarden in huis - en amper twee cd's van Pearl Jam. Voor Dave Grohl heb ik dan weer wel heel wat sympathie. Foo Fighters is fantastisch voor iedereen die harde gitaarrock genegen is. Een groep zonder oogkleppen, ook: van de band zijn leuke tot fantastische covers te vinden van Wings' Band on the Run, van Rafferty's Baker Street, van Prince's Darling Nikki én van It's Late - een vrij onbekend meesterwerkje van Queen en een van Brian Mays fijnste composities. Nog twee voorbeelden? Foo Fighters Grohl hield enkele jaren terug het met Grote Namen bezaaide pure metalproject Probot boven de doopvont. En Taylor Hawkins, de charismatische drummer van Foo Fighters, hoorde ik vorige week op youtube nog de loftrompet blazen over Rush ("hard progressive rock? Rush is number one - period") en over diens drummer Neil Peart ("the hands of God").

De nieuwe plaat Wasting Light is weerom een kopstoot van een plaat, vol straffe hooks, stevige riffs, gebalde songs. Nirvana-fans zullen het album ook als een soortement reunië zien: Butch Vig zat achter de knoppen en op één song komt Krist Novolesic - ja, hij! de man van Mijn Gesprekje! - bas spelen. Als tvdw kies ik voor het haatpamflet These Days. Zo'n song die mooi aansluit bij Julian Barnes (ja, ik ben nog steeds Trioloog aan het lezen) en diens cynische oneliner: "Liefde is een systeem om ervoor te zorgen dat iemand na het neuken Schat tegen je zegt."

Labels: , , , , , ,

Wednesday, May 04, 2011

TVDW 01/05/2011 - Paul Simon - Rewrite (2011)



De grote kanonnen worden in stelling gebracht. TV on the Radio, de nr. 1 in mijn eindejaarslijstje van 2008, heeft een nieuw album uit, net als Paul Simon, de nr. 1 in mijn lijstje van 2006. Dat Simon een tvdw - zijn tweede - wegkaapt, hoeft niet te verbazen. Niet enkel was er dat geweldige, gelaagde album "Surprise" uit 2006; er is natuurlijk ook de mijlpaal "Graceland" (al bevindt You Can Call Me Al zich naast Eurythmics' Sweet Dreams helemaal aan de top van mijn Meest Afgezaagde Eighties Nummers Aller Tijden) en "Hearts & Bones", een plaat die tot mijn Desert Island Records behoort en enkele van mijn favoriete songs ever bevat.

De nieuwe plaat "So Beautiful or So What" is weerom een feest van subtiliteit, met een Simon die eens te meer uitblinkt als tekstschrijver - niemand kan zo mooi een evenwicht vinden tussen cryptische, intrigerende zinswendingen en glasheldere, simpele observaties.

Labels: ,