TVDW 15/05/2011 - The Bet - Roll On (1983)

Snel, voor de huidige hausse in vaderlandse pop en rock al te vanzelfsprekend wordt: vroeger was het wel anders. Het verhaal van de Belpop is bekend: Raymond zorgde eind jaren zeventig voor de ontvoogding, waarna de eerste wave ingezet werd door o.a. de Kreuners, The Kids, The Scabs en TC Matic. Die groepjes tourden Vlaanderen natuurlijk plat, maar ik was nog net te jong om hiervan te profiteren. Het dichtsbijzijnde concertzaaltje, Club 9 in Koersel, werd bezocht door de haantjes-de-voorste en de hippe vogels van mijn klas. Needless to say dat ik daar niét bijhoorde.

Mijn eerste tranche live-muziek van eigen bodem leverde Toy. Van hen zond Radio 2 een mini-concertje uit tijdens het programma Radio Rijswijk. Vier nummers op cassette, LIVE, en zonder de stem van de dj van dienst ertussen - de weelde!! Tweede kennismaking met live-muziek: een optreden van The Machines, in een feesttent op het marktplein, pakweg 200 meter van thuis. Ik was vanzelfsprekend te jong om te gaan. Dus hing ik de hele nacht uit het raam van mijn jongenskamer. Met uitgestrekte arm hield ik de microfoon van mijn Philips cassettedeck in de richting van de tent. De dag nadien luisterde ik met gloeiende oortjes naar mijn bootleg cassette, met versies van I See The Lies in your Eyes en Money in my wallet. Voor een buitenstaander moet het geklonken hebben als vaag gewauwel vanuit een echokamer. Ik vond het fantastisch.

Ik had in die tijd drie uitgesproken Belpop-favorieten: Scooter, Luna Twist en The Bet. Niet toevallig drie groepen die behoorlijk wat zorg besteedden aan productie en die in mijn oren toch wat 'internationaler' klonken dan pakweg Arbeid Adelt of The Bowling Balls. Zo wist The Bet op de twee albums ("Facing Fate" en "Second Arrow" - later door EMI gebundeld op één cd) qua sound een mooi evenwicht te vinden tussen wat ABC en The Police destijds brachten. En ja, er stonden zelfs deftige songs op - daarenboven niet eens in krom Engels gezongen. Ik kocht destijds het singletje Roll On. Pas op, dat wilde wat zeggen: een single kopen, dat was een Belangrijke Beslissing. Het gebeurde meer dan eens dat ik in de platenzaak vroeg om een aantal b-kantjes te mogen beluisteren. Slechts het plaatje dat ook een overtuigende flipzijde had, werd gekocht. Ik was een kritisch consumentje.

TVDW 19/02/2006 - Catalog of Cool - No Turnin' Back (1986)

Het voordeel van een thirtysomething te zijn - closing in on forty - is dat je al eens kan achteromkijken. Naar de prille jaren tachtig bijvoorbeeld, en de eerste golf Belpop. Get Sprouts, Hitring, Vrijaf... het was fijn om te horen dat Belgische pop en rock een eigen gezicht kreeg. In veralgemeenheden gesproken was er voordien het grote niets, als we The Pebbles, Wallace Collection, Roland, Ferre Grignard en Raymond even buiten beschouwing laten. De eerste experimenten richting synthpop stonden ons wel aan: The Pop Gun, Schmutz, Parking Meters, Luna Twist... Scooter stak er wat boven uit, mede dankzij de geweldige stem van Piet van den Heuvel. We zouden de man later nog volgen als backing vocalist bij Dirk Blanchart's Groove Quartet en bij Bart Peeters, maar eer het zover was, dook Catalog of Cool op. Restless, hun enige plaat, is een bescheiden en wat miskende klassieker. Het is gesofisticeerde blanke funk in een grootse productie - in die tijd du jamais entendu in Vlaanderen. Prijsbeest van het album (nu door EMI op cd heruitgebracht) is "No Turnin’ Back", een met een karakteristieke fretless bass opgestarte song die doorspekt is met shouts die doen terugdenken aan "Voices inside my head" van The Police. Een nummer dat zo in het gestileerde decor van Miami Vice had gepast. Van den Heuvel is intussen 53 jaar en werkt aan zijn eerste echte soloplaat, o.a. met Steven De Bruyn en Tom Vanstiphout. Het resultaat, zo vertelde hij ons dit weekend, zou in de lijn van Ben Harper of Ry Cooder liggen. We zijn benieuwd.