TVDW 27/03/2005 - Josh Rouse - Sad Eyes (2005)

Hoog tijd dat De Wereld Josh Rouse ontdekt, en na recente doortochten in de Ancienne Belgique, de Handelsbeurs en zelfs de Laatste Show en wat radio-aandacht op Radio 1, lijkt dat inderdaad stilaan te lukken. Ongemerkt heeft Rouse al een indrukwekkende body of work, van vijf cd's, op zijn actief. De man is zowat het schichtige, romantische halfbroertje van alternatieve rockers als Ryan Adams of Paul Westerberg. Hij heeft dezelfde melancholische snik in de stem, maar presenteert zijn bitterzoete liefdesliedjes zonder de sturm und drang van voornoemde beeldenstormers. Toegegeven, nieuwe cd Nashville is misschien net een tikkeltje minder sterk dan voorganger 1972, but make no mistake, we spreken hier over het verschil tussen 'schitterend' en 'subliem' . Rouse zal zeker in de smaak vallen van muziekliefhebbers die iets van Lloyd Cole of The Go-Betweens, of zelfs Paul Simon (ten tijde van Hearts & Bones) in huis hebben. Op Nashville staan een paar songs waarop de gerenommeerde Al Perkins pedal steel speelt. Dat country-sfeertje, in combinatie met de wollige achtergrondkoortjes, doen zelfs terugdenken aan de Eagles, ten tijde van Tequila Sunrise. De geselecteere TVDW, Sad Eyes, start als iets van World Party (met name het later door Robbie Williams gecoverde She's the one) en bloeit dan plots open tot iets wat de Beatles op Sergeant Peppers hadden kunnen zetten. Ja, het klinkt uitgesproken mellow, maar daar heeft het zachtgekookte ei in u geen problemen mee.

TVDW 20/3/2005 - Betty Davis - Git in there (1974)

Toeval wil dat ik op enkele weken tijd twee TVDW's pluk uit de stal van het kleine maar fijne Vampisoul, een platenlabel dat zich voornamelijk specialiseert in re-issues van oud funk- en soulmateriaal. Betty Davis is as funky as funk can get. Ik leerde Betty Davis enkele jaren terug kennen, via een exclusieve 'Soul Sistaz' compilatie-cd, samengesteld door my man Hans (shout out to Hans - ook bekend van www.detroitbreakdown.be). Betty Davis was eind jaren zestig een jaartje getrouwd met Miles Davis en bracht begin jaren zeventig drie platen uit (slim genoeg gebruikte ze toen, na de scheiding, nog steeds de achternaam Davis). Op de drie platen presenteert Davis zich als the real deal: ze klinkt raunchy and kinky, neemt geen blad voor de mond en heeft een aantal geweldige muzikanten rond zich verzameld, die de funk zo rauw en onbespoten mogelijk serveren. De baslijntjes zijn in handen van Larry Graham (later gerehabiliteerd door Prince), de nog piepjonge Pointer Sisters nemen de backing vocals voor hun rekening, productie en drumpartijen zijn in handen van Gregg Enrico (bandlid van Sly & the Family Stone) en - nog het meest opvallend - voor de naar hardrock en Hendrix neigende gitaarlicks tekent Neil Schon, de man die (gitaar-)school liep aan de zijde van Santana maar bij liefhebbers van classic American rock bekender werd als lid van Journey ("Who's crying now"!! en vooral: "Don't stop believin'"!!!). Betty Davis was echter allerminst a puppet on a string: ze hield haar muzikanten stevig in het gareel en schreef overigens alle songs (die nu verzameld zijn op de net verschenen Vampisoul-release "This is it") zelf. Ken je iemand uit je vriendenkring die écht van funk houdt? Doe 'm deze cd cadeau - hij zal je eeuwig dankbaar zijn.

TVDW 13/03/2005 Athlete - If I found out (2005)

Athlete is over het Kanaal samen met Doves het snoepje van de maand, bij de op hypes kickende Britten. Daar waar de nieuwe cd van Doves, Some Cities, een in hoofdzaak erg vervelende, overambitieuze plaat is geworden, is Tourist, het net verschenen tweede album van Athlete (afkomstig uit het kleine Britse stadje Deptford) wel een voltreffer over de hele lijn. Vehicles and Animals uit 2003 was een sympathiek debuut, het soort van plaat waarin de jonge honden net voor een refrein olijk "chorus!" riepen. De Britpop-songs El Salvador en You Got The Style schopten het ook in België tot radiohit, en de groep oogste met het album een nominatie voor de Mercury Prize. Ditmaal maakt Athlete twee sprongen vooruit. Tourist is een pak minder vrijblijvend en bevat songs die aan je ribben blijven plakken. Breed georchestreerde ballads doen denken aan The Verve, maar krijgen met speelse keyboards toch nog een lichte toets mee. Een van de absolute topmomenten op het nagenoeg foutloze album is If I found out, waarin halverwege een gospelkoor het nummer helemaal openbreekt, als golven die tegen de dijk spatten.

TVDW 06/03/2005 - Brand New Heavies - How do you think (2004)

Moest men mij vragen om een top 10 op te stellen van de meest memorabele concerten die ik mocht meemaken, is de kans vrij groot dat deze Brand New Heavies er in staan. Moet zo rond 1987 zijn geweest dat ik hen live aan het werk zag in de AB. Beetje per ongeluk dan nog, want met een op StuBru gewonnen duo-kaart (DELA was in da house als tweede persoon - shout out to my man DELA). Een fantastisch, zweterig concert werd het, met aan het eind een boel enthousiaste fans die mee stonden te grooven on stage. De Brand New Heavies hebben onterecht steeds het label Acid Jazz gekregen, maar in dat sowieso erg "dunne" genre (dat uiteindelijk zou opgeslorpt worden in de lounge) zat veel meer geluidsbehang, terwijl de Heavies definitely da funk representeren. Getuige ook de veelzeggende titel van hun comeback-cd: It's all about the funk. Raar, dat de Heavies zo goed overweg kunnen met funk, want het zijn Britten en daarenboven - met uitzondering van de bassist - allen bleekschieten. Just goes to show you can't judge a book by looking at the cover. Kijken we naar de cover van de nieuwe cd, valt ons trouwens alweer een nieuwe zangeres op. De Heavies verwisselden in het verleden al van frontvrouw zoals u en ik van ondergoed. Onder meer Carleen Anderson en N'dea Davenport smeerden hun stembanden op albums van de groep, alvorens solo te gaan. Nu is Nicole Russo de nieuwe zangeres van dienst, iemand wiens timbre wat doet denken aan dat van Joss Stone. Nieuwe cd It's all about the funk blijkt een sterk ambiance plaatje zonder meer te zijn, met weinig uitschieters. Al is How do you think, onze TVDW-selectie, beslist een van de betere tracks. Swingt immers als de beesten - and that's how we like it.