TVDW 14/07/2013 - Joseph Arthur - All the old heroes (2013)

Ik ben er nog niet helemaal klaar mee - en de oudste dochter heeft de ipod voor een weekje mee naar zee, dus 't ligt allemaal even stil. Maar dat die nieuwe plaat van Joseph Arthur, "The Ballad of Boogie Christ", een erg goeie is, dat is me al wel duidelijk. Soms met bijzonder lange rijmvormen die duidelijk refereren  aan Dylan, dan weer met poppy folk uitstapjes die vaagweg aan World Party doen terugdenken, op nog andere songs met een knipoog naar Ryan Adams.  

TVDW 03/02/2013 - Andy Burrows - Stars in the Sky (2012)

Het voordeel van een petekind te hebben, is dat je dingen deelt. Niet enkel overpeinzingen, gedachten, meningen, maar ook lijstjes. Aah lijstjes. Mijn petekind Jolan is er, net als ik, gek van. Zo schoof hij enkele weken terug een lijst onder mijn neus, met de songs die hem vorig jaar het meest waren bijgebleven. In de top 20 vond ik een onbekende naam, Andy Burrows.

Intussen heb ik al meerdere keren genoten van Burrows' album Hometown. Prachtig werkstukje, warm maar bevlogen, met vele songs die me nog het meest doen denken aan de platen van Brendan Benson, dat maatje van Jack White dat ook in The Raconteurs zit. Intussen weet ik ook dat ik beter moet opletten tijdens concerten. Ik zag Burrows immers ooit aan het werk, zij het dan in de hoedanigheid van drummer bij Razorlight, toen dat groepje optrad tijdens Leffinge Leuren. Matig optreden was dat, trouwens.  

Als tvdw kies ik niet voor een van die twee glorieuze, warmbloedige singles - Hometown en Because I know that I can - maar voor een nummertje dat achteraan de plaat te vinden is. Beetje World Party, beetje Crowded House, maar vooral: erg mooi.

TVDW 02/04/2006 - Josh Rouse - It looks like love (2006)

Qua muziek een bijzonder mellow en vrouwvriendelijk weekend achter de rug, waarbij zowel Joan Armatrading opnieuw een draaibeurt kreeg (wat blijft "The Weakness in me" toch een fabuleuze ballad!), de Best Of van Bonnie Raitt nog eens doorgenomen werd ("Nick of Time" - nog zo'n fenomenaal nummer), een ouwertje van Carmel (jawel!) van onder het stof werd gehaald en zelfs Kim Carnes de cd-speler haalde (met haar nieuwste cd dan nog - inclusief een gastrol voor Chuck Prophet!). Maar het is uiteindelijk een man die met de TVDW gaat lopen, en nog wel één van de ongekroonde koningen van mellow music anno 2006. Josh Rouse zal wel eeuwig net onder de radar blijven vliegen, meer dan een occassioneel half radiohitje op Radio 1 zit er niet in, maar wat is die kerel intussen toch een mooi oeuvre bij mekaar aan het schrijven! Nieuwe cd "Subtitulo" is, met zijn amper 30' speelduur, misschien net iets te vroeg ter wereld gebracht - maar het is toch een heerlijk plaatje geworden. Rouse nam op vorige cd afscheid van Nashville (zie TVDW "Sad Eyes" op 27/3/2005) en woont nu in Spanje. Rouse is een oude ziel in een jong lichaam, iemand die het dolce far niente in een ingeslapen dorpje bezingt en met melancholie terugkijkt op de zomers van zijn jeugd. Samen met de op seventies leest geschoeide productie geeft dat een fijn resultaat: all smooth & soothing sounds, lekker laidback en lui. We moeten ons inhouden, of we beginnen aan een mixtape waarin Rouse gepaard wordt aan gelijkgestemde zielen en gelijkaardige songs. Even kijken, wat zou er zo al op die tape kunnen? "Cajun Moon" van JJ Cale bijvoorbeeld, gevolgd door "Hearts & Bones" van Paul Simon, dan het meer lichtvoetige werk van Bruce Cockburn (think "Wondering where the lions are"), iets uit het solowerk van G.W. McLennan, iets van World Party (bij voorkeur "Ain't gonna come till I'm ready") en om af te sluiten een ouwertje van Lloyd Cole, "Speedboat" bijvoorbeeld. Mellow maestro's of the world - unite and take over.

TVDW 27/03/2005 - Josh Rouse - Sad Eyes (2005)

Hoog tijd dat De Wereld Josh Rouse ontdekt, en na recente doortochten in de Ancienne Belgique, de Handelsbeurs en zelfs de Laatste Show en wat radio-aandacht op Radio 1, lijkt dat inderdaad stilaan te lukken. Ongemerkt heeft Rouse al een indrukwekkende body of work, van vijf cd's, op zijn actief. De man is zowat het schichtige, romantische halfbroertje van alternatieve rockers als Ryan Adams of Paul Westerberg. Hij heeft dezelfde melancholische snik in de stem, maar presenteert zijn bitterzoete liefdesliedjes zonder de sturm und drang van voornoemde beeldenstormers. Toegegeven, nieuwe cd Nashville is misschien net een tikkeltje minder sterk dan voorganger 1972, but make no mistake, we spreken hier over het verschil tussen 'schitterend' en 'subliem' . Rouse zal zeker in de smaak vallen van muziekliefhebbers die iets van Lloyd Cole of The Go-Betweens, of zelfs Paul Simon (ten tijde van Hearts & Bones) in huis hebben. Op Nashville staan een paar songs waarop de gerenommeerde Al Perkins pedal steel speelt. Dat country-sfeertje, in combinatie met de wollige achtergrondkoortjes, doen zelfs terugdenken aan de Eagles, ten tijde van Tequila Sunrise. De geselecteere TVDW, Sad Eyes, start als iets van World Party (met name het later door Robbie Williams gecoverde She's the one) en bloeit dan plots open tot iets wat de Beatles op Sergeant Peppers hadden kunnen zetten. Ja, het klinkt uitgesproken mellow, maar daar heeft het zachtgekookte ei in u geen problemen mee.