TVDW 11/10/2009 - Paul Westerberg - Love Untold (1996)

Hij moet een van de grootste cultfiguren uit de rock zijn, deze Westerberg. Beetje het verlopen indie-broertje van Keith Richards, met zijn korzelige stem en gerafelde gitaarriffs. Eerst was er natuurlijk The Replacements, waarvan ik vooral Don't tell a soul - hun laatste plaat - tijdens mijn studententijd leerde kennen. Daarna dat erg knappe solodebuut 14 Songs, gevolgd door de onevenwichtige opvolger Eventually. Gek hoe het brein werkt: ik weet nog perfect dat ik die cd mee had naar Ierland, toen we er Shamrockske Nico gingen bezoeken. Ik zag Westerberg rond die periode ook eens live, in de Vaartkapoen in Molenbeek dan nog.

De tvdw komt uit Eventually, een cd die ik naar aanleiding van de nieuwe EP van Westerberg (uit sinds een paar weken) nog eens een beurt gaf. Geen song die afgelopen week ook maar kon tippen aan 'Love untold'.

http://www.sendspace.com/file/4ck9iu

TVDW 27/03/2005 - Josh Rouse - Sad Eyes (2005)

Hoog tijd dat De Wereld Josh Rouse ontdekt, en na recente doortochten in de Ancienne Belgique, de Handelsbeurs en zelfs de Laatste Show en wat radio-aandacht op Radio 1, lijkt dat inderdaad stilaan te lukken. Ongemerkt heeft Rouse al een indrukwekkende body of work, van vijf cd's, op zijn actief. De man is zowat het schichtige, romantische halfbroertje van alternatieve rockers als Ryan Adams of Paul Westerberg. Hij heeft dezelfde melancholische snik in de stem, maar presenteert zijn bitterzoete liefdesliedjes zonder de sturm und drang van voornoemde beeldenstormers. Toegegeven, nieuwe cd Nashville is misschien net een tikkeltje minder sterk dan voorganger 1972, but make no mistake, we spreken hier over het verschil tussen 'schitterend' en 'subliem' . Rouse zal zeker in de smaak vallen van muziekliefhebbers die iets van Lloyd Cole of The Go-Betweens, of zelfs Paul Simon (ten tijde van Hearts & Bones) in huis hebben. Op Nashville staan een paar songs waarop de gerenommeerde Al Perkins pedal steel speelt. Dat country-sfeertje, in combinatie met de wollige achtergrondkoortjes, doen zelfs terugdenken aan de Eagles, ten tijde van Tequila Sunrise. De geselecteere TVDW, Sad Eyes, start als iets van World Party (met name het later door Robbie Williams gecoverde She's the one) en bloeit dan plots open tot iets wat de Beatles op Sergeant Peppers hadden kunnen zetten. Ja, het klinkt uitgesproken mellow, maar daar heeft het zachtgekookte ei in u geen problemen mee.