TVDW 26/04/2009 - Duncan Browne - Planet Earth (1978)

Natuurlijk genoot ik er afgelopen woensdag in Vorst van om samen met o.a. Gust, Marc en Zinnerboy Bart de neuzelende grootmeester, het enigma genaamd Dylan, aan het werk te zien. Opvallend welgemutst leek hij me - al uit zich dat bij Dylan niet in grappen en grollen met publiek en muzikanten, eerder in een nauwelijks waarneembaar glimlachje en een schuchtere poging tot lossere lichaamstaal, meer niet. Maar de muziek was prima, met o.a. een furieuze versie van Highway 61 Revisited en een laidback shuffle in Ain't Talking.
In de strijd om een tvdw werd Dylan echter voorbijgestoken door een onbekende Brit. De erg boeiende blog frisiansotherfavorites.blogspot.com postte immers drie van de (inmiddels in de obscuriteit verdrongen) albums van Duncan Browne.
Een boeiend figuur, die Browne: de folkplaat die hij eind jaren zestig, onder de vleugels van Rolling Stones manager Andrew Loog Oldham, opnam, spreekt me minder aan, maar eind de jaren zeventig bracht hij twee prachtplaten uit. "Wild Places" is de enige song die bekend werd. Ik dacht steeds dat het wereldwijd een grote hit was, maar dat blijkt niet zo, blijkbaar sloeg het nummer enkel in onze Lage Landen aan. De full-albums blijken een erg boeiende ontdekking: Browne wisselt progrock-achtige instrumentals af met glossy georchestreerde pop genre Alan Parsons en artrock à la Roxy Music. En wat een muzikanten, met vooral de partijen van mijn favoriete bassist John Giblin (zie o.a. Joan Armatrading, Simple Minds, Gerry Rafferty, John Martyn en Jon Andersons Animation) vooraan in de mix.
De tvdw start als een akoestische Bowie, om uit te waaien naar een kamerbrede Floyd-achtige ballad. De link met Bowie is overigens niet lukraak. In de midseventies vormde Browne samen met Peter Godwin (die later de eighties synthklassieker Images of Heaven zou brengen) het duo Metro. Op hun enige album was Criminal World de opener, een song die Bowie later zou coveren op Let's Dance.
Het verhaal kent trouwens geen happy end, want Browne sterft in 1993 aan kanker, hij werd amper 46. Wat achterblijft zijn erg knappe songs. Zoals de tvdw.

http://www.sendspace.com/file/tgcxyk

TVDW 19/04/2009 - Depeche Mode - Jezebel (2009)

Mmm, moeilijke keuze deze week. Aanbod was nochtans ruim genoeg. Er was die plezierige ontdekking genaamd Jaydiohead - een mashup van de superbe rijmelarij van Jay Z met muziek van Radiohead, erg straf gedaan. Er was die bootleg van een Thin Lizzy concert, in Boston in 1978; lekker cocky en onstuimig. Er was die erg boeiende reportage op Canvas, met focus op Frank Zappa. Er was dat album van Kings of Leon van vorig jaar, dat ik nog eens een beurt gaf - staan toch vele potige songs op. Er was een verzameling prettig gestoorde liedjes van Nederlandse makelij, homemade by the Dday. Er was de dubbelaar van Steve Wynn & the Dragon Bridge Orchestra - Live in Brussel. Zijn laatste plaat kon me niet overtuigen, na het concert bleef ik ook met mixed feelings achter maar kijk: de live-registratie (met mijn gejoel ergens in de mix) weet dan weer wel 200% te overtuigen. Raar.
Over concerten: er was het concert zaterdagavond in Puurs waarbij Paul Michiels optrad met de Koninklijke Harmonie Concordiavrienden uit Kalfort, en waar o.a. mijn oudste dochter in het kinderkoor stukjes Eloise, Rue des Bouchers en zelfs Demaciado Corazon mocht zingen. Vooral Michiels' versies van Changes en van Forever Young waren erg mooi. Het eerste is altijd al een van mijn favorites van Soulsister geweest en neen, het tweede betrof niet de song van Dylan, wel die van Alphaville. Bob wacht trouwens woensdag in Vorst.
En dan was er nog die nieuwe Depeche Mode. Ik heb altijd al een haatliefde verhouding gehad met de groep. Als tiener was er geen band die ik meer haatte, maar dankzij single Dream On, het album Exciter, een geweldige concert-dvd en een fabuleuse doortocht in het Sportpaleis ging ik overstag. Wat me wel stoort, is de overdreven credibiliteit die de groep tegenwoordig geniet. Consequent je ding blijven doen is één manier om uiteindelijk lof te oogsten, maar die 10' dat Dave Gahan klinisch dood was na een OD geeft de man blijkbaar een aura van gevaarlijke rockgod. Slaat nergens op, the man wouldn't bust a grape in a fruit fight.
Plus, toch raar dat bij de recensies van de nieuwe Depeche-cd Sounds of the Universe iedereen het blijft hebben over de bewogen carrière van de groep, terwijl het feit dat de nieuwe cd wel erg middelmatig is, netjes verzwegen wordt. Net als bij de recente U2 lijkt het weer alsof de belofte van een interview met Gahan + de launch van een nieuw album van een Grote Naam volstaan om alle kritische bespiegelingen over boord te gooien. Sounds of the Universe is vooral in de eerste helft erg flauwtjes. Volgens een niet te verklaren opbouw bevinden de enige vier goeie songs zich allemaal achteraan. Jezebel is de meest opvallende, gebracht als een soortement crooner waar Marc Almond (of zelfs Costello) ook raad mee zouden weten, met een fijne lap tekst (verliefd op een lichtekooi) en met een mooie outro: beetje twinpeaks-achtig gitaartje, op een bedje van synthgekabbel.

http://www.sendspace.com/file/stoer7

TVDW 12/04/2009 - Paul Brady - Not the only one (1983)

Rustig weekje achter de rug - qua muziek dan toch. Voor de rest vergt zo'n week skiën in de Franse Alpen veel van een mens: overdag die halsbrekende toeren van de ESF-leraar trachten te volgen, 's avonds je tegoed doen aan Franse likeur genaamd Genepy. Enige drie muzikale lichtpunten die aanspraak maakten op een tvdw waren False Accusations, dat derde album van The Robert Cray Band dat zich in de cd-lader van de wagen had gewrongen, de nieuwe van Royksopp (vermakelijk plaatje) en een paar platen van Paul Brady, die ik 'ter ontdekking' op de ipod had gezwierd. Niet dat de Ier helemaal onbekend terrein vormde, zijn plaat Oh What A World (uit 2000) heb ik altijd wel leuk gevonden. Zijn 15 minutes of fame had Brady toen al een tijd opgebruikt. Die roem kwam er tien tot vijftien jaar eerder, toen grote dames als Tina Turner, Bonnie Raitt en Mary Black nummers van hem begonnen op te nemen. "Steel Claw" op Private Dancer van Tina Turner is bijvoorbeeld zo'n Brady-song, net als "Steal your heart away", dat Raitt bekend(er) maakte.
De paar platen van Brady uit die succes-periode begin ik nu stelselmatig te ontdekken. Good stuff. Blijkt ook dat Brady een hele carrière switch heeft gedaan: zijn eerste plaat Welcome Here Kind Stranger laat pure, mooie Ierse folk horen, inclusief een knappe versie van de standard "The Lakes of Pontchartrain". De platen die hij nadien maakte, staan me eerlijk gezegd wel meer aan, want meer in de soulpopsector.
De tvdw komt uit Brady's derde album, met Neil Dorfsman (Dire Straits' Love over Gold, The River van Springsteen) als co-producer. De song werd later opgenomen door Bonnie Raitt, op Luck of The Draw, mijn favoriete plaat van de rosharige furie. De versie van Raitt is natuurlijk (nog) wat beter dan het origineel, al is het coda van de versie van Brady wel hééél erg mooi. Geniet ervan, vanaf 3'48"...

http://www.sendspace.com/file/l9fjgf

TVDW 05/04/2009 - The Airborne Toxic Event - Sometime Around Midnight (2008)

Het gebeurt niet vaak - eigenlijk veel te weinig - dat ik op de radio iets hoor waarvan ik steil achterover val. Deze week was het zover, toen StuBru in haar middagprogramma de song liet passeren die nu de tvdw siert. Wat een opbouw, wat een meesterlijk beheerste vocal, wat een mooi verhaaltje, wat een ongewone structuur (de song heeft eigenlijk geen refrein), wat een spanningsboog.... Kippenvel. Het mooiste is dat ook de bijhorende full-cd, het titelloze debuut van deze groep, bijzonder sterk spul blijkt. Nog geen 40' lang, maar zonder een zwakke song. Ik hoor er flarden in van het donkere van Editors en Interpol, gemengd met de snedigheid van Franz Ferdinand, en hier en daar enkele zwierige gitaaruithalen die aan Johnny Marr van the Smiths refereren. Allemaal Britse ijkpunten, terwijl The Airborne Toxic Event uit Los Angeles blijkt te komen. Wat googlen leert ook dat deze kerels (+ 1 jongedame) ballen aan hun lijf hebben. Toen Pitchfork, het online walhalla voor alternatieve rockcritici, het aandurfde om een negatieve recensie te schrijven, kropen ze in de pen om een weergaloos knappe reply online te gooien. De links vind je op de wikipediapagina van de groep. Rest enkel nog die wat dwaze groepsnaam. Maar het blijkt een literaire referentie te zijn naar een roman van Don DeLillo, dus dat wordt bij deze ook vergeven.

ps ze treden op 24/4 op in de Muziekodroom in Hasselt. Het jeukt al om te gaan kijken...

http://www.sendspace.com/file/kbk2u9