TVDW 27/09/2015 - Bruce Woolley & the Camera Club - English Garden (1979)

Een raar stukje popgeschiedenis, ergens eind jaren zeventig. Bruce Woolley, een bebrilde Buddy Holly-lookalike (centraal bovenaan de foto) wordt als zanger ontdekt door Muff Winwood (de oudere broer van Steve en in 1978 producer van het debuut van Dire Straits). Samen met Trevor Horn en Geoff Downes schrijft Bruce een nummertje, "Video Killed The Radio Star", en nog wat bijkomende songs. Vervolgens verzamelt Woolley wat muzikanten rond zich (waaronder een piepjonge Thomas - toen nog Tom - Dolby, rechtsonder op de foto) en neemt de plaat "English Garden" op. Een paar maanden later stichten de twee andere auteurs van dat ene nummertje, Horn en Downes, ook een groepje. Dat wordt The Buggles. Op hun debuut hernemen ze dezelfde song, maar dan in een ander arrangement (en met een halve minuut extra speelduur). De rest is geschiedenis. Video Killed the Radio Star is de allereerste videoclip op MTV en wordt dé hit van '80. Correctie, niet enkel van 1980; zelfs de eighties tout court worden perfect getoonzet in dat nummer.

Woolley verkoos na die eerste en enige soloplaat een carrière in de schaduw. Al maakte hij wel nog indruk: hij infiltreerde in de entourage van Grace Jones en viel o.a. te horen op "Slave To The Rhythm" - een song waaraan tien maanden (!) werd gewerkt in de studio, en die Woolley oorspronkelijk (mee) schreef voor Frankie Goes to Hollywood. Woolley bleef ook bevriend met Thomas Dolby en is te horen op diens eerste twee platen.

Het fascinerende is natuurlijk om op die ene plaat "English Garden" te luisteren naar de allereerste versie van Video Killed The Radio Star. Woolley, Dolby en de anderen maken er een jachtig, gitaargedreven stukje powerpop van. De versie viel echter tussen de plooien. Een beetje alsof je een afspraak hebt met de popgeschiedenis, maar een half uurtje te laat - of in dit geval: te vroeg - komt.

Ik heb intussen twee versies van dat cult-album "English Garden" op vinyl en draai ze af en toe, met veel plezier. Als tvdw kies ik niet voor die oorspronkelijke versie van Video... (dat is een typische muziekquizzen-song, trouwens + snel terug te vinden op youtube), maar voor het niet te youtuben openingsnummer/de titeltrack. Woolley zingt er op de licht neurotische manier die destijds zo in zwang was (zie ook The Cars, Sparks), Dolby tovert halfweg wat bliepjes uit zijn eerste synths, en een snerpende gitaar geeft de song een gekarteld postpunky kantje.

TVDW 26/09/2010 - Brandon Flowers - Jilted Lovers and Broken Hearts (2010)

Ik kon best de persoonlijke kaart trekken deze week. Anouk had het bijvoorbeeld tot tvdw kunnen schoppen. Niet dat de schreeuwboei bij mij in de bovenste schuif ligt, maar ze krijgt dezer dagen héél wat airplay in huiselijke kring. Reden is de deelname van Charlotte Suijs in het VTM programma My Name Is.... Charlotte woont zowat om de hoek en is een vriendin van onze oudste dochter. Haar versies van Anouk-nummers waren waanzinnig goed (check youtube), dus kon papa zijn cd's bovenhalen om de originele versies even te laten horen. Omdat dergelijke wedstrijden per definitie oneerlijk zijn, won Charlotte niet - ook al was ze met voorsprong de beste zangeres. Dealniettemin: mocht ze over enkele jaren in het Sportpaleis staan - denk eraan dat je hier voor het eerst over haar las.

Ook AC/DC krijgt heel wat aandacht. Als de dochter thuiskomt met de opmerking dat ze AC/DC in de les "muzikale opvoeding" hebben beluisterd, denk ik a) ons schoolsysteem is nog zo slecht niet - en b) ik moet snel mijn "No Bull" dvd en mijn exemplaar van Back in Black opsnorren. Kinderen die enthousiast luchtgitaar en luchtdrums spelen in de zetel - ik zag het ... en ging met de glimlach verder afwassen. Opvoeden, het is met wat.

Maar de tvdw gaat toch maar naar de cd die al een handvol erg gesmaakte luisterbeurten kreeg: dat debuut van de Killers-frontman. Ik hou er wel van, van de manier waarop Flowers keer op keer heel veel melodie in zijn zanglijn weet te stoppen. Het is iemand die zijn invloeden 'up his sleeve' draagt. Niet voor niets dook Lou Reed als gast op in het Killers-nummer Tranquilize en coverde de groep al zowel Dire Straits' Romeo and Juliet als de country smartlap Ruby Don't Take Your Love to Town (bekend van Kenny Rogers). Bekijk op youtube ook het duet In A Little While met U2: deze man is van vele markten thuis.

Al die invloeden schijnen door op Flowers' solo-debuut, dat klinkt als Bruce Springsteen die zijn E Street Band inruilt voor enkele Pet Shop Boys. Dezelfde bevlogen rock, maar dan geruggesteund door old school synths in plaats van door Max Weinberg. Flowers brengt zijn songs met veel lef en bravoure, jonglerend met heel wat Bijbelse metaforen ("Redemption keeps my covers clean tonight" horen we op Only the young) en niet bevreesd om af en toe op zijn bek te gaan. Vooral de eerste zes nummers zijn erg sterk, met Jilted Lovers... als song met de mooiste titel en de meeste impact. De tvdw (in een productie van zowel Stuart Price als Daniel Lanois) herbergt wel drie verschillende hooks en zet aan het eind, met amper 40 resterende seconden op de teller, nog een eindspurt in. Heerlijk.

TVDW 11/07/2010 - Bachman Turner Overdrive - Looking out for # 1 (1975)

Drie weken zonder ipod, het kan best. De afgelopen 2 weken Noorwegen en 1 week Denemarken stonden garant voor bijna 5000 kilometer op de teller, maar geen ipod action. Wel wat radio, dat wel ja, om vast te stellen dat countrymuziek - Amerikaanse en inheemse - in Noorwegen ontzettend populair is. En dat de Noorse programmasamenstellers bizarre kronkels maken. Het station Radio Norge leverde bijvoorbeeld een leuke kruising op tussen wat Classic 21 en Joe FM hier brengen, maar dan wel met bijvoorbeeld 2 keer een song van Aerosmith, Dire Straits of Supertramp in twee opeenvolgende uren. Raar. En toen we in week twee in het Hallingdal zaten, vond ik een Noors radiostation dat een mix bracht van erg stevige metal en ouwe blues. Ook raar.

De tvdw moest dan wel komen uit de twee cd's die ik mee had om aan het eind van de vakantie aan onze Deense vrienden Jens en Annick te overhandigen. "Looking out for # 1" is altijd al een favoriet van me geweest. Een leuk bossa ritme dat bewijst dat het Canadese BTO heus wel meer was dan het stotterende (en in campagnes van Amerikaanse presidenten opduikende) "Out ain't seen nothing yet". Net zoals Randy Bachmans vorige groep, The Guess Who, ook heus wel meer was dan "American Woman", maar dit terzijde.

Een korte file aan een tunnel op een bergweg, met zicht op Noorwegens mooiste fjord, de Geiranger. Lekker zonnetje, raampje naar beneden, BTO schuift voorbij op de cd, de volumeknop gaat omhoog en de Noor die voor me uit zijn wagen stapt, waagt zelfs een klein danspasje. De tvdw staat meteen vast.

(zie comments voor de track zelf)

TVDW 12/04/2009 - Paul Brady - Not the only one (1983)

Rustig weekje achter de rug - qua muziek dan toch. Voor de rest vergt zo'n week skiën in de Franse Alpen veel van een mens: overdag die halsbrekende toeren van de ESF-leraar trachten te volgen, 's avonds je tegoed doen aan Franse likeur genaamd Genepy. Enige drie muzikale lichtpunten die aanspraak maakten op een tvdw waren False Accusations, dat derde album van The Robert Cray Band dat zich in de cd-lader van de wagen had gewrongen, de nieuwe van Royksopp (vermakelijk plaatje) en een paar platen van Paul Brady, die ik 'ter ontdekking' op de ipod had gezwierd. Niet dat de Ier helemaal onbekend terrein vormde, zijn plaat Oh What A World (uit 2000) heb ik altijd wel leuk gevonden. Zijn 15 minutes of fame had Brady toen al een tijd opgebruikt. Die roem kwam er tien tot vijftien jaar eerder, toen grote dames als Tina Turner, Bonnie Raitt en Mary Black nummers van hem begonnen op te nemen. "Steel Claw" op Private Dancer van Tina Turner is bijvoorbeeld zo'n Brady-song, net als "Steal your heart away", dat Raitt bekend(er) maakte.
De paar platen van Brady uit die succes-periode begin ik nu stelselmatig te ontdekken. Good stuff. Blijkt ook dat Brady een hele carrière switch heeft gedaan: zijn eerste plaat Welcome Here Kind Stranger laat pure, mooie Ierse folk horen, inclusief een knappe versie van de standard "The Lakes of Pontchartrain". De platen die hij nadien maakte, staan me eerlijk gezegd wel meer aan, want meer in de soulpopsector.
De tvdw komt uit Brady's derde album, met Neil Dorfsman (Dire Straits' Love over Gold, The River van Springsteen) als co-producer. De song werd later opgenomen door Bonnie Raitt, op Luck of The Draw, mijn favoriete plaat van de rosharige furie. De versie van Raitt is natuurlijk (nog) wat beter dan het origineel, al is het coda van de versie van Brady wel hééél erg mooi. Geniet ervan, vanaf 3'48"...

http://www.sendspace.com/file/l9fjgf