TVDW 19/04/2009 - Depeche Mode - Jezebel (2009)

Mmm, moeilijke keuze deze week. Aanbod was nochtans ruim genoeg. Er was die plezierige ontdekking genaamd Jaydiohead - een mashup van de superbe rijmelarij van Jay Z met muziek van Radiohead, erg straf gedaan. Er was die bootleg van een Thin Lizzy concert, in Boston in 1978; lekker cocky en onstuimig. Er was die erg boeiende reportage op Canvas, met focus op Frank Zappa. Er was dat album van Kings of Leon van vorig jaar, dat ik nog eens een beurt gaf - staan toch vele potige songs op. Er was een verzameling prettig gestoorde liedjes van Nederlandse makelij, homemade by the Dday. Er was de dubbelaar van Steve Wynn & the Dragon Bridge Orchestra - Live in Brussel. Zijn laatste plaat kon me niet overtuigen, na het concert bleef ik ook met mixed feelings achter maar kijk: de live-registratie (met mijn gejoel ergens in de mix) weet dan weer wel 200% te overtuigen. Raar.
Over concerten: er was het concert zaterdagavond in Puurs waarbij Paul Michiels optrad met de Koninklijke Harmonie Concordiavrienden uit Kalfort, en waar o.a. mijn oudste dochter in het kinderkoor stukjes Eloise, Rue des Bouchers en zelfs Demaciado Corazon mocht zingen. Vooral Michiels' versies van Changes en van Forever Young waren erg mooi. Het eerste is altijd al een van mijn favorites van Soulsister geweest en neen, het tweede betrof niet de song van Dylan, wel die van Alphaville. Bob wacht trouwens woensdag in Vorst.
En dan was er nog die nieuwe Depeche Mode. Ik heb altijd al een haatliefde verhouding gehad met de groep. Als tiener was er geen band die ik meer haatte, maar dankzij single Dream On, het album Exciter, een geweldige concert-dvd en een fabuleuse doortocht in het Sportpaleis ging ik overstag. Wat me wel stoort, is de overdreven credibiliteit die de groep tegenwoordig geniet. Consequent je ding blijven doen is één manier om uiteindelijk lof te oogsten, maar die 10' dat Dave Gahan klinisch dood was na een OD geeft de man blijkbaar een aura van gevaarlijke rockgod. Slaat nergens op, the man wouldn't bust a grape in a fruit fight.
Plus, toch raar dat bij de recensies van de nieuwe Depeche-cd Sounds of the Universe iedereen het blijft hebben over de bewogen carrière van de groep, terwijl het feit dat de nieuwe cd wel erg middelmatig is, netjes verzwegen wordt. Net als bij de recente U2 lijkt het weer alsof de belofte van een interview met Gahan + de launch van een nieuw album van een Grote Naam volstaan om alle kritische bespiegelingen over boord te gooien. Sounds of the Universe is vooral in de eerste helft erg flauwtjes. Volgens een niet te verklaren opbouw bevinden de enige vier goeie songs zich allemaal achteraan. Jezebel is de meest opvallende, gebracht als een soortement crooner waar Marc Almond (of zelfs Costello) ook raad mee zouden weten, met een fijne lap tekst (verliefd op een lichtekooi) en met een mooie outro: beetje twinpeaks-achtig gitaartje, op een bedje van synthgekabbel.

http://www.sendspace.com/file/stoer7