TVDW 29/03/2009 - Mark Olson & Gary Louris - Saturday Morning on Sunday Street (2008)

Ik zal eens een mailtje met excuses richting Minneapolis moeten sturen. Blijkt nu namelijk, bij het herbeluisteren van 'Ready for the Flood', dat de cd van de heren Olson en Louris gemakkelijk een plaats had verdiend in mijn 'Best of 2008' eindejaarslijstje. Destijds blijkbaar net iets te snel doorgenomen, die plaat, want oh wat blijkt 'ie mooi.

Louris en Olson hadden natuurlijk al langer een wit voetje bij mij, te danken aan hun heerlijke platen die ze als The Jayhawks opnamen. Op een bepaald moment bleek het water tussen het songschrijversduo echter te diep - Olson verliet de band (zijn soloplaat vond ik maar saai), terwijl Louris onder de originele groepsnaam wel nog platen bleef uitbrengen (waarvan er toch minstens één erg geslaagd was). Ik zag 'm ooit in de Handelsbeurs, fijn concert was dat.

Nu zijn de twee blijkbaar terug vriendjes geworden. Het resultaat is Ready for the Flood, een plaat die een meer aards geluid kent dan de gepolijstere spullen van The Jayhawks, en die opgenomen werd onder leiding van Chris Robinson van the Black Crowes.

Een Black Crow die enkele Jayhawks begeleidt - het moet daar nogal een volière geweest zijn.

http://www.sendspace.com/file/0bwee7

TVDW 22/03/2009 - Phoenix - 1901 (2009)

Muzikaal viel er héél wat lekkers te rapen afgelopen week. Maandag landde Grace Jones in de AB in Brussel. Lang naar uitgekeken, en de madam stelde niet teleur. Stevige band (jammer genoeg zonder mijn helden Barry Reynolds en Sly & Robbie), goeie maar wat onevenwichtig opgebouwde setlist en zoals verwacht een stage show om u tegen te zeggen, met stroboscopen, gekke hoedjes, hoelahoep, hoogtewerker en een soort 'butt camera'. Voortdurend laverend tussen kunst en kitsch, tussen potig en potsierlijk, tussen 'in your face' en 'op haar bakkes'. Over dat laatste: enkel bij La Vie En Rose en I've Seen That Face Before werkte de theatrale benadering niet. Hoogtepunten waren dan weer My Jamaican Guy, een weinig toonvast gezongen maar furieuze versie van William's Blood, en die machtige song Slave to the Rhythm (die wel verdacht sterk klonk als op de plaat - heel wat voorgeprogrammeerd spul, dus). Het werd een goed concert, erg goed zelfs (plus nog wat upgespiced door het fijne gezelschap van Dela, Michiel en Chris), maar toch net niet echt memorabel. Daarvoor hield Jones de band bij momenten iets té strak aan de lijband - het was wel echt haar show en niemand mocht even in haar zonnetje komen te staan. En jammer dat er geen bissen vanaf konden (blijkbaar was madam te laat gestart -?).

Nog muzikaal lekkers, naast Grace? Verderop in de week was er de boeiende de reportage Classic Albums: Who's Next op Canvas - voor wat spul van The Who mag je me altijd wakker maken. En op vrijdagavond stootte ik op de BBC bij Jonathan Ross op Lionel Richie, steeds verrassend hoe sympa die man na al die jaren nog is. En deze week viel ook een nieuw teken van leven te rapen van mijn favoriete Franse band (euh... welke andere?), Phoenix. Ooit gestart als begeleidingsband van Air, maar dit viertal wist de short-lived hype van de French Touch al snel te overstijgen. Ik zag ze ook al een drietal keren live, en ook dat blijft de moeite.

Oké, met vier studioplaten in negen jaar tijd zijn ze niet erg productief, maar gelukkig is wàt ze uitbrengen wel steeds erg fijn luistervoer. Zoals de nieuwe single 1901, voorloper van de cd die Wolfgang Amadeus Phoenix (tja... Fransen en hun arrogantie) zal heten. Die typisch staccato gitaarlickjes, die gladde productie, dat catchy refrein: made for radio, this.... Phoenix brengt rond deze tijd overigens ook een mix tape cd op de markt (of hoe moet je dat noemen), Kitsuné Tabloid genoemd. Beetje zoals de cd-reeks Late Night Tales waarop oa Pet Shop Boys, Jamiroquai en Flaming Lips inzage geven in hun favoriete platen. Op Kitsuné Tabloid staat wel good stuff, van Kiss over Iggy Pop tot D'Angelo en Lou Reed, maar als geheel sprak die Phoenix-verzamelaar me toch minder aan wegens een iets te hoge "kijk eens mama zonder handen" factor (vertaald: "kijk eens hoe freaky mijn muziekselectie is").

De tvdw is ook gratis te downloaden op www.wearephoenix.com. Wie met programma's als Logic en Reason aan de slag kan, kan er eveneens de multitrack downloaden om zelf een remix te bricolleren.

http://www.sendspace.com/file/dr8kox

TVDW 15/03/2009 - JJ Cale - Old Friend (2009)

Hoezo, die posts van mij zijn altijd veel te lang? Neen, het kan ook bondig hoor. JJ Cale heeft altijd al op veel instemmend geknik mogen rekenen, ever since ik als kind zijn City Girls hoorde op een of andere verzamelaar. Vooral zijn ouder werk bevat prachtige songs, en dan heb ik het heus niet enkel over die twee songs die Clapton zo beroemd maakte. Ook Crazy Mama, Cajun Moon en Magnolia zijn echt pareltjes. Zijn nieuwe, net verschenen cd sluit naadloos aan bij die songs, ik heb 'm al enkele keren met plezier gedraaid. Véél beter dan die vorige cd die hij samen met Clapton opnam, en eigenlijk ook veel beter dan de twee cd's die Cale daarvoor uitbracht. De tvdw is een van de hoogtepunten. Ergens in het akkoordenschema zit iets verstopt dat me keer op keer doet denken aan Tears Won't Help van Steve Wynn, maar dit terzijde.

Zie je, kort kan ook.

http://www.sendspace.com/file/o2t859

TVDW 08/03/2009 - The Hoodoo Gurus - Hallucination (1989)

Samen met Nico & Nico genoten van de weergaloze Theo Maassen: een fast-paced monoloog van ruim anderhalf uur waarin Barba Mama, voorvochtmensen, pa's eieren, over het tapijt schurkende homo's, de Man van Zes Miljoen en een heleboel poignante opmerkingen ondergebracht werden: respect! Maar Maassen is geen muziek (buiten de tune van DJ Shadow die na afloop door de boxen galmde), dus niet TVDW-fähig.

De nieuwe U2 dan misschien? Mijns inziens heeft U2 twee soorten platen: overgangsplaten en scharniermomenten. Bij die laatste reken ik The Joshua Tree, Achtung Baby en All that you can leave behind. Albums die niet enkel een nieuwe hoofdstuk waren in hun discografie, maar ook meteen een paragraaf opeisten in het grote boek De Geschiedenis van de Rock. De nieuwe is duidelijk een overgangsplaat.
Ik hoorde een echt gewéldige song, Moment of Surrender, waarin de groep het kruispunt tussen soul en gospel opzoekt. Ik hoorde twee erg sterke song naar het eind van de plaat, White as Snow en Cedars of Lebanon. Maar ik hoorde ook veel effectjes (om niet te zeggen gimmicks), veel productie en veel matige songs die in het verlengde liggen van die teleurstellende eerste single. Drie sterke momenten op elf, da's een slecht rapport. Ik las dat U2 met een vijftigtal songs de studio introk voor een laatste, finale selectie; ik vraag me af wat er dan in de vuilnisbak belandde. Nog een geluk dat Bono op deze plaat (nog steeds/meer dan ooit) een geweldige zanger blijkt, en ook als tekstschrijver met meerdere knappe lijntjes komt.

Neen, dan heb ik meer plezier beleefd aan het afstoffen van dat album dat de Australische Hoodoo Gurus eind jaren tachtig uitbrachten. Altijd een goed teken, als je een plaat na meer dan tien jaar nog eens bekijkt en je meteen bij het lezen van de songtitels opnieuw alle melodieën voor de geest kan halen. Wat een geweldige titel draagt dat album, trouwens. Magnum Cum Louder. Gedachtensprong naar het gezin: volgend schooljaar start mijn oudste dochter met het middelbaar, we zijn dit weekend naar de opendeurdag van een potentiële school geweest en bleven lang stilstaan bij de erg gedreven lerares Latijn. Mocht het inderdaad Latijn worden, begrijpt de dochter binnen afzienbare tijd die woordspeling. Latijn en rock, ze gaan wel degelijk samen.

Dat The Hoodoo Gurus voor rock staan, is een understatement. Er was een tijd dat ik me volledig onderdompelde in de gitaarrock, college-rock en garagerock. The Del Fuegos, Dream Syndicate, Beatfarmers, Rainmakers, Rave-Ups, Tragically Hip... alle brachten ze platen uit die ik nog steeds koester. Vanuit Australië sloten The Hoodoo Gurus aan bij dat groepje guitar slingers. Luister naar het heftige "Hallucination", en als bonus naar het meer poppy maar al even mooie "Another World" (gezegende met een geweldige break vanaf 1'25"). Van diezelfde, foutloze plaat. Magnum Cum Louder. Hoe komen ze er op...


http://www.sendspace.com/file/r01tr2

bonus:
http://www.sendspace.com/file/4rtj46