TVDW 22/03/2009 - Phoenix - 1901 (2009)

Muzikaal viel er héél wat lekkers te rapen afgelopen week. Maandag landde Grace Jones in de AB in Brussel. Lang naar uitgekeken, en de madam stelde niet teleur. Stevige band (jammer genoeg zonder mijn helden Barry Reynolds en Sly & Robbie), goeie maar wat onevenwichtig opgebouwde setlist en zoals verwacht een stage show om u tegen te zeggen, met stroboscopen, gekke hoedjes, hoelahoep, hoogtewerker en een soort 'butt camera'. Voortdurend laverend tussen kunst en kitsch, tussen potig en potsierlijk, tussen 'in your face' en 'op haar bakkes'. Over dat laatste: enkel bij La Vie En Rose en I've Seen That Face Before werkte de theatrale benadering niet. Hoogtepunten waren dan weer My Jamaican Guy, een weinig toonvast gezongen maar furieuze versie van William's Blood, en die machtige song Slave to the Rhythm (die wel verdacht sterk klonk als op de plaat - heel wat voorgeprogrammeerd spul, dus). Het werd een goed concert, erg goed zelfs (plus nog wat upgespiced door het fijne gezelschap van Dela, Michiel en Chris), maar toch net niet echt memorabel. Daarvoor hield Jones de band bij momenten iets té strak aan de lijband - het was wel echt haar show en niemand mocht even in haar zonnetje komen te staan. En jammer dat er geen bissen vanaf konden (blijkbaar was madam te laat gestart -?).

Nog muzikaal lekkers, naast Grace? Verderop in de week was er de boeiende de reportage Classic Albums: Who's Next op Canvas - voor wat spul van The Who mag je me altijd wakker maken. En op vrijdagavond stootte ik op de BBC bij Jonathan Ross op Lionel Richie, steeds verrassend hoe sympa die man na al die jaren nog is. En deze week viel ook een nieuw teken van leven te rapen van mijn favoriete Franse band (euh... welke andere?), Phoenix. Ooit gestart als begeleidingsband van Air, maar dit viertal wist de short-lived hype van de French Touch al snel te overstijgen. Ik zag ze ook al een drietal keren live, en ook dat blijft de moeite.

Oké, met vier studioplaten in negen jaar tijd zijn ze niet erg productief, maar gelukkig is wàt ze uitbrengen wel steeds erg fijn luistervoer. Zoals de nieuwe single 1901, voorloper van de cd die Wolfgang Amadeus Phoenix (tja... Fransen en hun arrogantie) zal heten. Die typisch staccato gitaarlickjes, die gladde productie, dat catchy refrein: made for radio, this.... Phoenix brengt rond deze tijd overigens ook een mix tape cd op de markt (of hoe moet je dat noemen), Kitsuné Tabloid genoemd. Beetje zoals de cd-reeks Late Night Tales waarop oa Pet Shop Boys, Jamiroquai en Flaming Lips inzage geven in hun favoriete platen. Op Kitsuné Tabloid staat wel good stuff, van Kiss over Iggy Pop tot D'Angelo en Lou Reed, maar als geheel sprak die Phoenix-verzamelaar me toch minder aan wegens een iets te hoge "kijk eens mama zonder handen" factor (vertaald: "kijk eens hoe freaky mijn muziekselectie is").

De tvdw is ook gratis te downloaden op www.wearephoenix.com. Wie met programma's als Logic en Reason aan de slag kan, kan er eveneens de multitrack downloaden om zelf een remix te bricolleren.

http://www.sendspace.com/file/dr8kox