TVDW 27/07/2008 - Martina Topley Bird - Something to say (2008)

Fijn weekje vakantie achter de rug, met een mosselfeest, wat bbq, een tuinfeest en een trip richting Gentse Feesten. Een jaarlijkse organisatie van Jo & Veerle, dat bezoek aan de Gentse Feesten, maar dit jaar viel het als bij wonder samen met het optreden van No Exit, de coverband waarin my man Orf ook speelt. Het werd een memorabel avondje uit, waarbij we volop konden genieten van het concert dat pakweg van 00u30 tot 03u00 duurde (!), met sterke versies van Bryan Adams (Cuts like a knife!), Billy Idol, Golden Earring etcetera. En wat klonk die door Orf gestutte ritmesectie lekker tight...
Maar de tvdw, die moest nu toch wel echt naar Martina Topley Bird gaan; de jongedame zit ocharme al wekenlang gebeiteld in de iPod. Beetje een naam van een oude Engelse wagen, niet? "James Bond liet de Topley Bird in de garage en koos voor de Aston Martin."
Maar deze Martina heeft een wat minder onschuldige achtergrond. Tricky liet haar als amper vijftienjarige opdraven op zijn debuut in 1995 en beschreef meteen hun relatie: "I fuck you in the ass, just for a laugh / With the quick speed, I’ll make your nose bleed / I ride the pre-menstrual cycle". 't Is ook een manier om binnen te glijden in de annalen van de popgeschiedenis, natuurlijk.
Op The Blue God, haar tweede soloplaat, speelt Topley Bird als een volleerde Lolita, met de grens tussen vermoorde onschuldig en een meer perverse onderlaag. Nu eens doet haar stem denken aan die van Nina Persson van the Cardigans, dan weer aan wat Julee Cruise & Angelo Badalamenti bij David Lynch deden. En de lekkere, aan old school soul schatplichtige beats zijn van de hand überproducer Danger Mouse. "Hooky, hypnotic, atmospheric pop music", zo horen we het Martina zelf omschrijven in een video op haar website.

http://www.sendspace.com/file/jtz61z

en zoals beloofd die Black Kids tvdw van vorige week, alhier:

http://www.sendspace.com/file/bc6zfr

TVDW 20/07/2008 - The Black Kids - I've underestimated my charm (again) (2008)

Deze week was het haast al 2008 releases wat de klok sloeg. Er was het alleroverheersende nieuws van de net gelekte, eerste songs van het nieuwe Grace Jones album Hurricane (op het hippe Wall of Sound label, en met medewerking van Sly & Robbie, Barry Reynolds, Tony Allen, Brian Eno en Tricky). This is life en Corporate Cannibal zijn twee duistere, creepy songs die alvast het beste doen vermoeden voor het full album. De laatste song kreeg overigens een wonderlijke, arty clip mee die Björk ongetwijfeld jaloers maakt.
Ook opnieuw op de iPod: het Amerikaanse Melee, een mix van Keane/Coldplay versluisd naar the OC (zie de single Built To Last), afgewisseld met wat FM rock, punkpop én een cover van Hall & Oates als bonus track. Melee en de Divine Miss Jones treden op dezelfde dag aan op de Lokerse Feesten. Ik had de datum al een paar weken met rood aangestipt op de kalender. Maar we moeten die avond naar een trouwfeest. Een mens kan niet alles hebben, zo blijkt eens te meer.
Nog 2008 oogst die we deze week plukten? Er is de nieuwe Aimee Mann, gegangmaakt door de Pretenders-like single "Freeway". Ook aardig: Sam Sparro: ultra gay synth disco met retro Prince vibes. Zo goed als die single Black & Gold wordt het op de full-cd nooit, maar af en toe zijn er toch 'momenten'. En tijdens het gras afrijden kreeg de nieuwe The Kooks een luisterbeurt - ontwapenend toch, die Kinks van deze tijd.
Allen werden ze echter van tafel geveegd door The Black Kids. Die eerste single (I'm not gonna teach your girlfriend how to dance) is buiten de internethype ook sowieso een van dé nummers van het jaar. En ook het volledige album, net uit, bevat een heerlijke kruising van jeugdig enthousiasme en onbekommerd spelplezier. Exemplarisch is de tvdw (ik bied 'm volgende week pas aan via sendspace): een heerlijke drive met in de tweede helft van de song een portie wackiness à la - jawel - B52's.

TVDW 13/07/2008 - Louis Jordan & His Tympany Five - Sure had a wonderful time (1946)

Weekje vol met jazz en rhythm & blues uit de oude doos. Donderdag samen met Bata naar Gent om er de meester, Herbie Hancock, aan het werk te zien. De setlist sprong wat tezeer van de hak op de tak. Van een Joni Mitchell cover over een overbodige, populistische versie van When Love Comes to Town tot instrumentale funkjazz - er zat te weinig samenhang in de set. Enkel op het eind ging het dak eraf, met Canteloupe Island en Chameleon. Doodjammer dat Herbie die laatste track speelde met - letterlijk - de blik gericht op zijn uurwerk. De instructies om de curfew van 1:00 AM niet te overschrijden, moeten erg dwingend zijn geweest. Toch blij dat ik de man eens live zag, samen met klasbakken als Vinnie Colaiuta (Sting! Zappa!) en bassist Dave Holland.

Voor de tvdw moeten we terug naar een ogenschijnlijk banaal winkeltje op de dijk van Middelkerke, met imitatiejuwelen, goedkope parfums, b-film dvd's en ultragoedkope compilatie-cd's. Maar wat vond ik een week geleden? 'BD Jazz', van de Franse uitgeverij Nocturne: een mooi verzorgde langwerpige doos in hard karton, met twee cd's van een jazz-artiest, in combinatie met een arty 'BD' over de artiest in kwestie. Prachtige uitgaves, ik nam meteen de long boxes mee van Jordan, van Gene Krupa (die van zijn "syncopated style", weet je wel) en van Lester Young (as namedropped op de eerste plaat van Gutterball!). Luisteren naar Louis Jordan op weg naar Herbie Hancock: a perfect match.
Dat Jordan hands down een van mijn favorieten is in het genre prille R&B, jump blues en swing jazz, moet wel te maken hebben met de platencollectie van mijn vader. Ik herinner me dat ik als ukkie de plaat van The Glenn Miller Orchestra fantastisch vond - dat legt een basis.
Jordan was dé grote man in de jaren veertig en vijftig, en de eerste grote zwarte ster uit Amerika, nog voor Ella Fitzgerald en Nat King Cole naam maakten. In die tijd stond hij bekend als "King of the Juke Boxes". Zijn platen hebben een uitbundige vrolijkheid: ze hebben een perfecte swing en drive (lijkt wel een golfartikel te worden) en Jordan zelf is fantastisch: een laconieke zanger, een schrijver van geinige teksten en een geweldige saxofonist all at once. Komt allemaal terug in de tvdw - nota bene de oudste tvdw van de collectie (de allereerste tvdw op deze blog, van Louis Prima, stamde uit 1956).

Jordan kreeg nooit de status van icoon, maar collega's schatten hem wel naar waarde: James Brown beweerde dat Jordan hem sterk had beïnvloed, en Joe Jackson eerde de man op het album Jumpin' Jive. En de Amerikaanse muziekpers plaatste hem in de geschiedenis van de R&B in de top vijf, naast James Brown, The Temptations, Aretha Franklin en Ray Charles.

http://www.sendspace.com/file/1lftzz

Als bonus ook het beroemde Caldonia (Boogie), waarin Jordan met zijn hilarische vocale uithalen bewijst meer dan één voorzet te geven aan Little Richard.

http://www.sendspace.com/file/fu0x5x

TVDW 06/07/2008 - Neil Young - Old Man (live 2008)

Ik was er al een vijftal jaar niet meer geweest, maar vrijdag stond ik toch terug op de Heilige Wei. In het gezelschap van Stefan, Kirsten, Serge en Frank werd het een ervaring die véél leuker bleek dan gedacht. Mijn laatste vier, vijf Werchters, dat was met notitieboekje in de hand van de ene frontstage ruimte naar de andere hollen, en af en toe backstage een tekstje op de laptop tokkelen. Moest er mee lachen toen ik vanmorgen de krantenkoppen in het Nieuwsblad las. dEUS de absolute topper? Laat me niet lachen. Kan best zijn hoor, maar als een groep zo laat afsluit hebben de journalisten dat algemeen tekstje al lang geschreven. Nog wachten tot de fotografen bij het openingsnummer dat ene kiekje kunnen trekken en daarna huppakee, laat de persen maar rollen.
Soit, ik heb me prima geamuseerd - ik voelde me zelfs niet eens ongemakkelijk tussen 'de jeugd van tegenwoordig', er liepen best nog veel generatiegenoten rond. Zo'n festivaldag roept natuurlijk om allerlei meningen en meningskes. In sneltreinvaart de mijne:
* Ben Folds. Enkel laatste kwartier gezien, maar toch tekenend: enige keer dat ik die dag echt kippenvel kreeg. Sterk.
* Jay-Z. Geweldige verrassing: veel vaart in de set, gesterkt met 'echte' band inclusief blazers. Streepjes Back in Black en Rehab, en sidekick Memphis Bleek in steun. Maar na een kwartier al richting tent getrokken, voor de Britse soulmadam
* Duffy. Viel beetje tegen. Ze kan best zingen en heeft wat aardige songs, maar die vocale tremelo's waren soms op het randje van de parodie. En de performance had een groot schouwburggehalte.
* The Verve: laatste kwartier was imposant, met heerlijk Lucky Man, maar echt gebald kon je de set bezwaarlijk noemen. Elk nummer leek wel vijf kwartier te duren.
* Neil Young. Ik moet Hilde, de onthaalmoeder van mijn kleinste nog gelijk geven, de man is inderdaad een fenomeen. Had 'm al twee keer gezien, waaronder eenmaal met Pearl Jam, maar dit was veruit de beste keer. Zelfs voor een niet-fan - ik heb steeds de perverse neiging om fans van de man één woord voor de voeten te gooien: Trans - was het genieten. Old Man Neil, omringd door vrouwlief en door nòg oudere knarren, was in grote doen. In de tent was intussen Hot Chip naar het schijnt redelijk fenomenaal, onvergetelijk, memorabel, weergaloos etcetera. Ik heb het gemist. I'll live.
* Moby. Aangekondigd als "remixed" en dat bleek ook zo. Beetje Late Night Versions benadering: de man had al zijn hits aan mekaar geplakt, de trage werden met wat bpm's opgeschroefd, de vrouwelijke drummer moest aan een stuk door tegen de beats op rammen en het geheel hapte een leuk eind weg. Soms wat richting Milk Inc boenke boenke, maar al bij al een leuke afsluiter.

De tvdw Old Man zat vrijdag ook in de set. Het was niet het hoogtepunt, dat was Unknown Legend, maar daarvan vond ik zo meteen geen versie. De tvdw-versie van Old Man is geplukt uit het concert dat Neil Young op 20 februari van dit jaar gaf in het RAI theater, Amsterdam.

http://www.sendspace.com/file/wp0iaa