TVDW 13/07/2008 - Louis Jordan & His Tympany Five - Sure had a wonderful time (1946)

Weekje vol met jazz en rhythm & blues uit de oude doos. Donderdag samen met Bata naar Gent om er de meester, Herbie Hancock, aan het werk te zien. De setlist sprong wat tezeer van de hak op de tak. Van een Joni Mitchell cover over een overbodige, populistische versie van When Love Comes to Town tot instrumentale funkjazz - er zat te weinig samenhang in de set. Enkel op het eind ging het dak eraf, met Canteloupe Island en Chameleon. Doodjammer dat Herbie die laatste track speelde met - letterlijk - de blik gericht op zijn uurwerk. De instructies om de curfew van 1:00 AM niet te overschrijden, moeten erg dwingend zijn geweest. Toch blij dat ik de man eens live zag, samen met klasbakken als Vinnie Colaiuta (Sting! Zappa!) en bassist Dave Holland.

Voor de tvdw moeten we terug naar een ogenschijnlijk banaal winkeltje op de dijk van Middelkerke, met imitatiejuwelen, goedkope parfums, b-film dvd's en ultragoedkope compilatie-cd's. Maar wat vond ik een week geleden? 'BD Jazz', van de Franse uitgeverij Nocturne: een mooi verzorgde langwerpige doos in hard karton, met twee cd's van een jazz-artiest, in combinatie met een arty 'BD' over de artiest in kwestie. Prachtige uitgaves, ik nam meteen de long boxes mee van Jordan, van Gene Krupa (die van zijn "syncopated style", weet je wel) en van Lester Young (as namedropped op de eerste plaat van Gutterball!). Luisteren naar Louis Jordan op weg naar Herbie Hancock: a perfect match.
Dat Jordan hands down een van mijn favorieten is in het genre prille R&B, jump blues en swing jazz, moet wel te maken hebben met de platencollectie van mijn vader. Ik herinner me dat ik als ukkie de plaat van The Glenn Miller Orchestra fantastisch vond - dat legt een basis.
Jordan was dé grote man in de jaren veertig en vijftig, en de eerste grote zwarte ster uit Amerika, nog voor Ella Fitzgerald en Nat King Cole naam maakten. In die tijd stond hij bekend als "King of the Juke Boxes". Zijn platen hebben een uitbundige vrolijkheid: ze hebben een perfecte swing en drive (lijkt wel een golfartikel te worden) en Jordan zelf is fantastisch: een laconieke zanger, een schrijver van geinige teksten en een geweldige saxofonist all at once. Komt allemaal terug in de tvdw - nota bene de oudste tvdw van de collectie (de allereerste tvdw op deze blog, van Louis Prima, stamde uit 1956).

Jordan kreeg nooit de status van icoon, maar collega's schatten hem wel naar waarde: James Brown beweerde dat Jordan hem sterk had beïnvloed, en Joe Jackson eerde de man op het album Jumpin' Jive. En de Amerikaanse muziekpers plaatste hem in de geschiedenis van de R&B in de top vijf, naast James Brown, The Temptations, Aretha Franklin en Ray Charles.

http://www.sendspace.com/file/1lftzz

Als bonus ook het beroemde Caldonia (Boogie), waarin Jordan met zijn hilarische vocale uithalen bewijst meer dan één voorzet te geven aan Little Richard.

http://www.sendspace.com/file/fu0x5x