TVDW 26/03/2006 - Rainbow - A light in the black (1976)

Eindelijk, waar blééf die foute hardrock dan toch? Wel, zie hier en 't is meteen een flinke kluit: ruim 8 minuten vintage stuff uit de oude doos. Het voorbije weekend stond dan ook, met dank aan mister Gillis (Maryland calling!), grotendeels in het teken van een muzikale trip down memory lane (helemaal terug tot zelfs het "Beatles '65" album!). Maar deze TVDW is natuurlijk andere koek. Blackmore liet Deep Purple midden jaren zeventig versplinteren en startte Rainbow op met Ronnie James Dio, de rattenkop met een van de meest bepalende stemmen uit de hardrock (... die ook "Love is All" van Roger Glover inzong - zie midden op de foto). Met Dio als tekstschrijver naast zich vond Blackmore zijn dada: lange songs die je onderdompelen in een wereld van heksen, middeleeuwse kastelen, draken en druïdes... Het zou een voorbode zijn of things to come, want Na Rainbow (en een kortstondige terugkeer naar Deep Purple) zou Blackmore's Night ontstaan, een raar project waarin Blackmore en zijn vrouw Candice Night een bizar soort van renaissance--folk-hardrock in het leven roepen (om te lachen met de vlindertjes: check de zweverige website www.candicenight.com). Terug naar "Rising", dat memorabele tweede album van Rainbow, opgenomen in de befaamde Musicland Studio in München in een productie van de hardrock producer bij uitstek: Martin Birch (zie ook Sabbath, Purple, Whitesnake en de beste Iron Maiden-albums). Raar hoe het geheugen werkt: Rising hoorde ik meer dan vijftien jaar terug voor het laatst, maar dit weekend herkende ik meteen hele lappen muziek bij herbeluistering van de remastered version. Het album opent met een lange synth-intro die wel een doorslag lijkt van "Fly Like An Eagle" (Steve Miller Band) waarna Blackmore zijn Strat laat galopperen doorheen "Tarot Woman". Het zesde en laatste nummer is de echte klepper van de plaat; vooral in de instrumentale break van drieënhalve minuut ontbindt de groep al haar duivels. Ingrediënten: vette synths, het soort van donderende drumwerk (courtesy of de intussen overleden Cozy Powell - zie rechts op de foto, we zagen hem ooit nog live aan het werk in Leffinge, in de bluesband van Peter Green!) waarvoor de Britten het adjectief 'ferocious' uitvonden, en évidemment het onvergelijkbare melodieuze soleerwerk van Blackmore. This is the stuff that separates the boys from the men.

TVDW 19/03/2006 - Donald Fagen - Morph the cat (2006)

Donald Fagen’s derde soloplaat Morph The Cat wijkt allerminst af van zijn werk bij Steely Dan – en gelukkig maar. Ook nu krijgen we weer een erg fraaie plaat – het verschil zit ‘m in de details. Wat nog het meest opvalt, is dat Fagen zich minder hult in mysteries en dat de algehele benadering wat nonchalanter is dan voordien. Nu, ‘nonchalant’ is een groot woord: Fagen en Becker zijn perfectionisten die grossieren in hypergepolijste, afgemeten, beredeneerde en berekende composities, die rock en pop ver overstijgen. Maar, ondanks die berekening heeft hun muziek toch een erg uitgesproken bezieling, want beidenputten inspiratie uit de zwarte muziek : invloeden uit jazz, jazzrock, funk en soul zijn onmiskenbaar aanwezig. Steely Dan-muziek swingt, heeft steeds een groove – en dat terwijl de protagonisten twee bleke, houterige boekhouder-types zijn. Fagens derde solo-album ademt New York uit. Je hoort echo's van jazzclubs als Birdland en Blue Note, maar net zozeer van de doowop groepjes uit East-Harlem, van broodschrijvers als Carole King in de Brill Building op Broadway, van een croonende Sinatra of van de fusion jazz van Dave Grusin en diens GRP-platenlabel. Ook vintage Fagen zijn de ironiserende teksten. Fagen laat in interviews de namen van zwartgallige schrijvers als Kurt Vonnegut, Thomas Berger, Philip Roth, Vladimir Nabokov vallen (dat treft: twee van hen zijn ook mijn favoriete auteurs). Op Morph The Cat is Fagen net een tikkeltje minder kryptisch, hij geeft in het cd-boekje zelfs een (één) verklarend lijntje per song. Fagen viert muzikaal gezien de teugels al eens en laat de muzikanten wat extra speelruimte. Zo krijgt "Brite Nitegown" een erg langgerekt coda; het is mede hierdoor onze favoriet op de cd, naast de titeltrack, die opgestart wordt met een leuk basloopje, waarna het genieten is van het ultra strakke ritme, de onmiddellijk herkenbare keys (Rhodes?) en de talloze keren overdubde stem van Fagen (kenmerkend omdat hij zijn backing vocals telkens net iets hoger dan de lead vocal inzingt). Exquisite cd!

TVDW 12/03/2006 - Heaven 17 - Into the blue (2006)

Leuk natuurlijk om vlak na The Human League te komen met een TVDW van wat ooit de siamese tweeling was, maar nu de aartsrivaal. Ik heb altijd al een flinke boon gehad voor Heaven 17, de groep die met hun naam refereerde naar de melkbar in A Clockwork Orange. Hun synth-electro ten tijde van Penthouse & Pavement en The Luxury Gap was schitterend, maar hun meer richting Amerikaanse glossy soul & dance evoluerende stijl van de latere platen kon me evenzeer bekoren. Plus: alle respect voor Martyn Ware en Ian Craig Marsh, de sound wizards van de groep, omdat ze zowel aan de wieg stonden van de carrière van Terence Trent d'Arby (Introducing the hardline werd onder hun vleugels opgenomen) als van de comeback van Tina Turner (haar comeback-single Let's Stay Together, voorbode van het album Private Dancer, kreeg een productie van Ware en Marsh). Heaven 17 heeft net een nieuwe cd uit, Before/After, waarop de drie verder de weg inslaan van de contemporary dance, met duidelijke invloeden van nouveau disco maar ook van groepen als Freeform Five en Gorillaz. Oh ja, er staat ook een merkwaardige maar in feite overbodige cover op van, god beware, Don't Fear the Reaper van Blue Oyster Cult (die Amerikaanse rockdino waarvan de bassist- pop trivia coming up - tegenwoordig meespeelt bij Queen + Paul Rodgers). Veel beter is de TVDW, een wolkje van een song met ademende synths en zweverige, haast Art of Noise-achtige backing vocals.

TVDW 05/03/2006 - The Human League - I love you too much - original version (1983)

Het was al duidelijk met die hele iPod-revolutie: ik kan nog slechts met moeite aanklampen met de nieuwe technologie en met de mogelijkheden die deze biedt aan muziekliefhebbers. Nog zo'n voorbeeld is het 'bloggen'. Er zijn, ergens out there on the information highway, wel honderden music blogs, onderhouden door muziekminnende internetters die er met de regelmaat van de klok songs op 'posten'. Op het randje van de illegaliteit, al zijn de songs meestal maar gedurende een beperkte tijd te downloaden als mp3. Een fascinerende wereld om je in te verliezen, maar eens te meer dwingt tijdsgebrek ons tot discipline. Mocht ik nu zestien zijn, zou ik me vermoedelijk tot in de vroege uurtjes bezig houden met het doorworstelen van het oerwoud aan blog-aanbiedingen. Nu volstaat het erg sporadisch screenen van slecht enkele music blogs (die dan nog niet zelden aangegeven worden door my friend Hans). Op één van hen - eentje die enkele maanden terug mijn aandacht (en die van Hans) trok door de moeilijk vindbare track The Wreck of the Fairchild van Thomas Dolby te 'posten' - haalde ik net voor de skivakantie bovengenoemde TVDW binnen. The Human League is als groep zo goed als incontournable voor eenieder die opgroeide in de jaren tachtig en wel hield van een stevige portie synths. Het verhaal van de groep is genoegzaam bekend: ontstaan in 1977 in Sheffield onder de leiding van Martyn Ware en Ian Marsh, die spoedig Phillip Oakey inlijfden als zanger. Na drie jaar (en twee albums) verlaten Ware en Marsh de groep om eerst de British Electronic Foundation en later Heaven 17 op te richten. Oakey zou samen met een nieuwe muzikant en twee schoolmeisjes (wil iemand de namen van die archetypische dametjes kennen? Susanne Sulley en Joanne Catherall - geen dank) de soundtrack van de eighties mee vorm geven, beginnend met het nog steeds onsterfelijke "Love Action" en het full album "Dare". Bij mij lag nota bene het remixalbum "Love and Dancing" van de League Unlimited Orchestra (in hoofdzaak gelijk aan producer Martin Rushent), nog in een hogere schuif. Het molk de hitformule van Dare nog wat uit, all keyboards, computer effects and synths galore - fout en gedateerd maar onweerstaanbaar voor deze oortjes. Moet er toch eens werk van maken om de plaat ergens op te snorren op Amazon of eBay en ze te kopen - voorzover ze al op cd bestaat. Soit, over naar de TVDW. Een rarity, want enkel uitgebracht op vinyl en cassette, in 1983, als een van de tracks op de EP (extended play) "Fascination", dat als zoethoudertje diende voor de fans die op een opvolger voor Dare stonden te wachten. The Human League zou de song een jaar later wel in een andere versie uitbrengen als album track bij "Hysteria" (de plaat waarop "The Lebanon" stond). Maar volgens League-kenners is de originele versie superieur. Na "Hysteria" zou de Human League nog een opmerkelijke samenwerking hebben, in 1986, met het productieduo Jimmy Jam en Terry Lewis (herinner u de single "Human"), de daaropvolgende releases belandden al snel in de obscuriteit. Maar toen, in dat gezegende jaar 1983, waren ze in optima forma - getuige deze TVDW.

N.B. Jaja, ik ontdek hier technologische snufjes alsof het niets is - bij deze ook de eerste foto op de blog!

TVDW 26/02/2006 - Nightmares on Wax - The Sweetest (2006)

Ik was niet bepaald een early adopter en zelfs toen ik er eentje in mijn bezit had, duurde het nog bijna drie maanden voor ik 'm uit de verpakking durfde te halen. Mijn enthousiasme werd overschaduwd door mijn vrees dat ik de doos van Pandora in huis had gehaald, en dat voortaan alle sowieso al schaarse vrije tijd zou opgeslorpt worden door het rechthoekige blauwwitte monstertje. Maar nu is het zover, nu ben ook ik bekeerd tot het iPod-dom. Ik installeerde 'm uiteindelijk, met de hulp van collega en Applehead Tom, net voor de krokusvakantie, ten einde met zo'n hippe digitale jukebox van de Alpijnse bergen te kunnen skiën. En de soundtrack tijdens die eerste iPod-week werd voor een groot deel geleverd door een gezichtloze Brit genaamd George Evelyn, beter bekend als Nightmares on Wax (NoW). Nu ja, "beter bekend" is wat overdreven, want dit is het soort van groepje dat zijn cultstatus koestert en in ere houdt. Net als Jazzanova of De-Phazz is NoW vaste klant op downtempo en chillout compilaties voor trendy lounge bars all over the world; voor echte hits, zelfs radiohits, klinkt deze muziek toch te marginaal. Op de nieuwe NoW-cd "In a space outta sound", op het prettig gestoorde Warp-label dat ons ook Jimi Tenor schonk, worden zweverige soundscapes à la Air, vol met malse keyboards, afgewisseld met Afrikaanse ritmes, Propellerheads-achtige bigbandsamples en onderkoelde reggae. TVDW "The Sweetest" stoelt op een catchy gitaarlickje dat wel van New Orleans funkbende The Meters had kunnen komen, aangevuld met een orgeltje, een soulful female vocal, wat dubby echo-effectjes, en dat alles for good measure aangevuld met wat gesampled vinylgekraak. Zeer vermakelijk plaatje voor wie inzake loungy stuff wat verder wil graven dan Moby.