TVDW 26/02/2006 - Nightmares on Wax - The Sweetest (2006)

Ik was niet bepaald een early adopter en zelfs toen ik er eentje in mijn bezit had, duurde het nog bijna drie maanden voor ik 'm uit de verpakking durfde te halen. Mijn enthousiasme werd overschaduwd door mijn vrees dat ik de doos van Pandora in huis had gehaald, en dat voortaan alle sowieso al schaarse vrije tijd zou opgeslorpt worden door het rechthoekige blauwwitte monstertje. Maar nu is het zover, nu ben ook ik bekeerd tot het iPod-dom. Ik installeerde 'm uiteindelijk, met de hulp van collega en Applehead Tom, net voor de krokusvakantie, ten einde met zo'n hippe digitale jukebox van de Alpijnse bergen te kunnen skiën. En de soundtrack tijdens die eerste iPod-week werd voor een groot deel geleverd door een gezichtloze Brit genaamd George Evelyn, beter bekend als Nightmares on Wax (NoW). Nu ja, "beter bekend" is wat overdreven, want dit is het soort van groepje dat zijn cultstatus koestert en in ere houdt. Net als Jazzanova of De-Phazz is NoW vaste klant op downtempo en chillout compilaties voor trendy lounge bars all over the world; voor echte hits, zelfs radiohits, klinkt deze muziek toch te marginaal. Op de nieuwe NoW-cd "In a space outta sound", op het prettig gestoorde Warp-label dat ons ook Jimi Tenor schonk, worden zweverige soundscapes à la Air, vol met malse keyboards, afgewisseld met Afrikaanse ritmes, Propellerheads-achtige bigbandsamples en onderkoelde reggae. TVDW "The Sweetest" stoelt op een catchy gitaarlickje dat wel van New Orleans funkbende The Meters had kunnen komen, aangevuld met een orgeltje, een soulful female vocal, wat dubby echo-effectjes, en dat alles for good measure aangevuld met wat gesampled vinylgekraak. Zeer vermakelijk plaatje voor wie inzake loungy stuff wat verder wil graven dan Moby.

TVDW 19/02/2006 - Catalog of Cool - No Turnin' Back (1986)

Het voordeel van een thirtysomething te zijn - closing in on forty - is dat je al eens kan achteromkijken. Naar de prille jaren tachtig bijvoorbeeld, en de eerste golf Belpop. Get Sprouts, Hitring, Vrijaf... het was fijn om te horen dat Belgische pop en rock een eigen gezicht kreeg. In veralgemeenheden gesproken was er voordien het grote niets, als we The Pebbles, Wallace Collection, Roland, Ferre Grignard en Raymond even buiten beschouwing laten. De eerste experimenten richting synthpop stonden ons wel aan: The Pop Gun, Schmutz, Parking Meters, Luna Twist... Scooter stak er wat boven uit, mede dankzij de geweldige stem van Piet van den Heuvel. We zouden de man later nog volgen als backing vocalist bij Dirk Blanchart's Groove Quartet en bij Bart Peeters, maar eer het zover was, dook Catalog of Cool op. Restless, hun enige plaat, is een bescheiden en wat miskende klassieker. Het is gesofisticeerde blanke funk in een grootse productie - in die tijd du jamais entendu in Vlaanderen. Prijsbeest van het album (nu door EMI op cd heruitgebracht) is "No Turnin’ Back", een met een karakteristieke fretless bass opgestarte song die doorspekt is met shouts die doen terugdenken aan "Voices inside my head" van The Police. Een nummer dat zo in het gestileerde decor van Miami Vice had gepast. Van den Heuvel is intussen 53 jaar en werkt aan zijn eerste echte soloplaat, o.a. met Steven De Bruyn en Tom Vanstiphout. Het resultaat, zo vertelde hij ons dit weekend, zou in de lijn van Ben Harper of Ry Cooder liggen. We zijn benieuwd.