TVDW 16/05/2010 - Big Audio Dynamite - The Bottom Line (12") (1985)

Voor zover ons landsgedeelte nog wat onschuld over had, is die nu wel weg. Na Nonkel Bob is nu ook Bobbejaan Schoepen niet langer onder de levenden. Nu nog Tante Terry en Vlaanderen zit helemaal in het verderf. In 1999 had ik een fijn interview met Bobbejaan, geflankeerd door Daan en enkele lui van Dead Man Ray. De twee partijen brachten toen een muzikale omkadering voor de stille film At the drop of a head / De Ordonnans (maar ook wel bekend onder de titel 'Café zonder bier'). Ik merk net dat het artikel zelfs opgenomen is in het persknipselhoekje van Bobbejaans website. Klein citaatje eruit? De Meester zelf over zijn succes: Weet u dat ik in 1957 nog de hand van de Queen Mother heb geschud? Ik was toen ontzettend druk bezig, stond niet alleen in elk Vlaams dorp maar ook in Kongo, Indonesië, Zweden en IJsland op het podium.

Ook Ronnie James Dio, de brulbroei die enkele hoofdstukken uit de geschiedenis van de metal neerpende, is niet meer. Ritchie Blackmore's Rainbow werd in 2006 bedacht met een tvdw; eentje waarin Dio de zanglijn voor zijn rekening nam. En oké, ik weet ook wel dat de enige Sabbath die met Osbourne is - maar Dio was natuurlijk 400 keer beter als zanger dan Ozzy. En aan het eind van zijn carrière gelukkig veel minder een karikatuur.

Voor de tvdw van deze week moeten we bij de restanten van The Clash zijn. Van de twee frontmannen van de groep scoorde Joe Strummer steeds wat hoger op de credibiliteitsmeter dan Mick Jones. Strummer is al dood, for one thing, dat helpt sowieso. Plus: hij was naast en na zijn rockcarrière ook een niet onverdienstelijk acteur, met o.a. rollen in films van Alex Cox. Mick Jones daarentegen... hij had na The Clash wat meer moeite om zijn credibility hoog te houden. Hij richtte Big Audio Dynamite op. Hoogverraad in de ogen van Clash-fans, want Jones' nieuwe groep leunde nauwelijks aan bij The Ramones, The Buzzcocks of CBGB's, en des te meer bij Bomb the Bass, Coldcut en de meesters van de Fairlight, The Art of Noise. Vooral de debuutplaat van B.A.D. is een onverbeterlijke muzikale momentopname.

Sommige platen worden classics omdat ze een tijdperk weten te overstijgen, andere omdat ze het weten te vatten. En net als Kick van INXS of The Raw & the Cooked van de Fine Young Cannibals, is het debuut van B.A.D. eentje die eighties uitademt - uit elke vinylgroef. De opener Medicine Show (zelfde thematiek als de Dream Syndicate-song, minstens even sterke tekst), het onweerstaanbare E=MC2 of de tvdw: ze zitten sjokvol samples (o.a. uit films van Nicolas Roeg en Sergio Leone), drumritmes, dubinvloeden en een catchy mengeling van synths en rock riffs. Mick Jones bleek ook erg beïnvloed door hiphop. In hun Britse tournees nodigde de groep als support act zwarte old school rappers als Schooly D uit... om voor een volkomen verbaasd publiek op te treden. Best pionierend werk van een bleekscheet als Jones om hiphop zo te omarmen: het debuut van B.A.D. kwam ruim een jaar voor License to Ill van The Beastie Boys uit. Dat de ritmesectie van B.A.D. wel wist hoe een goeie groove in elkaar stak, bewezen ze later door Dreadzone op te richten.

De tvdw, dan? De 12 inch van Bottom Line moet zowat de eerste plaat zijn die ik kocht toen ik op kot ging in Leuven. Wat een huis - wat zeg ik, appartementsblok - van een nummer, en wat een heerlijk lange maxi-versie, inclusief de rap die in 'part two' de song nog even binnenstebuiten draait. Hurray for Jones dus. Dat de man samen met een van mijn andere helden, Roddy Frame van Aztec Camera, de geweldige song Good Morning Britain schreef, laat ik hier dan nog onvermeld. Dat hij een visionair tekstschrijver blijkt, eveneens. "A dance to the tune of economic decline" - The Bottom Line heeft 25 jaar later nog steeds zeggingskracht.

http://www.sendspace.com/file/u4exfv

Nog een streepje Dreadzone als bonus?
http://www.sendspace.com/file/q7grux

En kloeg daar iemand over het onbeschikbaar zijn van de tvdw van vorige week? Pak aan!
http://www.sendspace.com/file/jtnvx1

TVDW 26/03/2006 - Rainbow - A light in the black (1976)

Eindelijk, waar blééf die foute hardrock dan toch? Wel, zie hier en 't is meteen een flinke kluit: ruim 8 minuten vintage stuff uit de oude doos. Het voorbije weekend stond dan ook, met dank aan mister Gillis (Maryland calling!), grotendeels in het teken van een muzikale trip down memory lane (helemaal terug tot zelfs het "Beatles '65" album!). Maar deze TVDW is natuurlijk andere koek. Blackmore liet Deep Purple midden jaren zeventig versplinteren en startte Rainbow op met Ronnie James Dio, de rattenkop met een van de meest bepalende stemmen uit de hardrock (... die ook "Love is All" van Roger Glover inzong - zie midden op de foto). Met Dio als tekstschrijver naast zich vond Blackmore zijn dada: lange songs die je onderdompelen in een wereld van heksen, middeleeuwse kastelen, draken en druïdes... Het zou een voorbode zijn of things to come, want Na Rainbow (en een kortstondige terugkeer naar Deep Purple) zou Blackmore's Night ontstaan, een raar project waarin Blackmore en zijn vrouw Candice Night een bizar soort van renaissance--folk-hardrock in het leven roepen (om te lachen met de vlindertjes: check de zweverige website www.candicenight.com). Terug naar "Rising", dat memorabele tweede album van Rainbow, opgenomen in de befaamde Musicland Studio in München in een productie van de hardrock producer bij uitstek: Martin Birch (zie ook Sabbath, Purple, Whitesnake en de beste Iron Maiden-albums). Raar hoe het geheugen werkt: Rising hoorde ik meer dan vijftien jaar terug voor het laatst, maar dit weekend herkende ik meteen hele lappen muziek bij herbeluistering van de remastered version. Het album opent met een lange synth-intro die wel een doorslag lijkt van "Fly Like An Eagle" (Steve Miller Band) waarna Blackmore zijn Strat laat galopperen doorheen "Tarot Woman". Het zesde en laatste nummer is de echte klepper van de plaat; vooral in de instrumentale break van drieënhalve minuut ontbindt de groep al haar duivels. Ingrediënten: vette synths, het soort van donderende drumwerk (courtesy of de intussen overleden Cozy Powell - zie rechts op de foto, we zagen hem ooit nog live aan het werk in Leffinge, in de bluesband van Peter Green!) waarvoor de Britten het adjectief 'ferocious' uitvonden, en évidemment het onvergelijkbare melodieuze soleerwerk van Blackmore. This is the stuff that separates the boys from the men.