TVDW 23/02/2014 - Tygers of Pan Tang - Slave to Freedom (1980)

Dat haast kinderlijke gevoel van puur enthousiasme als je in een platenzaak, tweedehandswinkel, kringloopcenter... plots op een plaat stoot die je nooit meer dacht te vinden - ken je dat? Ik maakte het vorige week nog eens mee, toen ik op deze verzamelaar "Double Hard" stootte - een stukje vinyl waar ik inderdaad al jaren naar zocht.

Ik kocht 'm destijds als beginnend tiener, de plaat betekende mijn startpunt in het 'hardere werk'. Het was in 1981, dus niet toevallig dat op deze verzamelaar klassieke hardrock van Gillan en Black Sabbath (en zelfs Foghat) zij aan zij stond met de toen pas opkomende NWOBHM, met bands als Tygers of Pan Tang en Krokus. Enkele jaren later moet ik 'm geruild hebben, vermoed ik - hij zit alleszins niet meer in mijn verzameling.

Een grote a-ha erlebnis dus, om dit na al die jaren nog eens op een draaitafel te leggen. En me te vergapen, net zoals ik dat als dertienjarige deed, aan de hoes. Muzikaal vond ik de track van de Tygers of Pan Tang (uit hun debuut "Wild Cat") nog wel wat hebben. Typisch twin guitar werk, tempowisselingen... het is de formule die Iron Maiden in dezelfde jaren zou perfectioneren. De Tygers was geen lang leven beschoren - op hun tweede plaat zou gitarist John Sykes bij de groep komen, de man die nadien bij Whitesnake en Thin Lizzy het mooie weer zou maken. En - voor wie het wil weten - die groepsnaam? Die komt uit een boek van Brits sci-fi auteur Michael Moorcock, de man die ook Hawkwind en Blue Oyster Cult zou inspireren tot songs en samenwerkingen.

TVDW 08/07/2007 - Blue Öyster Cult - Me 262 (1974)

Weinig muziek beluisterd afgelopen week, buiten dan op het Cactusfestival gisteren. Daar een sterke Buffalo Tom gezien, die weliswaar net iets teveel trage nummers speelden om de spanning in de set te houden (+ een overbodige cover van the Rolling Stones - als ze dan toch wilden coveren, dat ze dan hun versie van That's Entertainment van the Jam bovenhaalden). Tom McRae kwam nadien met een romantische, naar festivalnormen erg stille set. Minder beklijvend dan zijn concert in Brussel paar maanden terug (zie tvdw van toen), maar toch nog beresterk. Gabriel Rios was de laatste die ik zag: een mooi uitgebalanceerd, vol geluid van de prima begeleidingsband. Rios' songs zijn vooral sterk als hij zijn eigenzinnige, speelse versie van Engelstalige pop brengt. Schakelt hij over op de latino/salsa toestanden, dan swingt het geheel wel een aardig stuk weg, maar sluipt er toch een wat kitscherig, vrijblijvender "Let's Get Loud"-gehalte in het concert.
De tvdw is heel andere koek. Af en toe is het fijn om de nieuwste hypes en releases te laten voor wat ze zijn, en twee of drie versnellingen (decennia) terug te schakelen. In plaats van reikhalzend naar de horizon turen voor wat komt, in de achteruitkijkspiegel kijken naar wat geweest is. Een groep die dertig jaar terug succes had nu plots tegen het licht houden, dat kan verhelderend zijn. Een tijd terug beluisterde ik zo enkele albums van Manfred Mann's Earth Band, en afgelopen week was het de buurt aan albums nrs. 2 en 3 uit het oeuvre van Blue öyster cult. Een groep die ik al die jaren enkel kende van twee nummers: het obligate Don't Fear the Reaper (vorig jaar nog gecoverd door... Heaven 17!) en Godzilla, een song die ik als zestienjarige geweldig vond maar die nu wel erg belachelijk klinkt.
De kennismaking met de twee BöC-albums was echter boeiend. Geen groep die haar tijd vooruit was, eerder eentje die wijdbeens midden in hun tijdsgewricht stonden, zo blijkt: bluesy hardrock met duidelijke invloeden van Cream, Deep Purple and the likes. Op het album Secret Treaties is Patti Smith een opvallende, prominent aanwezige gaste. En de producer is Sandy Pearlman, niet enkel - zo wil de muziekgeschiedenis - uitvinder van de term 'heavy metal music', maar tevens jaren nadien de producer van The Medicine Show, dat geweldige gitaaralbum van The Dream Syndicate. Nog wat trivia: het album waaruit de tvdw komt, bevat ook het nummer "Astronomy", later gecoverd door Metallica. En de plaat werd destijds zelfs door Melody Maker uitgeroepen tot "Top Rock Album of All Time" (!!). Tot slot wat weetjes rond de tvdw: Me262 staat voor een legendarisch type Messerschmitt uit de Tweede Wereldoorlog, beter bekend als "de Schwalbe". De song valt op door de lyrics, all German references naar Goering, Hitler, Westfalia en Junkers en geschreven vanuit het standpunt van de Duitsers ("must these Englishmen live so I might die"). En de laatste 30 seconden van het nummer zijn het best, met die stop-and-go's en die zware riffs. Enjoy - en zoals steeds: comments zijn welkom.


http://www.sendspace.com/file/px6l4e

TVDW 12/03/2006 - Heaven 17 - Into the blue (2006)

Leuk natuurlijk om vlak na The Human League te komen met een TVDW van wat ooit de siamese tweeling was, maar nu de aartsrivaal. Ik heb altijd al een flinke boon gehad voor Heaven 17, de groep die met hun naam refereerde naar de melkbar in A Clockwork Orange. Hun synth-electro ten tijde van Penthouse & Pavement en The Luxury Gap was schitterend, maar hun meer richting Amerikaanse glossy soul & dance evoluerende stijl van de latere platen kon me evenzeer bekoren. Plus: alle respect voor Martyn Ware en Ian Craig Marsh, de sound wizards van de groep, omdat ze zowel aan de wieg stonden van de carrière van Terence Trent d'Arby (Introducing the hardline werd onder hun vleugels opgenomen) als van de comeback van Tina Turner (haar comeback-single Let's Stay Together, voorbode van het album Private Dancer, kreeg een productie van Ware en Marsh). Heaven 17 heeft net een nieuwe cd uit, Before/After, waarop de drie verder de weg inslaan van de contemporary dance, met duidelijke invloeden van nouveau disco maar ook van groepen als Freeform Five en Gorillaz. Oh ja, er staat ook een merkwaardige maar in feite overbodige cover op van, god beware, Don't Fear the Reaper van Blue Oyster Cult (die Amerikaanse rockdino waarvan de bassist- pop trivia coming up - tegenwoordig meespeelt bij Queen + Paul Rodgers). Veel beter is de TVDW, een wolkje van een song met ademende synths en zweverige, haast Art of Noise-achtige backing vocals.