TVDW 29/05/2005 - Brendan Benson - Feel like myself (2005)

Sorry dat het deze week weer een redelijk onbekende artiest is geworden, maar dit keer is het allerminst onze schuld. Wraakroepend dat onze radiozenders van Brendan Benson nog geen klinkende naam hebben gemaakt. Omdat hij met The Alternative To Love een bijzonder mooie pop-cd uitbrengt, zo mooi dat de missionaris in ons deur aan deur wil gaan om iedereen te overtuigen. Ook al klinkt de cd 100% modern en zijn er wel wat raakpunten met de okselfrisse gitaarrock van Matthew Sweet, toch liggen de referenties in hoofdzaak in de sixties en seventies. Benson heeft een duidelijke voorliefde voor McCartney ten tijde van Wings, één van de songs krijgt een nauwelijks verholen eerbetoon aan de Wall of Sound van Phil Spector mee, en getuige het verbluffende slot van de titelsong, is de man ook fan van Brian Wilson. Alternative to Love is een cd die we 100 keer liever beluisteren en herbeluisteren en herherherbeluisteren dan dat Smile-album van mister Wilson, maar dat is natuurlijk een opmerking die je in bepaalde kringen niet luidop mag maken. Ook een succesfactor die het beluisteren van de cd zo aangenaam maakt, is producer Tchad Blake. De man liep school bij de al even vermaarde Mitchell Froom en zat inmiddels achter de knoppen bij o.a. Crowded House, Pearl Jam en Bonnie Raitt. Ook bij The Alternative To Love, die tot op heden haast doodgezwegen cd van Brendan Benson, levert hij voortreffelijk werk: een transparant, helder, open geluid waarin de pure popparels van Benson perfect gedijen. Duw Brendan Benson trouwens niet in het hoekje van de singer-songwriters. Zijn songs krijgen het volle geluid van een volwaardige band mee, met bijvoorbeeld enkele ingenieuze drumpartijen op de achtergrond en veel aandacht voor talrijke, in elkaar geweven achtergrondkoortjes. De hipheid van de Benson zal later dit jaar nog stijgen, als het album dat hij heeft opgenomen met Jack White van The White Stripes, uit wordt gebracht. De TVDW in kwestie - wat was de keuze moeilijk, dit keer, om amper één track te bekronen met een nominatie - is een song met in vitriool gedrenkte "hate lyrics", maar dan verpakt in een lichtvoetige melodie met fuzzy gitaarsound.

TVDW 22/05/2005 - Ryan Adams - Meadowlake Street (2005)

Wat een fantastische cd is die nieuwe van Ryan Adams, Cold Roses, toch. De tijd dat hij verward werd met Bryan Adams en flauwe grapjes moest doorstaan (de legende wil dat hij een concert stillegde om ne flauwe plezante uit het publiek, die riep om Bryan, het entreegeld terug te betalen en hem de deur te wijzen) zijn gelukkig voorbij. Adams is een bijzonder getalenteerd kereltje, die voor geen gat te vangen is. Hij heeft een boon voor Britse post-new wave à la Psychedelic Furs en The Smiths en kan met gemak songs schrijven met dezelfde "feel" erin. Net zo makkelijk komt hij echter met college rock in de stijl van Buffalo Tom (frontman Bill Janovitz heeft trouwens ook net een sterke nieuwe cd uit). Zijn sterkste punt is en blijft echter Americana en alt-country. Zowel met Whiskeytown als solo schreef hij in dit genre al enkele halve klassiekers. Nieuwe album Cold Roses is meer dan dat, het is meteen een échte klassieker. Een dubbel-cd daarenboven, waarin Adams zowel in de traditionele begeleiding als in de teksten (die erg focussen op liefde en natuur) aansluiting vindt bij de allerbeste countryrock-albums. Ryan Adams is ook een veelschrijver, die dit jaar naast deze dubbel-cd nog twee releases voorziet. Hij bracht overigens een paar jaar terug nog een cd uit met demo's ("Demolition" - hebt u 'm? ) en zelfs daarop was nauwelijks half werk te horen.
Mits wat wringen hadden de 19 songs van Cold Roses ook wel op één enkel schijfje gekund, maar de keuze voor een dubbelaar is desalniettemin gerechtvaardigd. Het zorgt voor twee heerlijke luisterervaringen, twee keer 40' is nu eenmaal beter verteerbaar dan de lange rit van 80' in één keer uit te moeten zitten. Alleen jammer dat song nummer 19, een al te simpele uptempo rocker die als bonus track is bijgeplakt, de pret even komt vergallen. Het is de enige uitschuiver, maar een rapport van 18 op 19 is bij ons weten nog steeds grootste onderscheiding.
De geselecteerde TVDW Meadowlake Street tenslotte is vermoedelijk het meest originele nummer op Cold Roses: het duurt 4,5 minuut, de eerste helft hoor je enkel de falsetstem van Adams en wat akoestische gitaar, dan komt een halve minuut lang de basdrum opzetten, pas dan komen de roffelende drums aanzwellen en valt de volledige groep in. Het nummer krijgt van Adams een uiterst romantische tekst mee: If loving you's a dream that's not worth having / Then why do I dream of you.

TVDW 15/05/2005 - I Am Kloot - Over my shoulder (2005)

I Am Kloot is een drietal uit Manchester dat net een nieuwe derde cd “Gods and Monsters” uit heeft, met "Over my shoulder" als eerste single. De song drijft op een bedrieglijk simpele maar bezwerende gitaarriff, klokt af op minder dan drie minuten en zou in een rechtvaardige wereld NU al een fikse radiohit zijn. Oorspronkelijk, bij het debuut in 2000, werd I am Kloot, samen met Turin Brakes en Badly Drawn Boy ondergebracht in de verzamelnaam “New Acoustic Mouvement”. Alsof ze dat label nu van zich af willen schudden, presenteert de groep zich op de nieuwe cd veel feller. Het geluid van I Am Kloot is intrigerend, haast ondefinieerbaar. Het ene moment klinken hun songs als donkere zeemansliederen, dan weer schemert er wat Frans chanson in door, nog elders serveren ze murder ballads met lichtjes surrealistische teksten, al durft het drietal ook schaamteloos romantisch uit de hoek te komen. Enige constante lijkt de ongrijpbare weemoedige dreiging in hun liedjes: elk van hen is gekenmerkt door drama en onderhuidse spanning. De kracht van de groep bleek ook live, afgelopen week tijdens Les Nuits Botaniques. In Brussel serveerden ze een haast perfect opgebouwd concert, met centraal John Bramwell die live, nog meer dan op plaat, met een typisch Britse, wat met de Gallagher-broers vergelijkbare dictie zingt en daarenboven een erg begenadigd gitarist blijkt. O ja, en de groepsnaam heeft geen betekenis, de leden kozen hem naar eigen zeggen enkel om wat mysterieus te klinken. Fijn groepje, fijne TVDW.

TVDW 08/05/2005 - AJ Croce - Upside Down (2005)

Toegegeven, met onder andere de nieuwe Ryan Adams dit weekend op de digitale draaitafel was het niet makkelijk kiezen, maar de kans was te mooi om te laten liggen: een weekje na de TVDW van papa Croce viel de nieuwe cd van de zoon in de brievenbus. Net als de voorganger, het al vijf jaar oude Transit, is het een bijzonder fijne popplaat, met grote McCartney/Beatles-invloeden, al neigen sommige songs ook naar een lichtvoetige versie van Costello of de heerlijke melodieën van Squeeze. Met de folky luisterliedjes van papa Croce zijn er weinig raakpunten. Logisch ook: de tijd staat niet stil, plus: Adrian James was amper twee jaar oud toen papa Jim overleed. AJ Croce is in Europa nog geen vaste waarde, in Amerika wel. De nieuwe cd, simpelweg Adrian James Croce getiteld, komt uit op 's mans eigen label Seedling. Weetje: wie de cd bestelt via ajcroce.com, ontvangt een gesigneerd exemplaar. Ik las ergens dat de geselecteerde TVDW, het met een verheffend refrein gezegende "Upside Down", erg lijkt op Golden Slumbers van de Beatles. Moet ik eens checken, want die titel zegt me niks.