TVDW 29/05/2005 - Brendan Benson - Feel like myself (2005)

Sorry dat het deze week weer een redelijk onbekende artiest is geworden, maar dit keer is het allerminst onze schuld. Wraakroepend dat onze radiozenders van Brendan Benson nog geen klinkende naam hebben gemaakt. Omdat hij met The Alternative To Love een bijzonder mooie pop-cd uitbrengt, zo mooi dat de missionaris in ons deur aan deur wil gaan om iedereen te overtuigen. Ook al klinkt de cd 100% modern en zijn er wel wat raakpunten met de okselfrisse gitaarrock van Matthew Sweet, toch liggen de referenties in hoofdzaak in de sixties en seventies. Benson heeft een duidelijke voorliefde voor McCartney ten tijde van Wings, één van de songs krijgt een nauwelijks verholen eerbetoon aan de Wall of Sound van Phil Spector mee, en getuige het verbluffende slot van de titelsong, is de man ook fan van Brian Wilson. Alternative to Love is een cd die we 100 keer liever beluisteren en herbeluisteren en herherherbeluisteren dan dat Smile-album van mister Wilson, maar dat is natuurlijk een opmerking die je in bepaalde kringen niet luidop mag maken. Ook een succesfactor die het beluisteren van de cd zo aangenaam maakt, is producer Tchad Blake. De man liep school bij de al even vermaarde Mitchell Froom en zat inmiddels achter de knoppen bij o.a. Crowded House, Pearl Jam en Bonnie Raitt. Ook bij The Alternative To Love, die tot op heden haast doodgezwegen cd van Brendan Benson, levert hij voortreffelijk werk: een transparant, helder, open geluid waarin de pure popparels van Benson perfect gedijen. Duw Brendan Benson trouwens niet in het hoekje van de singer-songwriters. Zijn songs krijgen het volle geluid van een volwaardige band mee, met bijvoorbeeld enkele ingenieuze drumpartijen op de achtergrond en veel aandacht voor talrijke, in elkaar geweven achtergrondkoortjes. De hipheid van de Benson zal later dit jaar nog stijgen, als het album dat hij heeft opgenomen met Jack White van The White Stripes, uit wordt gebracht. De TVDW in kwestie - wat was de keuze moeilijk, dit keer, om amper één track te bekronen met een nominatie - is een song met in vitriool gedrenkte "hate lyrics", maar dan verpakt in een lichtvoetige melodie met fuzzy gitaarsound.