TVDW 25/10/2009 - Monsters of Folk - Dear God (sincerely M.O.F.) (2009)

Phew, om te duizelen, zo'n drukke week. Qua muzikale input dan toch. Dan heb ik het niet louter om het voorbereidende werk voor www.detroitbreakdown.be. Daarbuiten stond maandag nog het concert van Athlete op het programma, in de Botanique en samen met Shamrockske Nico. Aangename avond, al vond ik dat de groep zeker in het begin minder imposant was dan op plaat. Gelukkig waren er genoeg sterke nummers om niet te vervelen. Een extraatje bood de electriciteitspanne midden in de set - zoiets levert altijd leuke momenten op. Verderop in de week kreeg de ipod niet een, niet twee maar drie albums te verwerken die mogelijk zullen worstelen om een plaatsje op het eindejaarslijstje. Er was de nieuwe Echo & the Bunnymen, en het (eenmalige?) samenwerkingsverband tussen The Glimmers en Tim Vanhamel (Disko Drunkards). Twee platen die de volgende weken nog luisterbeurten verdienen. Meest indrukwekkend was echter Monsters of Folk, met vier songwriters die in andere groepen al naam hebben gemaakt (wiki maar even naar hun achtergrond). Het full album is een heerlijke ontdekking, met songs die me doen denken aan Petty, Travelling Wilburys, CSN&Y en The Jayhawks. Voorwaar grote referenties - doodjammer van die dwaze groepsnaam. De tvdw is de single, die de aandacht trekt door de mooie falsetto en het opmerkelijke instrumentarium. Die harp is een al even markante toets als bijvoorbeeld dat clavecimbel op die debuutplaat van Portishead. An earcatcher, mocht zoiets bestaan.

http://www.sendspace.com/file/0yf87c

TVDW 18/10/2009 - Robbie Robertson - Broken Arrow (1987)

In a Robbie kinda vibe, afgelopen week. Dankzij de dvd The Last Waltz (dank, Zinnerboy) en het vrijwel gelijktijdig herontdekken van Robertsons soloplaat uit 1987 - een plaat die ik al te lang ongemoeid had gelaten. Een album dat dezelfde grootse, wijdse sfeer uitademt als een paar andere ijkpunten uit dezelfde periode: nummers als The Maker van Daniel Lanois en Big Sky Country van Chris Whitley, en albums als The Joshua Tree van U2 en So van Peter Gabriel. Opmerkelijk ook dat Robbie's debuut ondanks alle grote namen (Gabriel, U2, Neville, Danko, Katché, Levin...) zo'n homogene indruk weet te maken. De verdienste van Lanois, ongetwijfeld. Ik heb altijd een soft spot gehad voor zowel Maria McKee als voor The BoDeans, en ook zij leveren op deze plaat een welkome bijdrage. Broken Arrow is, tussen alle andere parels, het absolute topnummer. Smachtende melacholie, uitgespreid op een cinemascope geluidstapijt.

http://www.sendspace.com/file/h318us

Als bonus The Ballad of Jenny Rae, het mooiste nummer van The BoDeans, uit Outside Looking In (ook al uit 1987).

http://www.sendspace.com/file/q9clga

TVDW 11/10/2009 - Paul Westerberg - Love Untold (1996)

Hij moet een van de grootste cultfiguren uit de rock zijn, deze Westerberg. Beetje het verlopen indie-broertje van Keith Richards, met zijn korzelige stem en gerafelde gitaarriffs. Eerst was er natuurlijk The Replacements, waarvan ik vooral Don't tell a soul - hun laatste plaat - tijdens mijn studententijd leerde kennen. Daarna dat erg knappe solodebuut 14 Songs, gevolgd door de onevenwichtige opvolger Eventually. Gek hoe het brein werkt: ik weet nog perfect dat ik die cd mee had naar Ierland, toen we er Shamrockske Nico gingen bezoeken. Ik zag Westerberg rond die periode ook eens live, in de Vaartkapoen in Molenbeek dan nog.

De tvdw komt uit Eventually, een cd die ik naar aanleiding van de nieuwe EP van Westerberg (uit sinds een paar weken) nog eens een beurt gaf. Geen song die afgelopen week ook maar kon tippen aan 'Love untold'.

http://www.sendspace.com/file/4ck9iu

TVDW 04/10/2009 - Level 42 - Starchild (1981)

Toegegeven, deze nominatie lag wel erg voor de hand - men hijst zich slechts een keer in zijn leven tot op 'level 42', bij mij was dat afgelopen donderdag. Geen echt heuglijke dag, want uitgerekend toen besloot een of andere leegloper mijn fiets te stelen aan het station. Aan het station Ruisbroek-Sauvegarde! Criminele activiteiten, in een dorp, een scheet groot! En mijn fiets! De fiets die eigenlijk van mijn vader was en waarop ik enkele dodentochten afwerkte! Als ik ooit de kerel/meid achter deze misdaad vind... ik bind hem/haar vast aan een boom en (geschrapt).

Level 42 met een tvdw bedenken, is niet louter een numbers game. Echte klassiekers heeft de band weliswaar nooit gemaakt, maar ik kan makkelijk 15 songs uit hun cataloog plukken die lekker weghappen. Toegegeven, qua imago zat het grondig verkeerd, met dat alfamannetje Mark King vooraan en die falsetto Mike Lindup, de Farinelli van de funk, achter de keyboards. Maar qua blanke funk met uitstapjes naar pop en jazz mochten ze in de jaren tachtig gerust hun plaats onder de zon opeisen. De tvdw heeft trouwens - zoals het in feite hoort - een rechtstreekse link met wat ik beluisterde. Starchild dook op in Essential Mix, een dubbele mix-cd van François Kevorkian die vorige week de ipod haalde. Kevorkian komt uit de eerste lichting remixers (zie ook Arthur Baker en de Masters At Work), hij duikt op bij tal van platen (check wikipedia), was een van de wegbereiders voor house én een van de weinige die ooit een deftige remix deed van een Thomas Dolby nummer (Airhead). Zijn mix-cd is lekker eclectisch, met De La Soul naast Earth Wind & Fire, Billy Cobham, Kraftwerk en James Brown. En dus ook Starchild duikt op bij Kevorkian. Altijd al een van mijn favorieten geweest van L42, met name door die onweerstaanbare intro: die spacy keyboards en die rollende bas. Mmmm, nice. Dat de productie van Mike Vernon - iemand die meer thuis is in rock, zie o.a. Living Colour en onze eigen Scabs(!) - wat gedateerd is, nemen we er maar bij.

En omdat deze blog soms ruimte maakt voor een onversneden tranche de vie: in de middelbare school was ik ooit sta-pel-ver-liefd op een mooi, jong blond meisje. Nu kan je me bezwaarlijk verwarren met Don Juan, dus trachtte ik maar, zoals zo vaak, een connection te maken via muziek. Via haar oudere broer vernam ik dat het meisje 'True Colours' van Level 42 in huis had. Ja, ik kwam zover om haar te vragen om die plaat te ontlenen, maar verder kwam het natuurlijk niet. De klemtonen waarvoor de koppeltekens in 'sta-pel-ver-liefd' zorgen, zijn trouwens niet overdreven: ik herinner me dat ik in volle examentijd een avond zoet was met het schrijven van een amoureuze brief, in plaats van iets te studeren. De volgende dag op het examen keek de leraar economie ("De Emmer") vreemd op, ik bakte er niets van en moest uiteindelijk - omwille van die ene zware buis - zelfs gedelibereerd worden. Aah, l'amour. Vanzelfsprekend werd het niets tussen mij en dat mooie blonde meisje. Te groen, ik nog meer dan zij.

http://www.sendspace.com/file/7l33bs