TVDW 03/03/2019 - Isbells - Means to an end (2019)

Nee, ik heb geen tvdw gewijd aan het heengaan van Willy Willy. Niet dat de man me niet nauw aan het hart lag. In mijn studentenjaren zag ik The Scabs talloze malen optreden, het was de periode van "Royalty in Exile" en de groep sierde enkele zomers lang de affiche van elk zichzelf respecterend festival, de setlist steevast afsluitend met een spetterende versie van Neil Young's Rockin' in the free world, een song die hen op het lijf geschreven was. The Scabs, dat was de groep die in het begin geboekstaafd stond als de Belgische versie van The Clash - en aan het eind als de Belgische versie van The Rolling Stones. Met de nadruk - met alle respect - op Belgisch, toch ook. In de teksten en de productie en soms ook gewoon in de kwaliteit van de songs hoorde je toch het Bélgische karakter. Net zoals je die ook hoorde bij Toy, The Machines, Dirk Blanchart etc.

Intussen, grofweg zowat sinds dEUS, is de Belgische muziek dat stadium al lang ontgroeid en klinkt de term Belpop zelfs wat denigrerend. Zovele groepen klinken uitgesproken internationaal. En kijk, dat levert zelfs tvdw's op - al zal ik nog vaak de (soms onterechte reflex) hebben om Engelse of Amerikaanse groepen te verkiezen boven Belgische. Ik moest er aan denken toen Means to an End plots op de radio te horen viel, nog zo'n song die de Vlaamse klei ontgroeid is. Ik was verbaasd toen bij de afkondiging bleek dat 'ie van Isbells was, een groep die ik tot nu toe had gecatalogeerd als te kneuterig. Intussen heb ik de bijhorende nieuwe plaat "Sosei" al even doorgenomen. Fijne songs, maar het prijsbeest blijft toch dat ambitieuze openingsnummer Means to an End, inclusief brede synths en een door de mangel gehaalde, distorted outro.

TVDW 04/10/2009 - Level 42 - Starchild (1981)

Toegegeven, deze nominatie lag wel erg voor de hand - men hijst zich slechts een keer in zijn leven tot op 'level 42', bij mij was dat afgelopen donderdag. Geen echt heuglijke dag, want uitgerekend toen besloot een of andere leegloper mijn fiets te stelen aan het station. Aan het station Ruisbroek-Sauvegarde! Criminele activiteiten, in een dorp, een scheet groot! En mijn fiets! De fiets die eigenlijk van mijn vader was en waarop ik enkele dodentochten afwerkte! Als ik ooit de kerel/meid achter deze misdaad vind... ik bind hem/haar vast aan een boom en (geschrapt).

Level 42 met een tvdw bedenken, is niet louter een numbers game. Echte klassiekers heeft de band weliswaar nooit gemaakt, maar ik kan makkelijk 15 songs uit hun cataloog plukken die lekker weghappen. Toegegeven, qua imago zat het grondig verkeerd, met dat alfamannetje Mark King vooraan en die falsetto Mike Lindup, de Farinelli van de funk, achter de keyboards. Maar qua blanke funk met uitstapjes naar pop en jazz mochten ze in de jaren tachtig gerust hun plaats onder de zon opeisen. De tvdw heeft trouwens - zoals het in feite hoort - een rechtstreekse link met wat ik beluisterde. Starchild dook op in Essential Mix, een dubbele mix-cd van François Kevorkian die vorige week de ipod haalde. Kevorkian komt uit de eerste lichting remixers (zie ook Arthur Baker en de Masters At Work), hij duikt op bij tal van platen (check wikipedia), was een van de wegbereiders voor house én een van de weinige die ooit een deftige remix deed van een Thomas Dolby nummer (Airhead). Zijn mix-cd is lekker eclectisch, met De La Soul naast Earth Wind & Fire, Billy Cobham, Kraftwerk en James Brown. En dus ook Starchild duikt op bij Kevorkian. Altijd al een van mijn favorieten geweest van L42, met name door die onweerstaanbare intro: die spacy keyboards en die rollende bas. Mmmm, nice. Dat de productie van Mike Vernon - iemand die meer thuis is in rock, zie o.a. Living Colour en onze eigen Scabs(!) - wat gedateerd is, nemen we er maar bij.

En omdat deze blog soms ruimte maakt voor een onversneden tranche de vie: in de middelbare school was ik ooit sta-pel-ver-liefd op een mooi, jong blond meisje. Nu kan je me bezwaarlijk verwarren met Don Juan, dus trachtte ik maar, zoals zo vaak, een connection te maken via muziek. Via haar oudere broer vernam ik dat het meisje 'True Colours' van Level 42 in huis had. Ja, ik kwam zover om haar te vragen om die plaat te ontlenen, maar verder kwam het natuurlijk niet. De klemtonen waarvoor de koppeltekens in 'sta-pel-ver-liefd' zorgen, zijn trouwens niet overdreven: ik herinner me dat ik in volle examentijd een avond zoet was met het schrijven van een amoureuze brief, in plaats van iets te studeren. De volgende dag op het examen keek de leraar economie ("De Emmer") vreemd op, ik bakte er niets van en moest uiteindelijk - omwille van die ene zware buis - zelfs gedelibereerd worden. Aah, l'amour. Vanzelfsprekend werd het niets tussen mij en dat mooie blonde meisje. Te groen, ik nog meer dan zij.

http://www.sendspace.com/file/7l33bs