TVDW 05/06/2005 - Robert Plant & The Strange Sensation - The Enchanter (2005)

Robert Plant die na honderd-en-één omzwervingen eindelijk thuiskomt; zich verzoenend met de erg lange schaduw die Led Zeppelin werpt over zijn carrière (en de gehele rockgeschiedenis). Dat gevoel krijgen we bij 's mans sterke nieuwe cd "Mighty Rearranger". Het carrière-overzicht "Sixty Six to Timbuktu", een dubbel-cd uit 2003, bewees dat Plant lang heeft gezocht naar de juiste vorm voor z'n solowerk. Wel, de zoektocht is voorbij. Sterk is de cd niet zozeer omdat hij het langverwachte naadloze vervolg zou zijn op de laatste Led Zeppelin-platen. Het album maakt vooral een impact omdat dat verleden prima verzoend wordt met het heden. De songs zijn geen retro-trip, gelukkig verrijkt Plant ze met wat moderne elementen (een drumcomputer, subtiele beats), zonder geforceerd te klinken. De leeuwenkoning - die eeuwige blonde manen, die oerkreet in de strot - heeft daarenboven een geweldige, Zep-waardige groep rond zich verzameld. Clive Deamer mept in het heftige "Freedom Fries" de beeltenis van John Bonham zaliger in de drumvellen; jonge wolf Justin Adams vuurt in diverse songs hetzelfde kaliber loodzware bluesy rockriffs af als Jimmy Page, zonder die te kopiëren. Luister bijvoorbeeld hoe het titelnummer een origineel vervolg lijkt op de bluesstandard "Baby Please Don't Go". De geselecteerde TVDW is een perfect opgebouwde, donkere, sfeervolle, blues die na pakweg vier minuten wordt stilgelegd, nadat Plant nog één keer het refrein fluistert: She's leading the man who's beating the drum
And love is all around her on the road to the sun...... waarna de blieps & beats het overnemen en de song nog een prachtig, instrumentaal coda meegeven.

TVDW 06/02/2005 - Collective Soul - Needs (1999)

Het voordeel van over muziek te lullen, is dat je interesse in deze of gene groep terug aangewakkerd kan worden. Deze week met een yank zitten mailen over Collective Soul, een groep die mega is in de VS maar in Europa geen voet aan de grond krijgt. Het zou me verbazen als ze hier in België al ooit hebben opgetreden, en de laatste twee cd's van de groep werden als ik me niet vergis zelfs niet meer verdeeld in ons land. Jammer, want Collective Soul heeft vele troeven. In de uptempo nummers hoor je hoe de gitarist een eind weg kan rocken, zich baserend op de licks van Jimmy Page and the likes; in de ballades komt Collective Soul met majestueuze grandeur en openbloeiende refreinen. Op hun debuutalbum midden jaren negentig stond het radiohitje Shine (ook af en toe op Stubru te horen), waarin de band nog aansluiting vond bij de grunge. Gaandeweg hebben ze dat gedateerde geluid echter vervangen door meer melodieuze rock, met - zoals in dit nummer Needs, uit de cd 'Dosage' - zelfs ruimte voor violen en een algemeen 'pop'-gevoel. O ja, raar maar waar: zelfs Elton John is naar verluidt grote fan van de groep. Toen hij de groep ontdekte, kocht hij meteen een paar duizend exemplaren van hun album, om in zijn enthousiasme aan vrienden uit te delen. Een rare maar fijne gewoonte, hij deed trouwens hetzelfde met Play van Moby, lang voor die cd hip werd. Maar dit terzijde!