TVDW 18/06/2006 - Wolfmother - Pyramid (2006)

"1972" - het jaar dat de voorbije weken het meest prominent zijn stempel drukte op mijn muziekkeuze. Allereerst door het bijwijlen schitterende, ontroerende solo-concert van Josh Rouse, waarbij het vele liedjes bracht - onder meer het titelnummer - uit wat misschien wel zijn beste cd, "1972", een album dat klinkt als een eerbetoon aan zowel het songschrijverstalent van Carole King als de zwarte klankkleur van Marvin Gaye's platen uit dat tijdsgewricht. Rouse zelf had echter al twee TVDW's op zijn naam (waaronder het zielsmooie "Sad Eyes", waarmee hij zijn concert in de AB afsloot, mooi uitgelicht met een grote spot in de rug - onvergetelijk), maar er waren de laatste weken nog andere muzikale lijntjes richting 1972 te trekken. Met Cream en The Free bijvoorbeeld - van beide beluisterde ik vorige week met veel plezier een Best Of (- wat is "Strange Brew" toch een gewéldige song). Of met het nadrukkelijk naar de seventies refererende The Raconteurs bijvoorbeeld, het hobbygroepje van Jack White en Brendan Benson - jongens onder elkaar die op de gitaar rammen, en een plaat die ik veel meer zal draaien dan om het even welke White Stripes-cd. Ook het debuut van Wolfmother ademt helemaal de sfeer van 1972 uit. In dat jaar bracht Black Sabbath het album "Volume IV" uit (met "Changes" er op), compileerde Cream zijn oeuvre op de dubbelaar "Heay Cream", The Free kwam met de zwanenzang "Free At Last", terwijl Yes en Deep Purple mijlpalen uitbrachten in de vorm van "Close to the Edge" en "Machine Head". Alleen Led Zeppelin bleef in 1972 wat achterwege om het plaatje te doen kloppen, hun pièce de resistance "IV" werd al in november 1971 vrijgegeven. Echo's van zowat alle voornoemde groepen hoor je terug op het debuut van Wolfmother, een trio uit de regio van Sydney. Het is een plaat die een grote middenvinger opsteekt richting trends - "so much for musical evolution" lijken ze wel te zeggen, terwijl ze zich wentelen in betonnen riffs en progrock-arrangementen. Niet alles is even sterk, maar hun consequente muzikale benadering is lovenswaardig. En tijdens een loeiharde derde beluistering - tijdens het gras afrijden dan nog - bleven toch makkelijk een vijftal hoogtepunten over. Waaronder "Pyramid", een song die voortjakkert op een baslijn die dicht naast "Radar Love" van Golden Earring heeft gelegen.

TVDW 24/04/2005 - Free - Allright Now (1970)

Het leek me logisch om nog even terug te blikken op het Queen & Paul Rodgers concert van deze week in het Antwerpse Sportpaleis, en best om dat te doen met één van de drie nummers uit Rodgers' back catalogue, die we afgelopen woensdag te horen kregen. Paul Rodgers is één van die archetypische zangers uit de classic rock, iemand die zonder schaamrood op de kaken langs landgenoten als Ian Gillan, David Coverdale, Roger Daltrey en Robert Plant kan staan. Rodgers richtte eind jaren zestig Free op, een groep die net als Cream en Led Zep bluesy hardrock bracht en uiteindelijk zes albums zou opnemen. In 1970 bracht Free het anthem "Allright Now" uit, een nummertje dat, zo wil de overlevering, in amper 10 minuten geschreven werd, in de kleedkamer na een concert. Rodgers sloeg na de split van Free in 1973 een aanbod van Deep Purple af en richtte Bad Company op, waarmee hij nog enkele absolute klassiekers als "Can't get enough of your love" en "Feel like making love" zou brengen. Ook die nummers zaten woensdag in de setlist, maar klonken vrij vlakjes. Het was toch vooral Allright Now dat een grote indruk naliet. Hulde ook voor Rodgers, die er tijdens de Queen-nummers geen Freddie Mercury Soundmix show van maakte. Ook al heeft de man een geweldige scheur van een stem, zijn bereik is natuurlijk heel wat minder dan dat van Mercury. Daarom zocht hij bij haast elke Queen-song een lichtjes andere frasering, en dat werkte prima. Vandaar: een TVDW ter bekroning.