TVDW 10/12/2017 - Yazoo - Nobody's Diary (1983)

Eens iets anders dan altijd maar thuiszitten: drie concerten op één week tijd, alsjeblieft. Maandag was er een Radio 1 Belpop-sessie, die vooral vermakelijk was. Vermakelijk, dankzij André Brasseur en zijn kinderlijk enthousiasme. Meest memorabel moment: toen hij met zijn band Daan begeleidde tijdens diens Housewife. Het nummer was eigenlijk gedaan, maar André bleef maar het riedeltje van het nummer reproduceren op zijn orgel, tot na enkele minuten Daan niets anders kon dan het nummer nog eens inzetten, à l'improviste. Hilarisch. Echt pure klasse kwam vooral bovendrijven tijdens de korte passage van Gabriel Rios, wiens drie nummers nog het meest wisten te beklijven.

Over naar concert twee, een dagje later in hetzelfde Depot in Leuven: Wim Mertens plus strijkerskwintet. Ver uit mijn comfort zone, maar het was wel de moeite om die bezwerende, repetitieve, haast mathematische muziek te horen. Alleen had Wim soms de onhebbelijke gewoonte om van achter zijn Steinway te neuzelen bij enkele nummers, en dat bracht niet bepaald veel bij.

Concert drie was in De Roma, waar Alison Moyet ten dans speelde. Dat dansen kwam er vooral bij die enkele uptempo Yazoo-nummers Don't Go en Situation; nummers die nogal dunnetjes klonken in vergelijking met de indrukwekkende wall of sound die bij nieuwere songs hoorde. Moyet deed met haar setlist vooral haar best om niet als een retro-act te worden bestempeld. Vandaar bleven grote hits als That Ole Devil Called Love en Invisible in de kast en kregen we veel recent materiaal én de weinig bekende nineties-cover van Jules Shear's She Keeps on Whispering Your Name. 't Was een prima concert hoor, en Moyet was nog erg goed bij stem. Nobody's Diary was de meest logische tvdw. Het nummer werd niet geschreven door synth goochelaar Vince Clarke maar door Moyet zelf, blijkbaar toen ze zestien was (!). Het kreeg ook live die melancholische, wat trieste ondertoon, - die er destijds, in 1983 zo'n apart liedje van maakte - mee.

TVDW 08/07/2007 - Blue Öyster Cult - Me 262 (1974)

Weinig muziek beluisterd afgelopen week, buiten dan op het Cactusfestival gisteren. Daar een sterke Buffalo Tom gezien, die weliswaar net iets teveel trage nummers speelden om de spanning in de set te houden (+ een overbodige cover van the Rolling Stones - als ze dan toch wilden coveren, dat ze dan hun versie van That's Entertainment van the Jam bovenhaalden). Tom McRae kwam nadien met een romantische, naar festivalnormen erg stille set. Minder beklijvend dan zijn concert in Brussel paar maanden terug (zie tvdw van toen), maar toch nog beresterk. Gabriel Rios was de laatste die ik zag: een mooi uitgebalanceerd, vol geluid van de prima begeleidingsband. Rios' songs zijn vooral sterk als hij zijn eigenzinnige, speelse versie van Engelstalige pop brengt. Schakelt hij over op de latino/salsa toestanden, dan swingt het geheel wel een aardig stuk weg, maar sluipt er toch een wat kitscherig, vrijblijvender "Let's Get Loud"-gehalte in het concert.
De tvdw is heel andere koek. Af en toe is het fijn om de nieuwste hypes en releases te laten voor wat ze zijn, en twee of drie versnellingen (decennia) terug te schakelen. In plaats van reikhalzend naar de horizon turen voor wat komt, in de achteruitkijkspiegel kijken naar wat geweest is. Een groep die dertig jaar terug succes had nu plots tegen het licht houden, dat kan verhelderend zijn. Een tijd terug beluisterde ik zo enkele albums van Manfred Mann's Earth Band, en afgelopen week was het de buurt aan albums nrs. 2 en 3 uit het oeuvre van Blue öyster cult. Een groep die ik al die jaren enkel kende van twee nummers: het obligate Don't Fear the Reaper (vorig jaar nog gecoverd door... Heaven 17!) en Godzilla, een song die ik als zestienjarige geweldig vond maar die nu wel erg belachelijk klinkt.
De kennismaking met de twee BöC-albums was echter boeiend. Geen groep die haar tijd vooruit was, eerder eentje die wijdbeens midden in hun tijdsgewricht stonden, zo blijkt: bluesy hardrock met duidelijke invloeden van Cream, Deep Purple and the likes. Op het album Secret Treaties is Patti Smith een opvallende, prominent aanwezige gaste. En de producer is Sandy Pearlman, niet enkel - zo wil de muziekgeschiedenis - uitvinder van de term 'heavy metal music', maar tevens jaren nadien de producer van The Medicine Show, dat geweldige gitaaralbum van The Dream Syndicate. Nog wat trivia: het album waaruit de tvdw komt, bevat ook het nummer "Astronomy", later gecoverd door Metallica. En de plaat werd destijds zelfs door Melody Maker uitgeroepen tot "Top Rock Album of All Time" (!!). Tot slot wat weetjes rond de tvdw: Me262 staat voor een legendarisch type Messerschmitt uit de Tweede Wereldoorlog, beter bekend als "de Schwalbe". De song valt op door de lyrics, all German references naar Goering, Hitler, Westfalia en Junkers en geschreven vanuit het standpunt van de Duitsers ("must these Englishmen live so I might die"). En de laatste 30 seconden van het nummer zijn het best, met die stop-and-go's en die zware riffs. Enjoy - en zoals steeds: comments zijn welkom.


http://www.sendspace.com/file/px6l4e