TVDW 21/06/2009 - Foreign Born - Can't Keep Time (2009)

Twaalf meiden van twaalf jaar op je dak, voor een fuif inclusief sleep-over ter ere van de dochter en het afzwaaien van de lagere school: er bestaan rustigere weekends. Bij de door hen samengestelde fuifmuziek (die papa nog op de ipod mocht smijten - ieder zijn rol) viel weinig tvdw-materiaal te rapen. Lady Gaga, Katy Perry, Emiliana Torrini, Pink: allemaal goed en wel, maar daar voelt papa zich toch wat te oud voor.

Dan toch maar de cd die inmiddels al aan luisterbeurt vijf toe is, en blijft groeien: 'Person to Person', van Foreign Born. Een groep uit de Bay Area die al ging touren met Cold War Kids en al eens vergeleken wordt met Arcade Fire,
al hoor ik er ook wel grote lappen Echo & the Bunnymen in. Ergens uit de blog-o-sfeer plukte ik deze omschrijving: their sound is a dark, acoustic, psychedelic mixture of influences that range from Roy Orbison and John Lennon to the Fall, Primal Scream, Jesus & Mary Chain and Brian Eno. Ach ja, whatever. Als je na vijf luistersessies nog altijd bij God niet weet welk nummer de stand-out track is die klaar staat voor de tvdw, dan zegt dat genoeg.

Dan maar kiezen voor een song waarin tenminste in de titel een verwijzing schuilt naar het voorbije weekend...

http://www.sendspace.com/file/5vlusm

en als bonus, omdat de cd zo beresterk is, omdat de zon schijnt, omdat de dochter twaalf is en omdat mijn geacht, duizendvoudig lezerspubliek het verdient, nog een tweede track, Vacationing People:

http://www.sendspace.com/file/w5tedn

TVDW 14/06/2009 - Fat Freddy's Drop - The Big BW (2009)

Muziek is een goede lijm om vriendschapsbanden te onderhouden. Zo kreeg ik onlangs een mailtje van Dirk, de Brad Pitt van mijn geboortedorp, met de vraag of ik niet mee wou naar het (al lang uitverkochte) concert van Morrissey. Dirk en ik onderhielden bijna dertig jaar geleden een vriendschap die vooral bestond uit het uitwisselen van muzikale tips. Ik herinner me nog hoe we beiden wild waren van Carmel, Aztec Camera, Lloyd Cole, The Triffids en Thomas Dolby. Inzake The Smiths moest ik mijn meerdere erkennen in hem; mijn liefde bleef beperkt tot Meat is Murder en, in mindere mate, The Queen is Dead. Albums die voor de pure Smiths-fan al op het randje van de overproductie waren en waarop de groep al meer naar de pijpen van de platenfirma begon te dansen.
De lijm blijkt na al die jaren nog altijd haar werk te doen: zo nu en dan gaan we samen naar een concert of wisselen cd's uit. Zo dus ook bij Morrissey, die een bijwijlen erg heftig optreden weggaf, gestut door wat getalenteerde jongere honden. Jammer dat hij uit de Smiths-cataloog o.a. twee slappe songs putte (Some Girls Are Bigger Than Other en Girlfriend in A Coma). Fascinerend trouwens om Morrissey als dandy te zien koketteren met het volkomen idolaat publiek. En de cool waarmee hij de belagers die op het podium sprongen, van zich afhield. Security had de mannen nog niet van het podium gesleurd, of Moz checkte al meteen of de kraag van zijn hemdje nog wel goed zat. Quite a character.
Alsof het zo moest zijn, dropte in dezelfde week ook "Singular" in de bus, de singles en videoclips van Thomas Dolby, in remastered en door Dolby gesuperviseerde versie. Kon ik meteen de dag van mijn kinderen laten beginnen door hen de clips van Hyperactive, She Blinded Me With Science en Dissidents te laten zien. Opvoeden, het is me wat.
Moz noch Dolby, maar enkele potige kerels uit Nieuw-Zeeland gaan deze week lopen met de tvdw. Fat Freddy's Drop is vooral thuis in dub en reggae, maar die ultra smooth, laidback groove uit het openingsnummer van hun (nog te verschijnen) nieuwe plaat laat horen dat ze zich ook prima thuis voelen op het kruispunt tussen D'Angelo en Erykah Badu. Nice...

http://www.sendspace.com/file/m5qt69

TVDW 07/06/2009 - Hothouse Flowers - Trying to get through (1990)

Zeggen dat Phoenix mijn favoriete Franse band is, is eigenlijk niets zeggen. 't Is als zeggen: Nutella is mijn favoriete choco. Côte d'Or is mijn favoriete chocolademerk. Bram is mijn favoriete zoon. Juist ja: het "welke andere?" gevoel. Maar ze liggen van bij hun debuut in de bovenste schuif, Phoenix bedoel ik dan. Weinigen kunnen zo'n hippe kruising van catchy hooks, glossy productie en popgevoeligheid voorleggen. Het aanbod van Stefan E dat vrijdag uit de lucht viel, om hen die avond in de Botanique te zien, werd dan ook met graagte aanvaard. 't Werd een grillige set, met begrijpelijk veel aandacht voor nieuw album Wolfgang Amadeus Phoenix (hun beste van de vier) en een bijzonder snedig staaltje musicianship.

Een tvdw - het zou hun derde worden - kon Phoenix evenwel niet wegkapen. Eerder die week op een glorieuze manier het tweede album van Hothouse Flowers, 'Home', herontdekken, in het zonnetje wandelend door Antwerpen: daar kon niemand tegenop. Zelfs niet 'Slipping Through My Fingers', verrassend goed gezongen door Meryl Streep in de film Mamma Mia (bekeken op dvd) en custom made om vaders en moeders te ontroeren.

Hothouse Flowers maakte vijf albums waarvan ik er vier ken/heb, en Home is hands down mijn favoriet. Geweldige songs, geweldige productie ook. Ik zag de groep een aantal keren optreden (waaronder op een terrasje in Quebec) en mocht zanger Liam ooit interviewen (zij het jammer genoeg enkel per 'phoner'). Groep naar mijn hart, met oprechte lyrics en een idealisme en bevlogenheid die je slechts zelden ziet. Intussen zijn ze uit de platenfirma-draaimolen gestapt en houden ze zich vooral onledig met rond de wereld touren.

Wat overblijft zijn de songs. Wat een songs. Zoals de tvdw, die me bij de herontdekking - ooh wat had ik die cd al te lang verwaarloosd - meteen naar de keel greep. Naakt op papier brengen de woorden slechts de helft van het verhaal, maar met de zanglijn en muziek van de Flowers erbij: kippenvel...

We have words but sometimes words say too much
but they don't say enough
The boys meets the girl
Sometimes they sail smoothly
and sometimes it's rough

I remember like a little child
kicking against a stone wall
that I built myself
I won't give in now
I won't feel guilty
I'll just rise up
I'll have to be myself
I'm just trying to get through
I'm just trying to get through

So help me
I'm trying to get through
Can't you see I'm trying to get through
Help me through

So listen people what I tell you now
Life is hard but it's worth keeping on
Listen people what I can tell you straight
It's not too late to try and get through
I'm just trying to get through...

http://www.sendspace.com/file/jfkuwt

TVDW 31/05/2009 - Simple Minds - Moscow Underground (2009)

Wat doe je als een van je favoriete artiesten na 17 jaar (!) stilzwijgen eindelijk nog eens nieuwe songs op De Wereld loslaat? Dan luister je, met gloeiende oortjes. Astronauts & Heretics was het laatste album van Thomas Dolby. In 1992 was dat, met Close but no Cigar (feat. Eddie Van Halen) als halve hitsingle. Daarna: het grote niets. Dolby bleef bezig en startte in Silicon Valley het softwarebedrijf Beatnik. Het is aan hem te danken (zeg maar te wijten) dat we nu opgescheept zitten met die vreselijke polyfone ringtones. Hij startte ook een uitstekende blog, waarop hij ons een kijkje bood op zijn muzikale carrière, zijn gezin, zijn leven. Onlangs stond op zijn twitter (ja, dat doet hij ook) te lezen dat hij z'n dochter naar een concert van Patrick Wolf moest brengen!

Op de blog kon je de laatste jaren stap voor stap de terugkeer van Dolby de muzikant/songschrijver volgen. Hij schreef over de (inmiddels afgelopen) Sole Inhabitant Tour, een one-man-band terugkeer naar het podium. Hij schreef over de drie cd's die EMI wilde uitbrengen. De eerste zag twee weken terug het levenslicht: Singular is een cd/dvd met alle hits, wat rarities en videoclips uit Dolby's carrière. Ik koester me geen illusies: wat voor mij een van de hoogtepunten van het muzikale jaar is, stelt In The Real World niks voor. Dolby is intussen (op zijn best genomen) een cultfiguur, meer niet. EMI verdeelt het album niet in België (in de mail die ik van EMI's promokerel David kreeg, staat letterlijk "Dolby breng ik niet uit in België, verkoopt echt niet"). Ik kocht mijn kopij online, hij valt hopelijk deze week in de bus. Binnen enkele weken/maanden is er de re-issue van Dolby's twee eerste platen, remastered, voorzien van bonus tracks en heruitgebracht onder de supervisie van De Meester zelf.

Op de blog houdt Dolby ons ook op de hoogte van niéuw werk. Afgelopen week presenteerde hij zelfs een sneak preview. Voor het hippe blad Wired mocht hij een podcast samenstellen, en naast Bowie, Athlete en Iggy Pop gooide hij ook drie gloednieuwe songs in de mix. Drie nummers die we in hun nog experimentele fase mochten horen. Full-cd "A map of the floating city", waarop o.a. Eddi Reader en Mark Knopfler meespelen, zou als alles goed zit nog voor het jaareinde verschijnen.

Wacht even, al dat gelul over Dolby en bovenaan deze 'post' staan de Simple Minds te blinken? Drie redenen hiervoor. De nieuwe Dolby-tracks kon ik, als technische nietsnut, moeilijk uit die lange podcast lospeuteren. Plus: het waren slechts works in progress, dus wat oneerlijk om deze songs als 'volwaardig' te beschouwen. Ten derde: ik moet toegeven dat ik naast Dolby ook met veel plezier de terugkeer van Simple Minds heb beluisterd. Eigenlijk is het manifest oneerlijk dat de groep 228 posts op deze blog moest wachten, alvorens een eerste tvdw te scoren. Het voelt haast aan als ontrouw, want Simple Minds was natuurlijk ook bij mij een van mijn eerste muzikale liefdes. De groep tekende sowieso voor mijn eerste live-concert. December 1985 in Vorst, Once Upon A Time Tour, met The Waterboys in het voorprogramma. Dingen die je bijblijven. Mijn favoriete songs van de groep, zovele jaren later? Top of mind zou ik zeggen: Hunter & the Hunted, See the lights, Love Song, The Changeling en Glittering Prize.

Graffiti Soul is het vijftiende album van Kerr & Burchill. Bij de platenfirma's moeten ze inmiddels kramp hebben om steeds weer in begeleidende bio's te schrijven dat de nieuwe plaat "a return to form" is en meer van die promo-blabla. Dit keer is er echter reden tot voorzichtig optimisme: de nieuwe cd bevat opvallend weinig rotte plekken en heel wat songs die erg behoorlijk zijn. De tvdw, openingstrack van de plaat, is een goed voorbeeld. Over de limited edition bonus-cd zullen de meningen verdeeld zijn. Het is een rare verzameling covers. Thin Lizzy, Beach Boys en Nick Lowe krijgen een redelijk pijnlijke beurt; de versies van songs van Magazine en The Call zijn heel wat beter.

http://www.sendspace.com/file/kostbc