TVDW 31/08/2008 - The Colourfield - Armchair Theatre (1985)

Ils disent qu'ailleurs ce n'est pas mieux qu'ici
Et que d'ailleurs il n'y a plus de paradis
Que ça ne vaut pas la peine
De quitter ce qu'on aime

Kan best, Jo, maar zo even er tussenuit kan toch goed doen.
Vandaar weekje weggeweest met vrouw en kinderen - heen en terug naar Mesland, in de Val de Loire streek.

- Blois, Tours, Ambloise en het "Kuifje-kasteel" Chéverny (- dat model stond voor Hergé's Kasteel Molensteen / Moulinsart) bezocht.
- Weer wat geknabbeld aan de berg Nog Te Lezen Boeken. Kunnen geschrapt worden: Tender is the Night van F. Scott Fitzgerald (sterk maar iets te langdradig); De Alchemist van Paulo Coelho (een parabel, maar een prachtige); en Masjenka van Nabokov (goede wijn behoeft...).
- En de iPod was ook mee, natuurlijk. Met de her en der gehypte releases van The Field en Burial was ik snel klaar - wat een onzin op plaat gezet. Collective Soul en een ouwertje van Sky (Forthcoming) vielen wel in de smaak - maar dat wist ik op voorhand wel. Underwater moonlight van The Soft Boys (oorspr. uit 1980) was wel een leuke ontdekking - snedige postpunkpop van de hand van Robyn Hitchcock, Kimberley Rew (die later bij Katrina & the Waves zou spelen) en Matthew Seligman (later bij Thomas Dolby). En ook het door Shamrockske aangeraden The Hold Steady was sterk spul: een kruising tussen Neil Young, southern rock en QOTSA.
Beste indruk - en vandaar tvdwfähig - maakte (de herontdekking van) Virgins & Philistines, van The Colourfield. Beetje een vergeten pareltje uit de eighties, met naast het drietal The Colourfield nog wat interessant drumvolk op die plaat: Pete de Freitas van Echo & the Bunnymen, en Paul Burgess (zie o.a. 10cc). Frontman van the Colourfield was Terry Hall (zie ook Specials, Fun Boy Three, en latere samenwerkingen met Lightning Seeds en Gorillaz); een man die weet hoe hij in de beste Britse poptraditie een song kan schrijven. Getuige Armchair Theatre...

http://www.sendspace.com/file/ireaak

TVDW 24/08/2008 - Booka Shade - Outskirts (2008)

Kunnen Duitsers boeiende muziek maken? Tuurlijk.
In de eerste week vakantie vond ik de nieuwe cd van Booka Shade wel wat hebben, qua lekker in het oor glijdend, hip materiaal. Normaliter net iets bezuiden mijn smaak, dit soort electro downtempo house callitwhatuwill, maar en toe buiten de lijntjes treden mag, niet? Dit duo uit Berlijn werpt net genoeg herinneringen op aan eighties relikwieën als Numan, Yazoo of Depeche Mode om het aangenaam te houden voor deze ouwe zak. Nieuwe cd The sun and the neon light kan niet echt tot op het eind overtuigen, maar vooraan zitten toch enkele sfeervolle lappen synth goodies. Zoals deze 'Outskirts'.

http://www.sendspace.com/file/uxwma8

TVDW 17/08/2008 - Tim Grimm - Heart so full (2008)

Ik had natuurlijk ook kunnen stilstaan bij het heengaan van de grote Isaac Hayes (persoonlijke favoriet uit 's mans cataloog: "When something is wrong with my baby", in de live-versie van Hall & Oates met Kendricks en Ruffin van The Temptations), maar de cd die me afgelopen week het meest raakte, kwam recht uit the American heartland.

Tim Grimm is een singer-songwriter uit Indiana. Een geboren storyteller die zich bedient van rootsy grondstoffen uit de country en folk. Af en toe ruilt hij het plattelandsleven in voor Hollywood (hij speelde o.a. mee in Clear & Present Danger), maar dit terzijde. Zijn songs mikken zonder omwegen naar het hart; nieuwe plaat 'Holding up the world' doet me denken aan Neal Casal, Gordon Lightfoot, David Munyon en Steve Earle. Of aan Krista Detor, die net als Grimm gehuisvest is op het kleinere platenlabel Corazong, dat zich met succes specialiseert in de betere country & Americana. Krista Detor haalde met haar twee vorige platen telkens mijn eindejaarslijstje, en brengt ook op deze cd van Grimm enkele fijne accenten aan.
Nu en dan plaats maken voor warme, goudeerlijke luisterliedjes, het kan goed doen, in deze cynische wereld.

http://www.sendspace.com/file/auvw9q

TVDW 10/08/2008 - Albert Hammond - Sweet Defector (1982)

Ze staan broederlijk net onder mekaar op mijn iPod playlist. Nu ja, 'broederlijk' is wat ongelukkig gekozen, want het gaat om vader en zoon. Ik weet nog niet meteen of "Como te llama?" van Albert Hammond Jr. - bekend van bij the Strokes - een hoogvlieger is, daarvoor moet ik 'm nog wat luisterbeurten geven. Maar dat papa met de tvdw ging lopen, stond al eerder deze week vast.
In een nostalgische bui - I'm a sucker for nostalgia - dook ik vorige week nog eens in mijn verzameling cassettes. Jazeker, cassettes - prehistorische geluidsdragers, this side of Jurassic Park. Zo werd onder meer een groene Philips C60 op archeologisch verantwoorde wijze opgedolven. Een tape waarop ik lang geleden in een impulsieve bui een hele lap hitparade integraal opnam, inclusief de jingels (een robotachtige stem die de metaalachtige kreet "een top 30 klimmer!" uitstoot) en een bloedserieuze commentaarstem van de toenmalige dj (bij de enorm ernstig gedeclameerde teksten stel ik me een Jan Becaus-achtige figuur in stropdas voor). Het betrof de BRT Top 30, editie eerste week augustus 1983 - dus exact 25 jaar oud (!). Heerlijk om terug te horen: Man Mountain van Bow Wow Wow, kitsch van Audrey Landers, maar toch ook heel wat grote namen in de top Tien. Bowie en Michael Jackson bijvoorbeeld. En The Star Sisters natuurlijk!
Ook in mijn doos met cassettes herontdekt en na al die jaren in het TEAC-cassettedek gestopt: een zilvergrijze Scotch C-90, met spullen uit 1982: Hall & Oates, Marvin Gaye, Patrick Cowley, de onvermijdelijke Yazoo en Simple Minds - aah, a time warp if ever I had one.
Temidden hiervan: ook een Alan Parsons-achtige song die me al die jaren onbekend bleef. Destijds niet opgeschreven op de kartonnen inlay bij de cassette, en nooit geweten om wie het ging. Tot nu natuurlijk: de moderne technologie staat voor niets. Even wat lapjes lyrics ingeven op Google, en al snel ontvouwde het mysterie zich. Het bleek dus om Albert Hammond te gaan, kerel die ik enkel kende van die drie mellow seventies hits "It never rains in Southern California", "the Free Electric Band" en "I'm a train". Even langsgaan op 's mans website leert dat Hammond Sr. wel meer in de pen had. De originele versies van "Don't turn around" en "The air that I breathe" bijvoorbeeld, en het samen met Janis Ian geschreven, wondermooie "The other side of the sun". Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat hij ook dat absolute gruwelijke "We built this City" schreef voor Starship; een absoluut dieptepunt in de Westerse Beschaving...

Oké, ik wist nu wel dat Albert Hammond de man was, maar zou het niet aardig zijn om ook die song zelf - en eventueel de bijhorende lp - te pakken te krijgen? Een berekende gok bood de oplossing: mailtje droppen bij blog-genoot http://coco-vinyl.blogspot.com met de vraag of hij die plaat niet zou hebben. Wonderlijk: de lp stond een dag later al online in de aanbieding, inclusief heerlijke vinyl scratches. Thx, coco! Het resultaat: de oogst die ik deze week aanbied: "Sweet Defector", dat geheimzinnige liedje van weleer, dat eindelijk thuis komt - een kwarteeuw na datum.

http://www.sendspace.com/file/qhc80l

TVDW 03/08/2008 - Matthew Sweet - Daisychain (2008)

Op de dag dat ik drie jaar oud werd, werd Jimi Hendrix begraven op de Greenwood Memorial Cemetery in Renton, bij Seattle. Hij moet zich vandaag hebben omgedraad in zijn graf, poor old Jimi. Twee minuten was hij verwijderd van zijn allereerste TVDW.

Ik reed vandaag de Dodentocht per fiets, en had me voorgenomen als TVDW de track te kiezen die bij het overschrijden van de eindmeet op de iPod zou weerklinken.
Na 4u en 20' fietsen reed ik Bornem binnen; 65 songs waren intussen door de shuffle uitgekozen. Jimi Hendrix schoof zijn "Electric Ladyland" naar voren, maar hij piekte iets te snel. De laatste tonen ervan stierven net te vroeg uit en zo kwam het dat Matthew Sweet alsnog, in extremis, met de TVDW ging lopen. Toegegeven, wat gevleid hoor, want zo geweldig sterk is die nieuwe cd van Sweet niet. Maar we hebben wel een boon voor de man en zijn licht psychedelische, door sixties beïnvloede pop, die in kleinere porties nog wel best smaakt. En laat zo'n TVDW nu net een kleine portie zijn.

http://www.sendspace.com/file/cm12o0

Als bonus gooien we onze favoriete Matthew Sweet-song er nog bovenop. "No blue sky" is van The Thorns, het groepje dat Sweet in 2003 oprichtte samen met collega singersongwriters Pete Droge en Shawn Mullins. Kom je ooit hun titelloze plaat tegen in de uitverkoopbakken: niet twijfelen.

http://www.sendspace.com/file/u43o0z