TVDW 26/06/2005 - The Comsat Angels - The Cutting Edge (1986)

Een tijdelijk windstille periode qua nieuwe releases, dus hoog tijd om stil te staan bij één van die cd's die ik op gepaste tijden nog steeds uit de kast haal. Rewind naar 1986: "Ocean rain" van Echo & the Bunnymen is al twee jaar oud, net als "A Walk Across The Rooftops" van The Blue Nile. Talk Talk scoort dit jaar een hit met "Life's What you make it" en U2 werkt aan wat een jaar later, in 1987, "The Joshua Tree" wordt. In dat muzikale landschap en temidden van deze referenties brengen The Comsat Angels uit Sheffield, een groep die nooit verder kwam dan een - weliswaar hardnekkige - cultstatus, hun meest donkere plaat uit. "Chasing Shadows" heet 'ie, en hij kreeg een productie mee van een fan van het eerste uur: (de inmiddels betreurde) Robert Palmer. Het album is één van de grootste onontgonnen pareltjes van de jaren tachtig. Een onheilspellende trip, waarin spannende, barokke, met new wave flirtende songs, worden aangevuld met enkele bevlogen ballades. TVDW "The Cutting Edge" is een spaarzame, bijzonder sfeervolle nachtelijke autorit van een song (de openingszin: "Rain on my windscreen / Makes a rhythm"), getypeerd door een walking bass, een baslijntje dat doorheen de volledige vier minuten wandelt, begeleid door wat schuchtere drums en wat rake pianotoetsen. Te (her-)ontdekken.

TVDW 19/06/2005 - Tucker Zimmerman - Chautauqua (2005)

Raar geval, dit. Tucker Zimmerman komt uit Californië maar woont al 35 jaar in Belgium. Zijn debuutplaat eind jaren zestig werd de allereerste productie van de vermaarde Tony Visconti, met ondermeer Rick Wakeman's allereerste keyboardbijdrage en met een zekere Davy Jones als aandachtige luisteraar in de studio. Eenmaal Davy Jones David Bowie werd, bleef hij Zimmerman's debuut als één van zijn favoriete "desert island" platen (of, P Leno: "mission to mars" platen) bestempelen. En nu, na een aantal obscure releases in de jaren zeventig en tachtig, is diezelfde Zimmerman terug, onder de vleugels van Riguelle & Hautekiet, en met B.J. Scott en De Nieuwe Snaar in steun. Het resultaat is een erg warme, organische en eerlijke plaat, beetje zoals Roland en Elliott Murphy ze ook durven te maken. De titeltrack en TVDW is een rustig voortkabbelende, héérlijke song met een dromerige keyboardpartij, een filosofisch-contemplatief refrein ("Row row row row your boat / down the stream / life is but a dream") en aan het eind een prachtige saxofoonsolo, die gerust langs die van the Stones' "Waiting on a friend" kan staan. Hopelijk krijgt Zimmerman deze zomer de aandacht die hij verdient. De man staat alleszins begin juli al op Brosella, het gratis Folk & Jazz Festival in de buurt van het Atomium, en hij zou bijvoorbeeld ook allerminst misstaan op de affiche van Leffinge Leuren.

TVDW 12/06/2005 - Rob Thomas - I am an Illusion (2005)

Als we kans zien om nog eens tegen de stroom van de Goede Smaak in te roeien, doen we dat natuurlijk. Rob Thomas is niet bepaald de meest geliefde artiest in de rockgeschiedenis. Hij is zelfs de trotse bezitter van een heuse "hate site", een van die rare abberaties van de internetrevolutie en normaliter toch enkel weggelegd voor de allergrootsten (check: www.angelfire.com/rock/fearhispenis/). Thomas mag dan al een fout verleden hebben als frontman van het grunge light groepje Matchbox 20 en zijn huidige hitsingle Lonely No More mag dan al onwelriekend veel gemeen te hebben met de formulematige commerciële spullen van Enrique Iglesias en Ricky Martin, maar wie Rob Thomas’ eerste soloplaat een kans geeft, wordt meer dan eens aangenaam verrast. Rob Thomas is dan ook voor geen gat te vangen. Met Matchbox 20 bracht hij vervelende, gezwollen grungerock à la 3 Doors Down, maar niet vergeten: ook “Smooth”, die spectaculaire comeback-hit van Santana, werd door hem geschreven en ingezongen. Solo-cd Something To Be is duidelijk bedoeld als staalkaart van Thomas’ songschrijvertalent. Testosteron-rock, aanstekers-in-de-lucht ballades en enkele popnummers die wel van Sting hadden kunnen komen: het staat er allemaal op. Geholpen door de perfecte productie van Matt Serletic (zie ook Collective Soul) en met Wendy Melvoin (zie Wendy & Lisa) als gitariste op alle songs, is het resultaat, de twee occasionele uitschuivers even buiten beschouwing gelaten, een onverwacht fijne plaat. Absolute topper (en vandaar een logische TVDW) is het dreigende, donkere "I Am An Illusion", een mooi voorbeeld van hoe vorm en inhoud perfect kunnen samenvallen in een song. De tekst - vervreemding, vertwijfeling, waanbeelden - vindt een equivalent in de muziek: een bijzonder zware, rollende baslijn, en halverwege de song een diepe, manische blazerspartij die stampend en snuivend binnen komt geschoven.

TVDW 05/06/2005 - Robert Plant & The Strange Sensation - The Enchanter (2005)

Robert Plant die na honderd-en-één omzwervingen eindelijk thuiskomt; zich verzoenend met de erg lange schaduw die Led Zeppelin werpt over zijn carrière (en de gehele rockgeschiedenis). Dat gevoel krijgen we bij 's mans sterke nieuwe cd "Mighty Rearranger". Het carrière-overzicht "Sixty Six to Timbuktu", een dubbel-cd uit 2003, bewees dat Plant lang heeft gezocht naar de juiste vorm voor z'n solowerk. Wel, de zoektocht is voorbij. Sterk is de cd niet zozeer omdat hij het langverwachte naadloze vervolg zou zijn op de laatste Led Zeppelin-platen. Het album maakt vooral een impact omdat dat verleden prima verzoend wordt met het heden. De songs zijn geen retro-trip, gelukkig verrijkt Plant ze met wat moderne elementen (een drumcomputer, subtiele beats), zonder geforceerd te klinken. De leeuwenkoning - die eeuwige blonde manen, die oerkreet in de strot - heeft daarenboven een geweldige, Zep-waardige groep rond zich verzameld. Clive Deamer mept in het heftige "Freedom Fries" de beeltenis van John Bonham zaliger in de drumvellen; jonge wolf Justin Adams vuurt in diverse songs hetzelfde kaliber loodzware bluesy rockriffs af als Jimmy Page, zonder die te kopiëren. Luister bijvoorbeeld hoe het titelnummer een origineel vervolg lijkt op de bluesstandard "Baby Please Don't Go". De geselecteerde TVDW is een perfect opgebouwde, donkere, sfeervolle, blues die na pakweg vier minuten wordt stilgelegd, nadat Plant nog één keer het refrein fluistert: She's leading the man who's beating the drum
And love is all around her on the road to the sun...... waarna de blieps & beats het overnemen en de song nog een prachtig, instrumentaal coda meegeven.