TVDW 19/02/2006 - Catalog of Cool - No Turnin' Back (1986)

Het voordeel van een thirtysomething te zijn - closing in on forty - is dat je al eens kan achteromkijken. Naar de prille jaren tachtig bijvoorbeeld, en de eerste golf Belpop. Get Sprouts, Hitring, Vrijaf... het was fijn om te horen dat Belgische pop en rock een eigen gezicht kreeg. In veralgemeenheden gesproken was er voordien het grote niets, als we The Pebbles, Wallace Collection, Roland, Ferre Grignard en Raymond even buiten beschouwing laten. De eerste experimenten richting synthpop stonden ons wel aan: The Pop Gun, Schmutz, Parking Meters, Luna Twist... Scooter stak er wat boven uit, mede dankzij de geweldige stem van Piet van den Heuvel. We zouden de man later nog volgen als backing vocalist bij Dirk Blanchart's Groove Quartet en bij Bart Peeters, maar eer het zover was, dook Catalog of Cool op. Restless, hun enige plaat, is een bescheiden en wat miskende klassieker. Het is gesofisticeerde blanke funk in een grootse productie - in die tijd du jamais entendu in Vlaanderen. Prijsbeest van het album (nu door EMI op cd heruitgebracht) is "No Turnin’ Back", een met een karakteristieke fretless bass opgestarte song die doorspekt is met shouts die doen terugdenken aan "Voices inside my head" van The Police. Een nummer dat zo in het gestileerde decor van Miami Vice had gepast. Van den Heuvel is intussen 53 jaar en werkt aan zijn eerste echte soloplaat, o.a. met Steven De Bruyn en Tom Vanstiphout. Het resultaat, zo vertelde hij ons dit weekend, zou in de lijn van Ben Harper of Ry Cooder liggen. We zijn benieuwd.

TVDW 19/06/2005 - Tucker Zimmerman - Chautauqua (2005)

Raar geval, dit. Tucker Zimmerman komt uit Californië maar woont al 35 jaar in Belgium. Zijn debuutplaat eind jaren zestig werd de allereerste productie van de vermaarde Tony Visconti, met ondermeer Rick Wakeman's allereerste keyboardbijdrage en met een zekere Davy Jones als aandachtige luisteraar in de studio. Eenmaal Davy Jones David Bowie werd, bleef hij Zimmerman's debuut als één van zijn favoriete "desert island" platen (of, P Leno: "mission to mars" platen) bestempelen. En nu, na een aantal obscure releases in de jaren zeventig en tachtig, is diezelfde Zimmerman terug, onder de vleugels van Riguelle & Hautekiet, en met B.J. Scott en De Nieuwe Snaar in steun. Het resultaat is een erg warme, organische en eerlijke plaat, beetje zoals Roland en Elliott Murphy ze ook durven te maken. De titeltrack en TVDW is een rustig voortkabbelende, héérlijke song met een dromerige keyboardpartij, een filosofisch-contemplatief refrein ("Row row row row your boat / down the stream / life is but a dream") en aan het eind een prachtige saxofoonsolo, die gerust langs die van the Stones' "Waiting on a friend" kan staan. Hopelijk krijgt Zimmerman deze zomer de aandacht die hij verdient. De man staat alleszins begin juli al op Brosella, het gratis Folk & Jazz Festival in de buurt van het Atomium, en hij zou bijvoorbeeld ook allerminst misstaan op de affiche van Leffinge Leuren.