TVDW 24/05/2009 - Panic at the disco - When the day met the night (2008)

Ook dat is opvoeden: samen met je dochter naar een video kijken rond Iron Maiden en het maken van hun 'Number of the Beast'. Dat zoiets dan net moet gebeuren in de week dat ze haar Plechtige Communie viert (en ook nog eens 12 wordt), is een leuke samenloop van omstandigheden. Aansluitend heb ik de dag nadien Killers nog eens door de ipod gejaagd, hands down mijn favoriet Maiden-album en een van mijn Desert Island Records.

Fast forward naar modern times. Kunnen bands te slim zijn voor hun eigen goed? Natuurlijk. Je kent ze ook wel: songschrijvers met een bij voorkeur kunstzinnige opleiding die Revolver, Pet Sounds en het werk van Big Star van buiten kennen, die muzikaal buiten de lijntjes kleuren en al eens een literaire quote in hun teksten durven te stoppen. Ik zeg maar wat: XTC, Barenaked Ladies, Jellyfish, Del Amitri, the Divine Comedy: stuk voor stuk voorbeelden van groepen die in hun muziek een overvloed aan geniale invalshoeken, catchy melodieën, clever wordplay en hemelse vocalen stoppen. Maar wereldsucces? Ho maar. Too smart for their own good.

Dit maar om te zeggen dat Pretty Odd van Panic At The Disco ook in dat rijtje thuishoort. Mijn vriend Scott Itter plaatste de cd helemaal bovenaan zijn 'Best of 2008' lijstje. Ik had blijkbaar weer even niet opgelet, want buiten die aardige single Nine in the Afternoon had Panic At the Disco mijn oorschelp vorig jaar niet gehaald. Inmiddels heb ik mijn schade ingehaald, om vast te stellen: inderdaad, erg fijn plaatje.

Over Panic at the Disco zelf nog iets? De groep komt uit Las Vegas, en neen, die blondine op bijhorende foto hoort niet bij de groep. Maar je moet iets doen om lezers te lokken.

http://www.sendspace.com/file/ky6zxe

TVDW 17/05/2009 - Band of Horses - Detlef Schrempf (2007)

Zelden zoveel goesting gehad in ronkende gitaren en een goede popmelodie als vanmorgen. Dat komt ervan als je net vier dagen Praag achter de rug hebt, overnachtend in het hipper dan hip Buddha Bar Hotel. Toiletjes met ingebouwde waterspoeling en warme lucht up yer arse, Nespresso-machine en massage treatment op de kamer, en op niveau -1 een club annex Japans/Chinees resto waar peroxide blondes big pimpin' kerels in designer clothes trachten op te vrijen. En vooral: de typische Buddha Bar muziek, een zielloos voortkabbelende muzikale pudding die je van de ontbijttafel over de cocktailbar tot de hotelkamer ongevraagd in je oorschelp wordt geramd.

Voor de antidosis zorgde Band of Horses met het geweldige album Cease To Begin - al enkele weken klaar om een tvdw-scalp te veroveren. Gek dat deze Amerikaanse band nog geen potten brak in Europa: dit is bezielde rock met net het juiste snuifje indie, en ingebakken in songteksten die een groots, 'uplifting' gevoel opwekken. Oh ja, en om je een googlesessie te besparen: 'Detlef Schrempf' mag dan al de naam lijken van een Oost-Duitse pornoacteur op de aftiteling van Schulmädchen Report - Was Eltern Nicht Für Möglich Halten, in werkelijkheid betreft het een NBA basketlegende. En we weten al van het hobbyclubje van Steve Wynn en Peter Buck dat Amerikaanse sporthelden songschrijvers best tot aardige songs kunnen inspireren.

http://www.sendspace.com/file/gat8c2

TVDW 10/05/2009 - Elvis Perkins in Dearland - Send my fond regards to Lonelyville (2009)

Er bestaat geen film die ik meer heb bekeken dan Psycho. Ik bedoel dan natuurlijk de originele versie van Hitchcock, niet de (bijzonder bevreemdende beeld-per-beeld gereproduceerde) remake van Gus Van Zandt. Ik maakte destijds mijn thesis over Psycho, zag vandaar de prent wel tien keer en maakte de tijd dood met het gebruiken van moeilijke woorden als 'semantisch', in de titel van mijn eindwerk. Het uitschrijven van dat werkstuk, dat sindsdien ligt stof te vergaren in een of andere bib in het Leuvense, betekende trouwens mijn eerste kennismaking met een computer - kan je nagaan.
Herhaaldelijk Psycho bekijken, betekent dus ook dat geen acteur me meer bekend is dan Anthony Perkins. Zij het dan in de rol van Norman Bates, want andere films van de man zijn minder sterk op mijn netvlies blijven hangen. Het personage van de gestoorde moteluitbater bleek Perkins te overvleugelen, zelfs in die mate dat de man aan het eind van zijn carrière genoodzaakt was een aantal treurige sequels van Psycho te maken. Anthony Perkins stierf in 1992, ik heb nooit de eer gehad hem te ontmoeten. Wat me wel lukte, was een met de hand geschreven brief te bemachtigen van horrorschrijver Robert Bloch, de auteur van Psycho, het boek waarop Hitchcock de film baseerde.
En nu duikt plots Elvis Perkins op - inderdaad, zoon van. Met een cd die me danig van de sokken blies. Een tijdloze plaat, in de zin dat hij net zo gemakkelijk in 1975, 1990 of amper vijf jaar terug had kunnen verschijnen. Geen enkel element verraadt een tijdsvenster - geen samples, geen smart gedoe met stemvervormers, geen productie die tekenen van wat voor muzikaal subgenre dan ook prijsgeeft. Niet enkel de klankkleur van de plaat is tijdloos, de songs van Perkins zijn dat ook. Dit is echt de meest klassieke vorm van songschrijverij, die aansluit met de traditie van - ik noem maar wat - Paul Simon, Harry Nilsson, Jim Croce, Randy Newman en (ik moest er meer dan eens aan denken) Bob Dylan. Echt een werkstuk dat van a tot z blijft boeien. Hoedje af, 'El, je vader zou trots op je zijn.

http://www.sendspace.com/file/g8wb0j

TVDW 03/05/2009 - Patrick Wolf - Who Will (2009)

De trouwe lezers van deze blog (- die ene dan toch) weten dat ik af en toe een slice real life temidden van het muziekgeleuter durf te droppen. Afgelopen week was na zowat vijftien jaar trouwe dienst de allerlaatste week voor mijn vrouw bij haar werkgever. Nu wachten enkele maanden sabbatical, en dan nieuwe horizonten. The future's wide open, zou Petty zeggen.

Een link met de tvdw is niet mogelijk, so be it. Patrick Wolf scoorde bij zijn vorige plaat The magic position al een tvdw, en zijn nieuwe plaat The Bachelor (niet gefinancierd door een platenfirma, wel door en dankzij een revolutionair nieuw concept als bandstocks.com) blijkt een al even rijk luisterfestijn. Never a dull moment bij Wolf: hyperromantische strijkerspartijen, Ierse fiddlers, barokke ballads, avant-garde rock en gastrolletjes voor actrice Tilda Swinton en voor (een erg geïnspireerde) Feargal Sharkey (!). Op een track als Vultures (gemaakt samen met electro-pipo Alec Empire) klinkt Wolf als een kruising tussen Bloc Party en Gary Numan, een andere track laat dan weer enkel ruimte voor vocals, een kinderkoor en een strijkerskwartet. Niet alles is even geslaagd (vooral met het drammerige "Battle" hebben we wat moeite), maar je moet het de man nageven: hij is erg inventief, lapt conventies aan zijn laars en gooit zijn erg mooie muziek zonder remmingen op plaat. Eentje voor de eindejaarslijstjes.

PS eigenlijk spreken we hier voor onze beurt, want de cd komt pas uit op 1 juni. Maar hou het stil - en geef het full-album een kans bij de release. Je zal je niet vervelen.


http://www.sendspace.com/file/pqsdxo