TVDW 29/04/2007 - Joan Armatrading - Love and Affection (1976)

Het mooiste muzikale moment van deze week kwam eigenlijk donderdagmorgen, toen ik met de kinderen naar school/onthaalmoeder reed en het onovertroffen Classic 21 iets van Garland Jeffreys draaide. Iedereen die vrolijk meezong met Matador, het had wel iets. Enfin, iedereen... tweejarige Hanne stond wat verbaasd naar broer en zus te kijken en kon enkel "Papa, gordel aan!" commanderen. Garland Jeffreys had een paar weken geleden ook al een tvdw misgelopen; we woonden zijn concert bij in de AB, maar dat was, hoe hartverwarmend ook, toch net iets te vrijblijvend om een tvdw te kunnen claimen. Een artiest van zijn niveau die twee keer hetzelfde nummer speelt - de huidige single, een keer als opener, een keer als bis - dat kan toch niet. Ook deze week grijpt Jeffreys naast de prijzen, net als Tom McCrae die al een paar weken aan mijn mouw trekt.
Neen, de tvdw moet toch wel naar Joan Armatrading gaan, die ik afgelopen dinsdag samen met Katrien, Hilde, Frank & Kris, Katrien S en de immer vrolijke Maurice aan het werk zag in de AB.
Gek, maar ik denk dat er weinig of geen vrouwen in de rock en pop zijn die me zo snel weten te ontroeren als Joan A. Ook bij het concert waren er toch weer enkele pure kippenvelmomenten. Beetje jammer dat het de meest voor de hand liggende waren: Willow, All the way to America en Show Some Emotion. En Love and Affection, natuurlijk, dat Armatrading inzette met haar twaalfsnarige gitaar. Wat een opvallende goede gitariste die Armatrading trouwens was, haar loepzuiver soleerwerk verbaasde me.
Ik had eigenlijk liever een tvdw gepost van haar nieuwe cd Into the Blues, maar eerlijk gezegd: ze valt wat tegen. Driekwart van de songs is "oké" zonder meer, en op een aantal verliest Armatrading toch wel de pedalen. Enkele nummers van die nieuwe cd maakten trouwens ook dat het concert verre van foutloos was. Something's Gotta Blow bijvoorbeeld sleepte maar aan voor een volle acht minuten, terwijl ondertussen klassiekers als Rosie, I'm lucky, The Weakness In Me en Down to Zero in de kast bleven. Doodjammer trouwens dat uitgerekend uit mijn favoriete album Walk Under Ladders - productie Steve Lillywhite, met Tony Levin op bas, Jerry Marotta op drums, Thomas Dolby op synths en verdere medewerking van XTC-opperhoofd Andy Partridge en van Sly & Robbie - geen ENKEL nummer werd gespeeld. Awoert! Desalniettemin, geniet bij deze nog even van één van de mooiste ballades die de jaren zeventig voortbrachten....

http://www.sendspace.com/file/6kwree

TVDW 22/04/2007 - Lucky Soul - One Kiss Don't Make A Summer (2007)

Mijn allereerste interview met een internationale rock/pop-artiest was met, hoe kan het ook anders, Steve Wynn, in het achterzaaltje van de inmiddels reeds lang ter ziele gegane 'Pacific' in Antwerpen. Het moet rond dezelfde tijd zijn geweest dat ik ook The Cardigans mocht interviewen, toen nog een pril beginnend groepje dat met 'Life' een eerste full-album op Europa losliet. Mijn hoop om lekkere Nina te interviewen werd in de kiem gesmoord, het werd een babbel met Peter Svensson, als voornaamste songschrijver de grote man achter de groep.
De afgelopen weken wrong 'The Great Unwanted, het debuut van Lucky Soul, zich regelmatig tot helemaal vooraan de afspeellijsten van mijn iPod, en ik moest keer op keer terugdenken aan dat charmante 'Life' van The Cardigans. Lucky Soul was de afgelopen maanden het nieuwe snoepje van de Britse rockpers, met lovende kritieken op website Audiojunkies en in The Guardian en de NME. Op (het Britse) Radio 1 toeterde een van de gerenommeerde DJ's zelfs al dat Lucky Soul de Mercury Prize van eind dit jaar in de wacht zou slepen....
Alle hype opzijgeschoven, moet ik toegeven: they did strike a nerve, dit zestal uit Greenwich, Engeland. Dat ze een leuk uitziende frontdame, Ali Howard, hebben, inclusief plooirokje en getuite pruillipjes, helpt natuurlijk. Maar verder is er hun op sixties-soul geïnspireerde muziek, die meteen beelden oproept van een Technicolor-wereld waarin roodborstjes achteloos op het houten hekje voor de tuin plaatsnemen, waar brandweermannen breedglimlachend in slow motion voorbijrijden, waar de buurmeisjes met opwaaiend rokjes rondhuppelen, waar kleurrijke, pasgeverfde huisjes mooi contrasteren met het pas gemaaide, groene gazon. De openingsscène van Blue Velvet, net voor de camera het gras induikt, quoi.
Wie wat muzikale referenties wil, even een denkoefening tot mixtape. Wat zouden we op zo'n tape/cd zetten? Naast de tvdw en iets van The Cardigans ('Carnival' of 'Rise and Shine') nog wat songs van Kirsty MacColl, Fairground Attraction, Big Sound Authority, Everything But The Girl (wel enkel iets uit 'Baby the stars shine bright') en Dusty Springfield - ja, het zou een leuke zomerse verzameling worden. De cd van Lucky Soul moet je eigenlijk best in zijn totaliteit beluisteren, om helemaal in dat retro-sfeertje te komen, en als tvdw is 'One Kiss Don't Make A Summer' vermoedelijk niet eens het beste nummer. Maar ach, de titel past zo mooi met het warme weer.

http://www.sendspace.com/file/us8509

Oh ja: happy birthday, Dela en Nym! (neen, dat is geen koppel).

TVDW 15/04/2007 - Erik Truffaz Quartet - Arkhangelsk (2007)

Vermits vandaag Don Bata verjaart - happy birthday, P - had ik natuurlijk iets van Sophie Ellis-Bextor of the Velvet Underground, bien étonné de se trouver ensemble, kunnen selecteren. Maar midden vorige week verschoof de aandacht plots naar de Franse jazztrompettist Erik Truffaz. Een mogelijkheid om een gerenommeerd artiest uit de Blue Note stal te interviewen, zo'n aanbod sla je niet af. Meteen kreeg ook Truffaz' nieuwe cd de nodige luisterbeurten. De man mengde in het begin van zijn carrière als een van de eersten jazz met drum ’n bass en werd nadien met zijn lange lyrische uithalen wel eens vergeleken met Miles Davis. Het deed hem net iets teveel op allerlei lounge verzamelcd’s belanden. Echter, op de nieuwe cd vindt het Erik Truffaz Quartet (de vier spelen al ruim tien jaar samen) een wonderlijk knap evenwicht tussen verschillende stijlen. De cd opent met twee atmosferische, dreigende instrumentale nummers, waarna er plaats is voor hiphop-jazz, nerveuze funk à la Headhunters (op Akiko), Frans chanson en een verrassend grote vocale bijdrage van Ed Harcourt. Een van zijn vijf ‘rokerige crooner’-jazznummers uitkiezen als TVDW was net iets te voor de hand liggend, vandaar ga ik eerder voor het erg mooie, met een scheutje Badalamenti onderkoelde titelnummer. Koop het full-album, je zal niet teleurgesteld worden. Oh ja, en Arkhangelsk is niet enkel een Russisch stadje aan de poolgrens, het betekent in het Russisch ook hetzelfde als in het Engels, Frans of Nederlands: aartsengel. Mooi, toch?

http://www.sendspace.com/file/52s4a3

TVDW 08/04/2007 - Patrick Wolf - Accident & Emergency (2007)

En we gaan verder op ons elan, met alweer een echte aanrader uit het nog lopende jaar. Het moet al erg gek lopen moest ook deze mijn eindejaarslijstje niet halen. Patrick Wolf is een wat excentrieke multi-instrumentalist, wiens full-album The Magic Position een boeiende luisterervaring biedt. De stem van de brave man neigt, naargelang de song in kwestie, nu eens naar Lloyd Cole, dan naar Matt Johnson (The The) of David McComb (Triffids), zijn muziek is een originele, verfrissende soort van cabareteske rock, met invloeden uit zowel folk als electronica, en verrijkt met tal van minder voor de hand liggende instrmenten. Oh ja, ook Marianne Faithfull komt op een nummer meezingen, en ook al is het niets eens zo'n slecht nummer - een soort murder ballad à la Cave & Minogue - toch is het de enige rotte plek op de cd. Die Faithfull, wat een zaag van een wijf (héhé, dat lucht op - in mijn artikels voor krant of tijdschriften kon ik nooit zo lekker bot uit de hoek komen). De titelsong of het springerige "Let's Get Lost" waren vermoedelijk de meest instant-genietbare songs, maar voor de tvdw kozen we toch voor een ander, wat hoekiger nummer - inclusief blazertjes. Full-cd is eens te meer, hoef ik het nog te onderstrepen, highly recommended.

http://www.sendspace.com/file/xfq3th