TVDW 15/04/2007 - Erik Truffaz Quartet - Arkhangelsk (2007)

Vermits vandaag Don Bata verjaart - happy birthday, P - had ik natuurlijk iets van Sophie Ellis-Bextor of the Velvet Underground, bien étonné de se trouver ensemble, kunnen selecteren. Maar midden vorige week verschoof de aandacht plots naar de Franse jazztrompettist Erik Truffaz. Een mogelijkheid om een gerenommeerd artiest uit de Blue Note stal te interviewen, zo'n aanbod sla je niet af. Meteen kreeg ook Truffaz' nieuwe cd de nodige luisterbeurten. De man mengde in het begin van zijn carrière als een van de eersten jazz met drum ’n bass en werd nadien met zijn lange lyrische uithalen wel eens vergeleken met Miles Davis. Het deed hem net iets teveel op allerlei lounge verzamelcd’s belanden. Echter, op de nieuwe cd vindt het Erik Truffaz Quartet (de vier spelen al ruim tien jaar samen) een wonderlijk knap evenwicht tussen verschillende stijlen. De cd opent met twee atmosferische, dreigende instrumentale nummers, waarna er plaats is voor hiphop-jazz, nerveuze funk à la Headhunters (op Akiko), Frans chanson en een verrassend grote vocale bijdrage van Ed Harcourt. Een van zijn vijf ‘rokerige crooner’-jazznummers uitkiezen als TVDW was net iets te voor de hand liggend, vandaar ga ik eerder voor het erg mooie, met een scheutje Badalamenti onderkoelde titelnummer. Koop het full-album, je zal niet teleurgesteld worden. Oh ja, en Arkhangelsk is niet enkel een Russisch stadje aan de poolgrens, het betekent in het Russisch ook hetzelfde als in het Engels, Frans of Nederlands: aartsengel. Mooi, toch?

http://www.sendspace.com/file/52s4a3

TVDW 10/12/2006 - Paul Simon - Father and daughter (2006)

Dubbele verjaardag. Honderdste blog-tvdw. Alsook: gisteren werd de jongste dochter twee jaar. Meer dan gepast om een track te plukken uit wat voor mij de allerbeste cd van het jaar was: Surprise, van Paul Simon. Een hoogmis aan subtiliteit, aan clevere songwriting, aan oh zo gedoseerde vocals, aan geïnspireerde songtekstschrijverij.
En terwijl we bezig zijn, laat ik meteen mijn 'Best of 2006' geven.

01. Paul Simon - Surprise

02. Muse - Black Holes and Revelations (over the top sonic adventures)

03. Donavon Frankenreiter - Move by yourself (crossroad between southern rock and laidback soul)

04. Jhelisa - A primitive guide to Being There (staalkaart van soulmuziek in al zijn facetten)

05. John Mayer - Continuum (foutloze rockbluessoulpop)

06. Wolfmother - Wolfmother (jonge lefgozers brengen vette old school hardrock)

07. Josh Rouse - Subtitulo (Amerikaanse singer-songwriter stuff vanuit een Spaans ingeslapen dorpje)

08. Killers - Sam's Town (bevestiging na de hype)

09. Krista Detor - Mudshow (romantische pianoballads voor wie verder wil dan Tori)

10. Ed Harcourt - The beautiful lie (barokke melancholie en weltschmerz van de Britse Tom Waits)

reservebank: The Feeling - twelve stops and home (fijne pop uit de oude doos)

Pffft-plaat van het jaar: Information van Beck. En de alom geroemde laatste van Scritti Politti werkte (God knows I've tried) bij mij ook niet. Mag ik ook nog even melden blij te zijn met de terugkeer van Thomas Dolby? Zijn Sole Inhabitant Tour deed enkel de VS aan, maar de gesigneerde exemplaren van zowel dvd als cd heb ik inmiddels besteld. En de man werkt aan nieuw materiaal. Net als Queen + Paul Rodgers, trouwens - old heroes never die.

Nog even Surprise bejubelen? Het is met voorsprong de plaat met de grootste bewaarwaarde. Simon pakt zware onderwerpen aan als vergankelijkheid, lotsbestemming, en geloof maar hij verpakt ze in heerlijke, vaak lichtvoetige popsongs - met soundscapes van Brian Eno waarin het heerlijk verdwalen is. En er zijn de erg tot de verbeelding sprekende lyrics, zonder twijfel de beste die we dit jaar op cd vonden.

Zoals Simon, in de tvdw, met een knipoog zingt: "I'm gonna stand guard / Like a postcard of a Golden Retriever." Happy birthday, Hanne.

http://www.sendspace.com/file/82cqab

TVDW 09/07/2006 - Ed Harcourt - Revolution in the heart (2006)

We hadden de iPod mooi volgeladen en meegenomen naar Frankrijk (de streek van Ile d'Oléron, Charentes, Cognac), maar de enige artiest die in die ene week beluisterd werd, was Ed Harcourt. Een goed teken natuurlijk, een vakantie zonder veel muziek kan wel eens verfrissend zijn en scherpt de honger naar fijne plaatjes weer even aan. We hebben ze nog steeds naast de cd-kast hangen, de playlist van het concert dat Ed Harcourt op 21 september 2001 gaf in de Botanique. De datum wordt niet toevallig vermeld: amper tien dagen na de aanslagen op de WTC-torens en de sfeer van een nakende oorlog was erg aanwezig. Het leverde tijdens dat concert een onvergetelijk moment op: iemand uit het publiek had een ongewoon verzoekje, of Harcourt geen liedje over de oorlog kon zingen. En prompt verzon Harcourt er eentje, inclusief piano-akkoorden en zelfs een behoorlijk rijmende tekst. Fantastisch. Harcourt is de Lord Byron van de hedendaagse popmuziek; hij kokketeert met grote, bevlogen gevoelens en zijn teksten worden bevolkt met dorpsidioten, hoeren, landlopers en dronkaards. In de muziek knipoogt hij al eens naar Dietrich, Weill en de luidruchtige bars uit het Berlijn van het interbellum. De hyperromantische, barok-romantische trip van Harcourt is niet altijd een hapklare brok, maar feit is dat de man een van de meest gedurfde, originele talenten is uit de verzameling Britse singer-songwriters. Starsailor en Richard Ashcroft bewandelen een gelijkaardig pad en durven in hun beste momenten een even grootse, meeslepende romantiek in hun songs leggen, maar onze stem gaat onvoorwaardelijk naar Harcourt. Die laatste cd van Ashcroft vonden we maar een sof, en bij Starsailor onthouden we toch eerder dat memorabele debuut dan alles wat erop volgde. De remix van "Four to the Floor" bijvoorbeeld, wat een sell-out - als Harcourt het poppy "Whirlwind in D Minor" (openingsnummer van de nieuwe cd) uitbesteedt aan de Thin White Duke/Jacques LuCont voor een dergelijke boenke boenke remix, staat hij ook meteen in de Ultratop. Soit, diverse kanshebbers op die nieuwe plaat van Harcourt om het tot TVDW te schoppen, we gaan na rijp beraad voor de beginselverklaring "Revolution in the heart", een sweeping Wuthering Heights type of song die onversneden Harcourt is.