TVDW 29/01/2006 - Depeche Mode - The Sinner in me (2005)

Toegegeven, ik ben erg laat bekeerd. Meer nog: er was in mijn tienerjaren geen enkele groep die ik meer haatte, dan Duran Duran en Depeche Mode. De eerste ligt nog steeds redelijk onderaan in de schuif, maar Depeche Mode heeft eerherstel gekregen. Het nummer dat voor de déclic zorgde, was "Dream on", eerste single van die vorige cd Exciter. Ook nieuwe single "Precious" wist me meteen te bekoren en intussen heb ik de groep ook twee keer erg overtuigend uit de hoek weten te komen, live in het Sportpaleis. Een eerste keer bij de Exciter Tour - met Fad Gadget, die enkele weken zou heengaan, nog in het voorprogramma, hij speelde toen een versie van Who Let the Dogs out(!) - en een tweede keer afgelopen zondag (ik moet eigenlijk zeggen "vandaag", de tvdw is gedateerd op zondag 29/1 maar ik schrijf deze tekst in feite drie dagen later - aah, de charlatans van de journalistiek!). Live valt met name frontman Dave Gahan op: een kruising van de sex-appeal en energie in Michael Hutchence en de bezielde, met bijbelse iconen jonglerende volksmenner in Nick Cave. Sidekick en principal songwriter Martin Gore valt ook op, maar dan eerder in negatieve zin, met een potsierlijke podiumoutfit en een onbehouwen, nichterige performance. Raar dat op de setlist van afgelopen zondag geen enkele track opdook uit Exciter. TVDW "The Sinner in Me" werd wel live gespeeld, net als een vijftal andere nummers van de aardige nieuwe cd Playing the Angel. Het is vooral op plaat dat de song tot een hoogtepunt uitgroeit. Donker en beklemmend, zoals vele van de beste DM-songs, en met een fijn instrumentaal tussenstuk, waarin electronica gekoppeld wordt aan lichte, knisperige drum 'n bass.

TVDW 22/01/2006 - Roxy Music - In the midnight hour (1980)

Het schielijke heengaan van "the wicked one" geeft me de kans om stil te staan bij een van mijn favoriete platen van de jaren tachtig. Om Wilson Pickett eer te betuigen, had ik ook kunnen kiezen voor de weergaloze live-versie van het mede door Fats Domino geschreven "Land of a 1000 Dances" door The J. Geils Band, maar het werd uiteindelijk "In the midnight hour", de muzikale handtekening van Pickett, maar dan in de versie van Roxy Music. Wilson Pickett zat nog voor zijn solo-carrière bij Stax al in een soortement soul-supergroep, the Falcons. Wie zat er nog in dat groepje? Eddie "Knock on wood" Floyd, Sir Mack Rice (die later de originele versie van "Mustang Sally" zou brengen) en Joe Stubbs, broer van Four Tops-stichter Levi Stubbs. Terug naar Roxy Music en het in 1980 verschenen album Flesh & Blood, mijn favoriet uit hun cataloog. Ik weet het, die-hard fans zullen eerder opteren voor de beginperiode van "Do the strand" en "Virginia Plain", maar ik hield altijd al meer van de polished, glossy designer sound die de groep bracht vanaf Manifesto. Herinner u de weergaloze wijze waarop de arty farty's de disco omarmden op "Angel eyes". Flesh & Blood ging verder op de ingeslagen weg, met het nog steeds fantastisch klinkende "Same old scene" als tweede knipoog naar disco. Opmerkelijk op het album zijn verder de twee covers - opmerkelijk qua keuze en qua versie - van "Eight miles high" en "In the midnight hour". En het album pakt uit met twee héérlijke ballads, waarop Bryan Ferry toch laat zien veel meer te zijn dan een nichterige nouveau riche. Zowel op "Oh Yeah" - fantastische tekst, trouwens - en afsluiter "Running wild" tilt hij de nummers naar een hoger niveau, met zijn bijzonder melodieuze zanglijn. Respect voor Roxy, en RIP Wilson.

TVDW 15/01/2006 - Sky - Dance of the Big Fairies (1981)

Het is zover: nummer 52, dat wil zeggen dat we exact één jaar ver zijn. Spotlight on (copyright Arthur Conley) Nico Shamrockske voor dit, want hij opende een jaar terug een blog account voor me, waar dan deze TVDW's uit voortkwamen. Wie de hele zwik op mp3 wil, just give a shout. Nog even voor de volledigheid zeggen dat dit eigenlijk TVDW "Mach 2" of TVDW "the next generation" is. Er bestaat namelijk al een soortgelijke eerste reeks, die ik wekelijks bijhield tussen 30 augustus 1981 en 4 juni 1989. Goed voor in totaal 406 TVDW's. Raar om er nu door te bladeren, trouwens. Bij de eerste TVDW's die ik in die prille jaren tachtig uitkoos, meer bepaald op 17/1/1982 en dus exact 24 jaar geleden - makes you wonder... - zat het nummer "Moonroof" van Sky. Sky is een echt unicum in de muziek. Drijvende kracht achter deze groep is John Williams, niet de Amerikaanse filmcomponist maar een in Australië geboren Brit die bekend staat als een absolute autoriteit onder de klassiek geschoolde gitaristen. Zijn werk op de klassieke (Spaanse) gitaar is buiten categorie, de man werkte in zijn lange carrière trouwens samen met gelijkgestemde grootmeesters als Andres Segovia, André Prévin en Mikis Theodorakis. En hij schreef een gitaarmelodie die bekend zou worden als "Cavatina", inderdaad: het muzikale thema van The Deer Hunter. In 1979 liet deze in klassieke kringen op handen gedragen gitarist een bom barsten, door samen met vier doorwinterde muzikanten Sky boven de doopvont te houden. Zes albums lang zocht Sky een kruising tussen klassieke muziek en pop/rock. Denk niet aan bombastische progrock, maar eerder aan fijngevoelige, vederlichte deuntjes, gebracht met rockgitaar, Prophet-synthesizers en drums, maar ook met flamencogitaar, marimba en harpsichord. Veredelde instrumentale interludia, zeg maar. Muzikale zielsverwanten zijn er nauwelijks, al is hier en daar een verwijzing naar Mike Oldfield (think: "Portsmouth", "In dulce jubilo") of Angelo Branduardi mogelijk. Hun versie van het Toccata van Bach leverde Sky zelfs een hitje op, en hun eerste lp's verkochten wonderwel, vooral in Engeland. Katchaturian, Satie, Wagner, Ravel en Händel: elk van hen werd wel eens aan de 'Sky treatment' onderworpen, al schreef de groep ook diverse eigen nummers, die naadloos aansloten met de popversies van klassieke componisten.
Toen ik een paar jaar terug in een kringloopwinkel twee cd's van Sky voor een appel en een ei kon kopen, aarzelde ik natuurlijk geen moment. Ze blijven bij mijn meest gekoesterde koopjes, en ik maak mezelf graag wijs dat deze intussen out-of-print cd's intussen veel geld waard zijn op e-Bay.
Sky dook trouwens enkele jaren terug, in de eerste levensjaren van onze first born daughter, wel eens op in een erg onverwachte hoek. Achteloos kijkend naar een aflevering van de onvermijdelijke Samson & Gert, hoorde ik plots hoe tijdens een scène iets van Sky als muzikaal leitmotiv werd gebruikt (!!).
De geselecteerde TVDW "Dance of the Big Fairies" is een van de meest grappige stukjes instrumentale muziek die ik ken; het is een nummer dat ik thuis meer dan eens heb gedraaid om met de kinderen op te dansen (geen gezicht - maar toch een aanrader). Het is een steeds wederkerend muzikaal thema dat afwisselend geïnterpreteerd wordt op clavecimbel, bouzouki, mandoline en tuba.
Nog even wat de muzikanten van Sky er zelf over te zeggen hadden: "We all agreed that the sub-title of this piece should be Around The World in 80 Bars (musical bars that is and not the other variety that I have heard tell some musicians frequent after work etc ... oh, the shame of it all!). The basic idea is to take a melody and wring as much out of it as possible by taking it through a variety of treatments such as oom-pah bands, Jewish weddings, Schubert in the twilight, Greek restaurants and so on. I only would have wished that anyone reading these notes could have been a fly on the wall when we were recording this just to see the different characterizations coming out in each player as we proceeded through the different sections."
Thanks Nico voor de blog en op naar de volgende jaargang!

TVDW 08/01/2006 - Amanda Marshall - Birmingham (1996)

Windstille periode op gebied van cd-releases, dus ideaal om eindelijk nog eens te luisteren naar wat er allemaal in huis is. Beste manier om dat te doen, is mijn trouwe Sony te laten shufflen doorheen het aanbod. Vierhonderd cd's zitten er in de trommel, pakweg maal 15 maakt dat toch 6000 songs waartussen de machine kan kiezen. Ideaal om dingen te herontdekken, het gebeurt meer dan eens dat ik een prima song hoor en naar het display hol om te zien uit welke cd het komt. Zondag leverde de shuffle een fijne rollercoaster op met songs van onder meer Nick Lowe, Tracy Chapman, John Mayer, Semisonic, Ryan Adams, Fleetwood Mac, ELO en David Lindley. En voor de TVDW durfde ik het aan om het orakel te raadplegen en randomly een suggestie te vragen. Sony liet me niet in de steek, en rolde de trommel tot Amanda Marshall op het LCD-schermpje verscheen. Excellent choice. We zagen miss Marshall, een mooie Canadese met een weelderige haardos en een dijk van een stem, in 1996 een showcase geven in... een Brusselse Tex-mex bar. Erg ondankbare omstandigheden: wat zenuwachtige platenlui en een handvol persjongens die meer oog hadden voor de Desperado's en nacho's dan voor Marshall. Maar wat een optreden, wat een stem, wat een songs ook op dat titelloze debuutalbum van haar (waaraan Mellencamp-drummer Kenny Aronoff en basbeest Leland Sklar meewerkten). Gelukkig hield ze er met "Let it rain" toch nog een halve radiohit aan over. De tweede keer dat ze België aandeed, was al evenmin ideaal qua omstandigheden: als voorprogramma voor Whitney Houston in het Sportpaleis. Na drie albums gaf Sony (de platenfirma, niet mijn cd-changer) haar een schop onder de kont, intussen zoekt ze een nieuw onderkomen. De TVDW "Birmingham", over het lot in eigen handen nemen na een doodgelopen relatie, is een moody soort van ballad met een erg mooie altsax, en met in het openbloeiende refrein net genoeg panache om liefhebbers van female singer-songwriter rock (Alanis, Sheryl en Melissa) te plezieren.

TVDW 01/01/2006 - John Lennon - Whatever Gets You Thru The Night (1974)

Het nieuwe jaar starten met iets van Lennon, somehow it makes sense. Vorig jaar werden allerlei plechtigheden opgestart naar aanleiding van de 25ste verjaardag van de moord op Lennon (waar was u in december 1980, toen u het nieuws vernam? ik zou het niet meer weten). Er kwamen een aantal re-issues van Lennon-albums, voorzien van bonusmateriaal. Het desastreuze "Sometime in New York City" is bezwaarlijk een aanrader, tenzij dan als rarity en om te horen hoe de experimentele kunstjes van Yoko Ono (die aan het gros van de songs meeschreef) het hele album om zeep helpen. Plots werd het me duidelijk waarom zovele Beatles-fans dat mens haten. De heruitgave van Walls and Bridges uit 1974 kon me echter veel meer bekoren. Een album dat uitblinkt in verscheidenheid en waarin het klassieke songschrijverstalent van Lennon erg goed tot uiting komt. Gezien mijn voorliefde voor throw away instrumentale fillers moest ik me inhouden om niet "Beef Jerky" als TVDW te kiezen (leuke titel trouwens, een taai en nauwelijks eetbaar stuk platgeduwde Bifi-worst) maar uiteindelijk ging ik voor "Whatever...", een uptempo nummertje dat ingespeeld en geschreven werd samen met Elton John, en waarin Bobby Keys (zie ook Beatles en Stones) een erg snelle, beetje aan Yakety Yak verwante saxsolo ten beste geeft. Het werd de eerste nummer één hit voor Lennon, post Beatles-tijdperk.
En wat mogen we u wensen in 2006? Whatever gets you thru the night...