TVDW 30/01/2011 - Rose Tattoo - Butcher and Fast Eddie (1978)

Ik heb 'm hier voor mij liggen. High Energy Superferric 60 minutes. Drie horizontale strepen - zwart bruin goudkleurig - en bovenaan de merknaam Scotch. Geen beter symbool om ons ouder worden duidelijk te maken dan dit. De audiocassette. Adriaan Van Den Hoof had het er enkele weken terug ook al over in zijn grappige theatershow. De jeugd kent natuurlijk de cassette niet meer, ze bekijken het als een curiosum net als wij naar een zwart-wit tv, een viewmaster, een 8 mm camera of een NSU keken. Niet van deze tijd.

Mijn 13-jarige dochter was voor een schoolwerkje op zoek naar een cassette. Na wat zoeken vond ik de Scotch waarvan hierboven sprake. Slechte kwaliteit was het trouwens, Scotch: hun tapes liepen, in tegenstelling tot die van BASF, vaak vast. Ik deed het doosje open en las de binnenkant van de kartonnen wikkel. Ik las mijn geschrift van toen ik elf jaar was: de kenmerkende hanenpootjes en het kromme Engels. Songs van Foreigner, Boston, Van Halen, The Who, Sammy Hagar en Rainbow hadden ooit op de cassette gestaan... en waren vermoedelijk spoedig nadien al gewist en vervangen. Zo ging dat destijds: een cassette, dat waren 60 of 90 kostbare minuten. Meervoudig gebruik was aan te raden. Beu gehoord? Dan er iets anders over opnemen!

Er stonden ook obscure bands te lezen op de inlay van die Scotch cassette. Streetheart. April Wine. Moxie (dat eigenlijk Moxy had moeten zijn). Allemaal groepen die zich eind jaren zeventig bekwaamden in wat toen nog hardrock heette. 'HARDROCK' had ik als elfjarig jongetje ook op de smalle rug van de kartonnen inlay geschreven. In rode letters, en met de initialen J.B. eronder. Mijn dochter vroeg wat die letters betekenden. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven, maar een dag later herinnerde ik het me. J.B. dat was John Beton, het pseudoniem van een vrije-radio dj wiens programma ik destijds steevast beluisterde.

Ik amuseerde me de voorbije weken met het terug opzoeken van die artiesten en songs. Gek, maar met vele van die songs volgde een instant herkenning, zelfs na al die jaren. Er stond ook een song op die Butcher and Fast Eddie heette en die kon me zovele jaren later nog het meest bekoren. De groep Rose Tattoo was een vunzige versie van AC/DC; ondergebracht bij hetzelfde platenlabel en zelfs met dezelfde producers (Vanda & Young, de heren die in hun vrije tijd Flash & The Pan waren). Enkel te beluisten aan hoog volume.