TVDW 25/09/2005 - David Gray - Now and always (2005)

We begrijpen de recensenten die de plaat al hebben afgekraakt ab-so-luut niet. Nu David Gray afwijkt van de platgetreden paden en in plaats van White Ladder (wereldwijd goed voor ruim 6 miljoen exemplaren en de best verkochte plaat allertijden in Ierland) volume 2 te maken, met iets veel avontuurlijker komt, sabelen ze de brave man meteen neer. Ongehoord, want wie aandachtig luistert (en herbeluistert), ontdekt een album dat erg veel variatie biedt en nauwelijks zwakke plekken kent. Gray startte zijn carrière met een handvol platen die meer in de traditionele singer-songwriter hoek zaten. Met "Late Night Radio" (dat wat aan early Hiatt deed denken) oogstte hij een piepklein radiohitje in België. White Ladder bleek een onverwachte schot in de roos, met diens tokkelende gitaarliedjes op een smeulend vuurtje van wat pruttelende electronica. Mede onder impuls van producer/programmeur Marius De Vries ziet Gray het op "Life in Slow Motion" veel grootser. Samen brengen ze een bevlogen, veelgelaagde plaat - eentje waarvoor de Angelsaksische medemens het adjectief "sweeping" heeft uitgevonden. Er staan nog twee songs op die ready made zijn voor op de radio: de logische single "The One I love" (dat een E-Street Band arrangement meekrijgt en qua structuur doet denken aan Springsteens "Brilliant Disguise") en "Hospital Food", met een neerklaterende synthesizerriedel in het refrein. De rest klinkt epischer; alsof de backdrop voor de songs niet langer het haardvuur of de living zijn, maar een uitgestrekt, kilometers omspannend décor. Het als een mantra gezongen titelnummer, dat met zijn lange vocale uithalen zelfs wat aan Van Morrison doet denken, is een van de hoogtepunten. Een ander is de haast zeven minuten durende TVDW "Now And Always": een mysterieus, onconventioneel nummer dat erg spaarzaam opgebouwd is en pas na 4'30" al zijn geheimen prijsgeeft (een truukje dat het wel vaker doet bij ons), met een mysterieuze tekst. Over de vergankelijkheid en het rouwen om geliefden, is onze gok - maar die gok kan ook ingegeven zijn door het vallen van de bladeren.

TVDW 18/09/2005 - Paul McCartney - At the mercy (2005)

Cd's van Tim Finn, Hothouse Flowers, een dubbele verzamelaar van The Alan Parsons Project, het live-concert My Funny Valentine van Miles Davis alsook diens allerlaatste plaat Doo-Bop, twee verzamelaars van Stiff Records, een compilatie van Green on Red, eentje van Gordon Lightfoot en eentje van de Brecker Brothers, en dan nog een lang vergeten album van Yellow Magic Orchestra. Om maar te zeggen dat de cd-uitverkoop van de Bibliotheek van Puurs me een schat aan nieuw luistervoer opbracht. En dat voor nauwelijks meer dan 10 euro. En toch, ondanks die rijke oogst moest dit weekend alles wijken voor - noblesse oblige - de nieuwe cd van Sir Macca, Chaos and Creation in the Backyard, die ik intussen toch al makkelijk een zestal keer beluisterde. Een opvallend sterke cd, waarvoor producer Nigel Godrich (zie ook Radiohead's OK Computer, Beck's Mutations) McCartney uitdaagde om zijn vaste begeleidingsgroep tijdelijk te ontslaan en alle instrumenten zelf in te spelen. De eerste zes nummers zijn foutloos en tussen die zes pareltjes gaan mijn hoogste punten nog naar het kleine "At The Mercy" (minder dan 2'40" lang), een moeilijk te omschrijven, erg mysterieuze song met enkele heerlijke melodiëen erin. O ja, wie de cd in huis heeft, vindt interessante track by track commentaar van de meester zelf op http://www.beatlelinks.net/forums/showthread.php?t=23516.

TVDW 11/09/2005 - King Britt presents Sister Gertrude Morgan - I was healed by the wounds (2005)

Alle respect voor een producer/DJ/artiest als King Britt uit Philadelphia. De man plezierde ons enkele jaren geleden reeds met de fijne cd "When The Funk Hits the Fan", een conceptplaat die de sfeer van een seventies gangsterfilm uitademde maar waar tegelijk heerlijk funky tunes op terug te vinden waren ("The Reason", slim gebaseerd op een baslijn uit "Lowdown" van Boz Scaggs, en een moderne versie van "Last Night a DJ saved my life"). Britt bracht de cd uit onder de naam van zijn alter ego Sylk 130;, via zijn andere nom de plume Scuba werkt de man daarnaast als remixer voor een pleiade aan artiesten (van Jazzanova over Macy Gray tot Zap Mama). De net verschenen dubbele compilatie This Is King Britt verzamelt zowel het eigen werk als een aantal remixen. Alsof hij zijn verscheidenheid nog moest onderstreept worden, is er daarnaast nog een tweede nieuwe cd uit van King Britt. Het is een hoogstoriginele bluesy sound collage, ter ere van Gertrude Morgan, een zuster uit New Orleans die het woord van de Heer verspreidde middels liedjes en schilderijen. Morgans platenopname uit eind jaren zestig, waarop de zuster zich louter begeleidt met tambourine, waren King Britts uitgangspunt. Samen met o.a. G. Love bedacht hij een broeierig, sfeervol geluidsdecor voor de rudimentaire folkgospel van Morgan. Vergelijkingen met Moby's "Natural Blues" (ooh Lord, troubled so hard - weet je wel) liggen voor de hand, al is de full-cd van King Britt veel consequenter en klinken de songs veel ruwer; een grofkorrelige voodoo-variant op Moby's gladde aanpak.

TVDW 04/09/2005 - Gorillaz - Dare (2005)

Je kan tegenwoordig haast geen cd-recentie meer lezen of men heeft het over "een mix van allerlei stijlen", of "een cocktail van diverse muziekgenres". Iedereen tracht maar zo - komt nog zo'n modewoord - "eclectisch" mogelijk uit de hoek te komen. De meeste groepen vervallen echter in redelijk steriele stijloefeningen. Oké, we hebben ons funknummer gehad? Laten we dan maar beginnen met onze loungy track, daarna onze crossover-metal song afwerken en dan zullen we onze gelegenheidsrapper bij roepen. O ja, heeft niemand een flard wereldmuziek op overschot? Gorillaz toont hoe het wel moet. Over Gorillaz zouden communicatiestudenten wel een hele thesis schrijven; met name over hun anonieme benadering - geen popartiesten, enkel cartoonfiguren - valt een fijne parallel te maken met de heersende download- en kopieercultuur en de groeiende verzameling pure studioprojecten in dance/techno/downbeat/house, twee trends die ook alsmaar meer zorgen voor gezichtsloze muziek (+ cd-eetjes zonder opdruk, cd-doosjes zonder hoezen, foutief geschreven songtitels... allerlei aspecten waar rechtgeaarde muziekliefhebbers als wij van gruwelen). We dwalen af. Intussen weet iedereen natuurlijk dat de kern van Gorillaz bestaat uit Damon Albarn en hiphopproducer Dan The Automator, twee muziekliefhebbers pur sang die zonder oog- en oorkleppen werken - en dat hoor je ook. Check overigens ook Handsome Boy Modeling School (HBMS), het al even avontuurlijke project van Dan The Automator en collega-hiphopknoppendraaier Prince Paul (zie ook Beastie Boys). Op de HBMS-cd die we thuis hebben, staan De La Soul en Del Da Funkee Homosapien zij aan zij met Roisin Murphy, Sean Lennon, DJ Shadow en Spain - dat zegt genoeg. Toch nog even terug naar TVDW Dare, de tweede single uit Demon Days, featuring Shaun Ryder van de Happy Mondays. De tweede cd van Gorillaz is (opnieuw) een plaat waarop Albarn, the Ray Davies for the now generation, zich vrolijk laat kruisbestuiven door hiphop, dub, drum 'n bass, om het album af te sluiten met een grimmige Beach Boys-pastiche (de Brian Wilson-harmonieën, maar dan met lyrics over crack) en een gospel-outro. We kennen weinig cd's die zo goed de tijdsgeest en de heersende muziektrends weergeven, als de twee Gorillaz-cd's. In tegenstelling tot het muzikale racisme dat er in onze tijd bestond (een achttal decennia geleden, toen de dieren nog spraken en Armand Pien nog leefde) en waarbij je ofwel voor new wave, ofwel voor hardrock, ofwel voor disco moest kiezen, is in 2005 de hokjesmentaliteit helemaal weg. En dat is natuurlijk een goede zaak.