TVDW 24/06/2007 - Datarock - Fa-Fa-Fa (2007)

Weer een fijne vorm van synchroniciteit. In het begin van de afgelopen week stond al vast dat Datarock met de TVDW zou gaan lopen, en twee dagen later kreeg ik van my man Dela de fijne opdracht om snel-snel wat Scandinavische liedjes te verzamelen. Meneer was immers een SPL (Scandinavian Playlist) aan het samenstellen om een of ander hip feestje, met ongetwijfeld érg schaars geklede jongedames, op te luisteren. En laat Datarock nu ook weer net uit Scandinavië, meer bepaald uit Noorwegen, komen? Dus deze kon ik meteen oversluizen naar Dela (samen met een heterogeen zootje bestaande uit o.a. Mezzoforte, Yum, Superswirls, Leather Nun, Laidback, Sophie Zelmani, Saybia, Peter Björn & John, Björn Jayson Lindh, Abba, Secret Service, The Raveonettes, The Knife, Lene Marlin, Bomfunk MC's, Kings of Convenience, Autopulver en dan vergeet ik er nog enkele).
Laten we intussen de hype een stapje voor zijn en u laten genieten van de gloednieuwe track Fa-Fa-Fa (neen, niks te maken met Otis Redding), een spannende brok blanke retrofunkrockdancedingesgedoe. Die springerige bass! Dat snedig gitaartje! Die licht psychotische zanger! Dat infantiele vrouwenachtergrondkoortje! Die killer break @ 3'30"! Iets dat zo in de mix kan met spul uit de eighties van Talking Heads, A Certain Ratio of Haircut 100.

http://www.sendspace.com/file/nbul2l

TVDW 17/06/2007 - Joni Mitchell - Not to blame (1994)

Verdient elke artiest de tribute-cd die hem of haar toekomt? Het een paar weken geleden verschenen eerbetoon aan Joni Mitchell is alleszins grillig genoeg, met bijdragen van uiteenlopende artiesten als Prince, Annie Lennox, Brad Mehldau en Sufjan Stevens. Niet echt een hoogvlieger - dat zijn tribute cd's zelden - maar wel boeiend genoeg om de interesse in de oorspronkelijke artieste nog eens aan te wakkeren. Joni Mitchell is natuurlijk onvergelijkbaar, met haar kenmerkende stembuigingen, haar poëtische teksten, haar eigenzinnige kruising tussen jazz en folk. Om uit Zevon's Poor Pitiful Me te plukken: she's a credit to her gender. Onder impuls van de tribute-cd heb ik vorige week met veel plezier Turbulent Indigo terug uit de cd-kast getrokken. Wat een fijne herontdekking. Opnieuw genieten van The Magdalene Laundries (op de tribute op een knappe manier gecoverd door Emmylou Harris) en van opvallende remake van James Browns "How Do You Stop", met Seal in het achtergrondkoortje. Het nummer dat nog het meest beklijfde, was Not to blame - die o zo typische sfeerschepping, die ijle, spaarzame saxinterventies van Wayne Shorter, en dan die tekst.... Hardnekkige geruchten willen dat de song gaat over Mitchell's ex Jackson Browne - maar dat hoef je niet te weten om ervan te kunnen genieten. Amaai, je kan maar beter geen ex zijn van madam Mitchell. Als je zo afgerekend wordt in een tekstvel, ouch, dat moet hard aankomen. IJzingwekkend mooi.

http://www.sendspace.com/file/ockdtx

TVDW 10/06/2007 - Buffalo Tom - Thrown (2007)

Toen we Luikse wafels aten onlangs in Heist aan Zee
De kinderen in zo'n gocart zaten bejaarden ramden met wind mee
En de zee haar grijze zelf was dacht ik: dit is het, dit is af
Waarna de jongste in haar broek deed en de oudste overgaf

Met dank aan die fijne tekstschrijver Bart Peeters. Een gelijkaardig moment plukte ik afgelopen vrijdag uit Het Leven. Dat de tvdw uit de nieuwste van Buffalo Tom zou komen, stond toen al vast; het was enkel nog een kwestie van een song te kiezen. Nieuwe cd "Three Easy Pieces" is een glorieuze comeback, een fantastische plaat waarin de groep rond Bill Janovitz een knap evenwicht vindt tussen smerige garagerock à la Replacements, gespierde gitaarriffs, alternative grungy spul en zonnige pop zoals ook The Smithereens die lang geleden wisten te brengen. Ik zal 'm de komende weken nog vele keren draaien en ik mik ook nog steeds op het Cactusfestival om de groep live te zien.
Vrijdagavond sloot ik de iPod aan op het nieuwste hebbeding ten huize Koop (zie hier:
http://www.blaupunkt.com/be/nl/7606352000_main.asp) en zette het spul in shuffle. Toen onze kleinste zich in de zetel lieflijk tegen haar mama aanvleide, terwijl de prachtige ballad "Thrown" de huiskamer vulde, viel alles in de plooi. Dit was het, dit was af. Een mooi moment, tot ik opmerkte: "Heeft Hanne misschien kaka gedaan?"

Meteen stond de tvdw vast.

http://www.sendspace.com/file/mc1ska

TVDW 03/06/2007 - Jesus & Mary Chain - Till it shines (1994)

Het weekend was fantastisch: onder vrienden naar Amougies, ideaal om te ontstressen, te ouwehoeren, te herbronnen, call-it-what-you-will. Een van de hoogtepunten (naast het kampvuur op zaterdag - alweer een awesome idee van Annick) was mijn allereerste kennismaking met het mountainbiken. Meteen zowat dertig kilometer malen in het decor van de Ronde van Vlaanderen, inclusief een beklimming van zowel Kluisberg als Kwaremont: het was een vuurdoop die kon tellen. De tocht werd vakkundig begeleid door fietsende berggeit Jo (shout out to www.blueriders.be), met naast mij ook Geert & Christine, Hélène en Gerd ploeterend in het modderspoor. Nico G. was er ook bij, althans ten dele: ik mocht zijn korte broek lenen.
Dit anecdotisch gelul heeft vanzelfsprekend niets te maken met de tvdw, een tvdw die een van de lichtpuntjes was (lichtpuntjes -> till it shines, hebt u hem?) in een voor het overige redelijk windstille week - qua muziek dan toch. De nieuwe Stephan Eicher wel een eerste luisterbeurt gegeven, maar het meest in het oor sprong toch de ontdekking van Stoned & Dethroned, het vierde album van The Jesus & Mary Chain. In 1985 dweepte ik met deze groep. Dat compromisloze debuut Psychocandy, dat was toch weer eventjes wat anders: een Phil Spector Wall of Sound, een stortvloed van fuzz & feedback, overgoten met een pikzwart new-wave sausje. Op album twee en drie - Darklands en Automatic - werd de gitaarmuur gesloopt om het pure songschrijverstalent van de broertjes Reid bloot te leggen. Album vier, Stoned & Dethroned, gaat nog verder, zo ontdek ik nu (rijkelijk laat): een uitgebeende vorm van sinistere country en folkrock noir (mag ik deze omschrijvingen NU deponeren?), met nog steeds die Lou Reed-achtige 'cool' in de vocals, die onder meer het hitje "Sometimes Always" opleverde. Tvdw 'Till it shines' is overigens ook een beresterke song van Bob Seger, maar da's een volledig ander verhaal.
Alsof de duivel ermee gemoeid is, blijkt na een kleine Googlesessie dat net vorige week The Jesus & Mary Chain hun comeback vierden. Na jaren van stilzwijgen traden ze met een nieuwe song aan op de David Letterman Show. De groep heeft er ook al een festival opzitten, waarbij Scarlett Johansson meedeed als backing vocaliste. Tiens, ik wist niet dat ze zo groot waren in de VS. Hoedanook: enjoy...


http://www.sendspace.com/file/2d1cya